Onlangs waren Joost en Grace hier, en Grace stootte zich bijna aan één van de punten van een aloe vera blad. Die planten groeien zó snel, in een mum van tijd gaat het van klein stekje tot grote plant met gevaarlijke punten ... die horizontaal de kamer in groeien, op halshoogte .... 😮😮
.... en dan moet je er wat mee. We hebben op het moment géén last van zonnebrand en eczeem en allergieën. Heel fijn. Maar wat doen we dán met al dat overtollig blad?
'Mijn moeder maakte daar shampoo van,' zei Grace.
Tuurlijk! Shampoo! Nou, Paul kwam direct met een groot mes aanzetten en ging meteen aan het snijden. Hij was die bladeren namelijk ook al lang zat. Hij sneed ze meteen maar allemaal even bij. Waardoor er nu minstens tien van die grote bladeren in de koelkast liggen.
Hoe maak je er shampoo van?
Och, dat kan op vele verschillende manieren. Google maar even. Zelf gebruik ik nooit zeep op de huid, dus ik heb voor mezelf een zeepvrije versie gemaakt.
En niet zozeer een shampoo, maar meer een masker. Want hoe langer de gel met je huid in contact is, hoe beter het werkt natuurlijk.
Maar of je nou shampoo of een masker maakt, je moet éérst die gel uit het blad halen. Snij het blad van de plant. Laat het een tijdje liggen, en spoel de gele vloeistof die er als eerste uit komt goed af met koud water. Nu kun je de gel eruit halen. Snij het blad in de lengte langs de randen open, en lepel de gel eruit. Het is écht gelei, en het blijft vrij stevig in kluitjes aan elkaar kleven.
Vervolgens heb ik het gemengd met wat rozemarijn thee. Rozemarijn is ook erg heilzaam voor je hoofdhuid en goed voor je haar. Laat een paar takjes verse rozemarijn trekken in kokend water, en zeef dan de kruiden eruit. Meng de aloe vera gelei met een scheutje van deze thee, goed klutsen met een vork, zodat de kluitjes oplossen.
En dat mengsel heb ik toen gewreven in haar en hoofdhuid, en een nacht laten intrekken, met een doek eromheen. 's Ochtends spoel je het er dan weer uit, en wast het goed met warm water. Door de saponine in de gel wordt je haar brandschoon. Zonder zeep dus. Probeer maar.
Maar mocht je tóch liever een schuimend hoofd willen, voeg dan een klein beetje organische shampoo toe aan het mengsel, en gebruik het dan gewoon als shampoo.
💦💦💦💦💦
Verder heb ik de rand langs de paardenbak gefatsoeneerd. Alle brandnetels gesnoeid en wat daar verder allemaal groeide. Alles is gekortwiekt, behalve natuurlijk de druivenranken. Die moeten binnenkort helemaal langs de rand geleid worden. Nu hangen ze wel tot op de grond.
Maar ik moest stoppen .... want Bella kwam aandacht vragen. En ook van de ranken eten. Wat meteen een reminder was om de ranken aan de buitenkant langs te leiden. Anders knaagt Bella alle takken op.
Als ze haar kop zó neerlegt, als hierboven, dan wil ze achter haar oren gekrabd worden en onder haar kin. Haha het is een echte knuffelkoe.
Toen maar het blad opgeveegd. Rondom huis en schuren, en onder de kap. Dikke lagen eikenblad liggen overal. Dat kun je niet in grote hoeveelheden in de composthoop stoppen, want het verteert langzaam. Ik stop maar een klein beetje tussen de compost, en een deel van het blad gaat terug onder de eiken, maar het meeste gaat .... op de bessentuin.
Langs de bessenstruiken, en op de aardbei bedden. Ik zal je zeggen de aardbeien krijgen nooit andere bemesting dan eikenblad, en ze doen het er geweldig op!
Ook schijnt eikenblad goed wintervoer te zijn voor geiten. Je moet het droge blad dan bewaren in een zak, en 's winters als bijvoeding geven. Ook geiten willen wel eens wat anders dan hooi. En eikenblad zit tjokvol mineralen.
