Een maartse zaterdag.

Denk nou maar niet, dat als je de molshopen in je tuin of op je weiland hebt uitgespreid, dat die mollen dan daardoor verdwijnen.

Dat ze dan denken, nou, we zijn zeker niet welkom hier  .... en dat ze dan hun spullen pakken, en met de knapzak op de rug, in de verte verdwijnen, tegen een ondergaande zon .... met op de achtergrond een treurig mondharmonica muziekje. 

Dág molletje. Het ga je goed hoor. Vaarwel! 🙋😥

......................................................................................

Maar nee hoor. Zo gaat dat dus niet. Zodra je de molshopen hebt weg geharkt, en daar netjes graszaden op hebt gezaaid, dan keer je je om, en hópla, daar is alweer een nieuwe hoop! Die mol die gaat niet weg!! Die repareert zijn gangen onmiddellijk, en na twéé weken zijn er alweer dertig bulten. 

Veertig. Vijftig.

Dus dat moet je meerdere keren doen. Die hopen uitharken, en er gras op zaaien. Vroeg of laat dan is die mol wel een keer klaar met zijn gangen, en dan komen er niet zoveel hopen meer bij. Mijn ervaring is dat dat meestal ergens in april is. Daarna zijn ze veel minder actief.

En zo ongemerkt, als je een keer of drie, vier, per voorjaar die mooie uit geharkte 'zaaibedjes' inzaait, vernieuw je een flink deel van de grasmat. Dus eigenlijk moet ik zeggen, maken de mollen deel uit van mijn weiland-crew. Door dat mollen-voorjaarswerk heb ik straks weer mooi dik gras op een flink stuk weiland. Zonder trekker, zonder schoffelen en spitten. 

Een kruidenrijk weiland wil ik natuurlijk héél graag, maar voor de koeien heb ik daarnaast ook veel gras nodig. Het gras is hun basisvoer. Ik hoef er zelf geen kruiden bij te zaaien. Dat doet moedertje natuur wel. Zij zaait er een prachtig palet aan wilde kruiden tussendoor, waardoor de koeien niet alleen maar voer hebben, maar ook gezondheid. En waardoor vogels en insecten hier ook kunnen leven. 

En mollen. Dus. 😄

Ook vanmiddag werden we weer verrast door een enorme hoosbui. Paul was met Brit onderweg, en is echt door- en doornat geregend. Ik app-te nog, kom snel naar het geitenstalletje. Want daar zat ik in te schuilen. In dat stalletje.  

Maar Paul zag niks helaas en liep door. 

 

Ik wilde ook nog iets vertellen over de mosterd. Die maakte ik al eerder, en toen schreef ik dat het bitter smaakte.

Inmiddels zijn we een paar weken verder, en ik kan je vertellen, dat die mosterd een groot succes is! Als je het nét gemaakt hebt kan het wat bitter zijn, dat komt dan misschien door de buitenkant van de mosterdzaadjes. Maar na een paar dagen in de koelkast komt de scherpe smaak van het mosterdzaad vrij, en krijg je echt die fantastische verstopte-neus-openend-scherpe mosterdsmaak.

Het is in een mum gemaakt! Je weekt dus éérst de mosterdzaden in azijn. Het mooist is natuurlijk in je eigen zelfgemaakte (appel)azijn. Zorg dat de zaden goed onderstaan. Ze gaan nog behoorlijk wellen. Na een etmaal weken zet je de mixer erop, eventueel nog wat extra azijn erbij, en dan is het eigenlijk al klaar.

Natuurlijk kun je er allerlei smaken aan toevoegen. Ik nam alleen een theelepel zout, theelepel peper, en een eetlepel honing. Op 250 gram mosterdzaad en ongeveer 400 ml azijn. Na het mengen doe je het in schone potten, en laat het twee weken rusten in de koelkast. 

En dan .... prachtige mosterd! Blijft heel lang goed. Want geen bacterie wil daarin wonen, in die loeischerpe mix.

 

En daarom, toen ik vandaag bladgewassen zaaide, dus weer wat kolen en wat sla en kruiden, heb ik ook meteen flink wat van die mosterdzaadjes gezaaid. Zodat we volgend jaar hopelijk mosterd hebben, puur van de tuin!

 

Achter mijn rug was het ondertussen een gekwebbel van jewelste. Daar stonden de gezellige doperwtjes met hun mooie fiere blaadjes, helemaal rechtop en frank en vrij. Die kunnen binnenkort naar buiten. 

En dáár weer achter staan nog rode bieten. Maar dat gaat langzamer. Die hebben nog nét wat meer warmte en meer tijd nodig. Voorlopig blijven ze nog hier gewoon bij mij in de kas.

Haha. Alsof het je kinderen zijn. Zo gaat dat hoor, als je maar lang genoeg tuinder bent.  😄🌱