Een nieuw ritme, en schade aan de voorraad.

Paul en ik hebben gepuzzeld hoe onze nieuwe weekindeling wordt dit jaar. Want we hebben er allebei nieuwe taken bij, maar er moet altijd één van ons thuis zijn. Vanwege de dieren. 

Paul heeft naast z'n gewone werk een 'extra klus' aangenomen .... hij gaat elke week een dag op Wolfje passen. In Utrecht dus. Echt heel leuk voor opa en kleinzoon. Paul was het voorlezen van de week alvast op mij aan het oefenen! 😄

En ikzelf heb steeds meer taken door Prachtlint. Het mag inmiddels gerust een 'baan' genoemd worden.  

Haast elke week is er wel een gesprek met deze of gene, wat misschien kan leiden tot een nieuwe groene parel. Een nieuwe natuurplek. En dan, de acties nakomen, dingen uitwerken, wandelingen organiseren, bomen planten, achter fondsen aanjagen, en weet ik wat allemaal nog meer. 

Dus, vanaf nu 2 vaste werkdagen! De dinsdag en de donderdag worden de dagen voor Prachtlint. En dat past dan in het schema van Paul. Ik plan op die dagen de  afspraken en projecten. En op vrijdagochtend, ééns in de twee weken, is er een pracht-wandeling. En soms op zaterdag ook nog een klus. 

De rest van de week is voor familie, boerderij, de dieren, tuin, en wat er verder nog te doen is. Een nieuwe ritme, voor ons allebei!

En wát wat een indrukwekkende weerverandering hadden we de afgelopen dagen! Wow!! Eerst steeds die regen, kletsnatte doorweekte velden, overvolle sloten en bergingen tot de rand toe gevuld ... toen draaide de wind van zuidwest naar noordoost en in één klap ...

..... IJSKOUD! ⛄⛄⛄

Brrrrr! Alles bevroor in een tel hier! Het water dat nog van het dak droop bevroor meteen tot lange pegels. 

De waterbergingen lagen in een mum dicht. IJs!! We kunnen er nu zó overheen wandelen. De waterbakken van de dieren waren tot de bodem toe één blok ijs. En dat alles in één nacht. Wonderbaarlijk, wat zo'n noordoostenwind aanricht. We zaten ineens in Zweden!

Het is wel mooi. Die stralende zon geeft alles zo'n heldere kleur. 

En dan 's nachts, zó helder, de hele hemel bezaaid met fonkelende sterren. Je kijkt je ogen uit. Maar niet te lang, want je bevriest!

De was kan nu weer buiten drogen. Hoewel het wel lang duurt! De noordooster waait dan wel hard, maar het is nu overdag ook onder nul. Dan droogt de was wel, maar het is meer een soort van vriesdrogen.  

Deze sprei was gewoon hard toen ik hem naar binnen haalde. Haha het voelde alsof hij kon breken. Maar geeft niet. Droog is droog.

En de kippen, die kwamen maar eens bij ons op bezoek. Ze pikten aan de tuindeur. 

'Wat is er kippen?'

'Wij hebben geen wurmpjes meer. En geen groen. Alles is bevroren. Wij willen méér graan en andere lekkere dingen!'

Oja, de beesten eten méér, met dit weer. Er is minder voor ze te vinden, en ze hebben juist extra voer nodig om warm te blijven. Maar gelukkig hebben wij zéér mondige kippen die gewoon hun beklag komen doen. Als we niet oppassen wandelen ze ook gewoon ons huis binnen.

Hetzelfde met de katten. Die willen ook binnen zijn. En zij hebben dan het het geluk dat ze katten zijn en dat ze dat wél mogen. De hele dag en nacht zijn ze bij ons. Af en toe even eruit door het luikje, om te plassen of te eten. Maar na 5 minuten zijn ze er dan weer. En ze weten de beste en warmste plekjes te vinden!

En ja, we hadden ook schade. Aan onze voedselvoorraad. En niet zo weinig ook.

Een tijdje geleden zag ik al dat een stuk of wat pompoenen die nog in de schuur liggen waren gaan rotten. Ik dacht, door de kou. Maar maandag keek ik es goed, en wat bleek? 

Het was vraat.

Ik heb overal gezocht naar waar en hoe. En uiteindelijk, onder de werkbank, achter de motor van de koelcel, vond ik een grote berg opgeworpen zand. Je ziet dat niet op deze foto. Het was in een smal gangetje achter de koelcel. Daar rechts in de hoek, achter de bezem en de motor.

En aan het einde van die berg zand was een gat. In de grond. Tegels gewoon omhoog geduwd! En daardoor is dus een dier naar binnen gekomen. Nou staat in de winter de koelcel altijd uit, en dan moet de deur op een kiertje staan. Anders krijg je schimmel. En dus ....  

.... daardoor is meneer Marter (denk ik) naar binnen gewandeld en heeft in alle kratten zitten knagen. Echt, hij is in álle kratten geweest.  

Hij knaagt dan zo'n aardappel in kleine stukjes. Maar hij heeft ook vele aardappels in zijn geheel meegenomen. Vraag me niet hoe. Maar meer dan een half krat was gewoon geplunderd. Weg. Later vond ik één van zijn voorraadholen. Achter een kast. Daar lag een rij van wel dertig aardappels.

Nou, alles uitgezocht. Ik denk dat méér dan een kwart van de voorraad aangetast of verdwenen was. Jammer hoor. Het aangetaste spul ging op de compost. 😔

En de rest is weer opgeborgen. Koelcel maar weer aan, en de deur dicht.

En toch .... is het natuurlijk ook sneu. Die marter (of wat voor dier het ook was) had juist met deze kou vast en zeker gerekend op zijn voorraad. En nu is hij alles kwijt. Zijn Luilekkerland én zijn voorraadkamer.

Net als ik heeft hij óók hard voor zijn eten gewerkt. En hij kan niet even naar de winkel, nu zijn eten ineens weg is. En ook hij heeft een lekker ontbijtje nodig, na een koude nacht.

Hij moet eten. Maar wij moeten ook eten. 

 

Nou, hij kan gelukkig nog naar de composthoop. Daar ligt voorlopig genoeg!😉