Moesker's Moestuin: Een zetje.

Bij vier bakkers was ik geweest en had om nieuwjaarsrolletjes gevraagd. Nee hoor, hadden ze niet. Niet gehad ook. Toen vijf supermarkten. En pas bij de Plus, hier in Nieuwleusen, vond ik ze. Vegter's rolletjes. Omdat iemand had bedacht dat dat wel leuk was, om die te presenteren, gevuld met slagroom, op de eerste ledenavond in het nieuwe jaar.

Paul vond mij écht een zot. 'Koop gewoon stroopwafels!'

Maar nee. Jan D en ik hebben een half uur besteed aan het vullen van de rolletjes met slagroom, uit zo'n spuitfles. Wat een geklieder was dat. En toen we ze even later presenteerden was de slagroom eruit gelopen en waren de rolletjes zacht. Tja. Heel soms moet je gewoon eens luisteren naar je man. Haha.

Verder heb ik geen nieuws. Alleen maar van die gewone dingetjes, die ik dan leuk vind en waar ik foto's van maak. Zoals van mijn laarzen, kijk ....

Weet je wat dat is? Dat zijn zaden van de Grote Klis. En dat is nou nét een plant die ik graag wil opkweken. Ik zoek hem al tijden maar vind het nooit. Soms zitten er zaadjes in de vachten van de dieren. En nu dus een hele bende ... in mijn eigen 'vacht'.

Kliswortel wordt gebruikt tegen heel veel kwalen. Het is vooral zuiverend, voor bloed en huid. Nou, we gaan het meemaken, want ik heb nu een handvol zaden! (geen idee trouwens waar ze vandaan kwamen)

En wat ik ook mooi vond waren de piepkleine paddenstoeltjes op een oude pallet. Ze groeien op het hout, tussen binnen- en buitenkant.

Waaraan je maar weer kan zien dat de natuur overal opduikt. Zo'n klein teer zwammetje, dat uiteindelijk sterker is dan het dikke hout van de pallet. Ze eet het gewoon op.

Brit zit dan te kijken, wat ik doe. Het was de pallet die naast het hek staat. Die staat daar, zodat Brit er niet langs kan, en dus niet steeds naar voren kan rennen en naar elke fietser blaffen.

Brit hoopte dat ik bezig was de pallet weg te halen. Want ze wil naar voren rennen en naar de fietsers blaffen. Maar nee hoor, de pallet blijft daar staan, met zwammetjes en al.

Nou, volgende actie. Het inruimen van het hout. Afgelopen weekend werden een paar bakken hout geleverd, en dat moet dan opgestapeld. Het is jong hout, van een snoeiklus hier ergens in de buurt, en kan nog lang niet in de kachel. Dat moet zeker nog wel een jaar drogen.

We proberen het stoken met hout wel te beperken. Het is fossiele brandstof en absoluut niet duurzaam. Maar ons huis is met de gewone thermostaat helaas niet makkelijk warm te krijgen. Dus gaat 's avonds een paar uur de kachel aan, om bij te warmen. En als de houtmand leeg is gaan we naar bed. 😊

Na de inruimklus blijft er dan allerlei rommel liggen. Schors en kleine stukjes. Een deel kan in de krat voor aanmaakhoutjes. Maar een groot deel is te klein voor aanmaakhout en te groot voor op de composthoop. Ik heb dat houtafval dit keer gemengd met eikenblad en beukenblad, wat overal nog ligt, en ga dat gebruiken voor een cocktail.

Misschien ken je ze wel, van die composttonnen. Daar gaat bij ons al het keukenafval in. Alleen wordt dat vaak een dikke zwarte klont, omdat keukenafval veel te nat en te eenzijdig is. Daar moet eigenlijk droog spul doorheen, bruin materiaal.

Het blad- en houtsnippermengsel is een prima mengsel voor door dat keukenafval. Dus het staan nu in een tonnetje naast de compost, en elke keer als er een emmer keukenafval in de grote ton gaat, gaat er wat van dat bruin spul overheen. De wormen maken van deze cocktail een mooie bruine rulle compost!

Daarna liepen we door, Brit en ik, om even de voorraden te controleren. We hebben alweer pech, en dit keer met de pompoenen.

Waar ik al bang voor was is dus ook echt gebeurd. Het heeft hier in de schuur toch wat gevroren. Eérst zie je dan niks. Maar na ene paar weken komen er ineens allemaal stippen op de pompoenen. En dan weet je het wel ... ze zijn dan aangevroren geweest, en gaan dan met een paar dagen helemaal wegrotten.

Zo jammer van al dat werk. Dág hoor, ongeveer honderd pompoenen ....

Ja daar kan je wel om treuren, maar dat is natuurlijk onzin. Zulke dingen kunnen altijd gebeuren. Gevalletjes pech horen bij zelfvoorzienend leven.

De gevalletjes pech houden je op de goeie weg ... de weg van doorzetten. En van kunnen incasseren. Ik lees ontzettend graag boeken over pioniers, échte dan he, géén romans, en als je ziet wat die allemaal moesten incasseren!

Wát een verschil .... tussen mensen toen en nu. Ook onze voorouders hier in Nederland, die hadden het ook niet makkelijk. Zij moesten nog echt hard werken voor gewoon het dagelijks brood. En om het huis warm en droog te houden, en de kinderen in de kleren, genoeg eten voor iedereen, en bij ziekte een dokter kunnen betalen was er al vaak niet bij.

Oh, wat kunnen wij anno 2023 dan zeuren .... als de kachel wat lager moet of je niet meer elke dag tig minuten onder de hete douche mag staan sudderen of als je eerlijker prijzen voor voedsel moet betalen .... man man.

Het zijn mijn inspiratiebronnen, al die boeken. Als ik denk iets te klagen te hebben of een keer geen zin heb in iets wat veel tijd en energie kost, dan geven die verhalen mij nét het zetje. Ook als dingen tegenzitten. Of als pompoenen verrotten. 😊

Tja zo heeft iedereen zijn bronnen, denk ik. Om jezelf te motiveren.

En behalve dat ik er energie door krijg staan die boeken ook vol met tips. Hoeveel tuintips en kweektips en bewaartips ik er al wel niet uitgehaald heb. Veel van die dingen zijn we nu allang weer vergeten. Wist je dat je van appelschillen een brooddeeg kan laten rijzen? Of zelfs met alleen zout?

En zeep kan maken van as en vet? En hoe je een overhemd maakt zonder patroon? En rauwe eieren de hele winter kan bewaren? Nou, al die ouwerwetse weetjes die je hier soms leest, die komen uit deze boeken.