De truuk van de overvloed.

Zomaar wat plaatjes, van de meidagen. En ik zeg nu maar eens een keertje niet 'die vliegen voorbij' want A dan wordt ik eentonig en B is dat wel heel erg oude wijverig, om steeds te zeggen, wat gaat de tijd toch snel. Dus, nee, dat zeg ik dit keer maar eens niet.

Hoewel het wél zo is natuurlijk. Dat wel.

Die slakken he, waarover ik van de week in het filmpje vertelde, die steeds die pompoenen in die ene bak opeten, die ZIJN me toch hardnekkig!! Alle jonge planten die daar elke dag met tientallen tegelijk opkomen, die zien amper het licht en HAP! Ze zijn weggesnaaid. 

En ik zie de beestjes niet. Ze zitten diep in de compostlaag. Het zijn héle slimme slakken.

Maar goed ik moet er dus wat op verzinnen. We hebben op andere plekken pompoenen zat, die groeien over een paar maanden de hele paardenbak door. Dus, dacht ik, dan zet ik tomaten in die ene slakkenbak, en omdat daar geen steun is, laat ik die gewoon over de grond kruipen. Maar op internet las ik dat je dan grote kans hebt op phytophtera, omdat de tomaten dan te nat blijven. Nou, dan toch maar weer pompoenen, en dan nemen we dit keer géén halve maatregelen. 

Wel halve pompoenen.

Twee pompoenen uit de voorraad gehaald, doormidden gesneden, en die vier helften gaan op de slakkenbult. Beetje aarde erover en klaar. En als die plantjes dan opkomen zijn het er zóveel tegelijk, dat de slakken vast een paar niet meer lusten, en dan hebben we daar toch nog wat groeien.

Dit zijn overigens sterke jongens, deze twee exemplaren. Ze zijn al negen maanden geleden geoogst, en nog steeds prima te eten. Puntgaaf zijn ze nog. Pompoenen, dat is mooi spul hoor, daar kun je bijna op overleven. Ook zijn ze nu vrij zoet, omdat ze helemaal zijn afgerijpt. De pitten zijn ook heel dik en voedzaam.

Nou, maar zien of de truuk werkt. De truuk van de overvloed.  

(en oja ook morgen even bij de Hubo langs om een zak grof zand te halen, om eromheen te strooien, daar houden slakken ook niet van)

En verder is het aardbeibed gewied, en een deel van de frambozenstekken heb ik achter in het weiland langs de greppel geplant. Het kan goed zijn dat we die nooit meer terugzien. Want het is daar wildernis. Maar frambozen kunnen je soms ook aardig verrassen ... dat er bijvoorbeeld over drie jaar ineens tóch een struik opkomt.

En er was een prachtige kaart bij de post. Het komt nu echt dichterbij .....

 

That's all folks! 

🌼🌼🌼🌼🌼