Maar ja wij hebben geen geiten.
En wéér zaden verzamelen. Ik ga daar mee door zolang ze er zijn. Dat kan soms wel tot in het voorjaar doorgaan.
En dan waren er nog wat vragen bij de reacties.
Hoe het met de appelpitten gaat? Die al maanden in de koelkast liggen, tussen vochtig papier? Joh ik was ze straal vergeten! Door die vraag .... ging ik maar eens kijken.
Perenzaadjes .... van stoofperen. Die liggen er een maand ongeveer, en er is nog niks mee gebeurd.
Het goudreinetten zaad ligt er ook al een dikke maand. Ook daar is nog geen verandering.
Maar de zaden die er al meer dan twéé maanden liggen ... van die zoete appels van Wim ... daar is wél iets te zien!
Drie zijn er inmiddels ontkiemd! Ik geloof dat deze zaden nu wel in aarde overgezet kunnen worden. Morgen maar even achter potaarde aan.
Zaaien ... rond de kortste dag! Rare jongens hoor die appels!
🍎🍎🍎
En iemand vroeg of de piano al verplaatst is? Haha, nee, nog niet. Misschien .... als we die nog een tijdje laten staan ......
.... gaat hij óók ontkiemen en hier wortel schieten. 😊
5 reacties:
'k Blijf (ook) je (appelzaadjes) bewonderen, Clarien.
Lie(f)s.
Over vergeten gesproken. Ik had in het voorjaar na een logje van jou een jampot met jonge dennenscheuten en suiker gevuld om dennensiroop te maken. Het potje stond in een donkere kast waaruit ik niet zo vaak iets nodig heb. De inhoud ziet er grijzig uit en het is dus echt geen stroop geworden. Heb ik wat fout gedaan?
Nee grijzig, dat klopt niet. De siroop moet helder zijn, en licht van kleur als je witte suiker hebt gebruikt, of donker als je rietsuiker hebt gebruikt.
Ik zou het maar op de compost gooien. Dan doe je in mei gewoon weer mee. Misschien had je te weinig suikerlagen gebruikt? Of niet goed aan de bovenkant afgesloten met een laagje suiker?
Gelukkig dat de Aloë niet van die harde naaldachtige punten heeft zoals een Agave of, nog erger, een Yucca. De verwonding zal dus altijd met een knakker aflopen. Maar het is wel een onstuimige groeier. Bestaat het woord 'stuimig' ook vraag ik me op dit moment af. Gezien de rode kringeltjes eronder niet. Het Nedersaksisch kent wel een woord dat, qua klank in ieder geval, er wel op lijkt; 't(e)umig' en dat betekent rustig, kalm.
Maar na dit linguïstische zijsprongetje even door naar de appelpitten. Mijn ervaring daarmee is in zijn algemeenheid indirect; een klokhuis is weggegooid, of een vogel of dier heeft een appel gegeten en de pitjes uitgepoept. Die zijn ter plekke ontkiemd en er is een boompje uit gegroeid. Die werd meegenomen en geplant. De stratificatie was dus altijd natuurlijk, er kwam geen koelkast aan te pas. Wat je doet is in wezen de winterkoelte imiteren door de pitten in de koelkast te bewaren. Misschien dat bewaren in een potje zaaigrond (in de kas) een vergelijkbaar effect geeft. Het lijkt me de moeite om het uit te dokteren.
Begin december heb ik mijn druif ook een drastische wintersnoei gegeven die bij mij vooral gericht was op verjonging. De druif staat al bijna 45 jaar in mijn tuintje en er was tot nu toe alleen maar onderhoudssnoei aan gepleegd. Ben daarom wel nieuwsgierig wat de opbrengst zal zijn het komende jaar. De groei zal wel onstuimig (daar heb je het woord weer) zijn, dat ligt voor de hand; een wetmatigheid bij snoeien is dat een forse snoei ook een fors antwoord van de struik tot gevolg heeft en een kleine snoei maar een klein antwoord.
Oké, dan ga ik in het voorjaar in de herkansing. Nu maar hopen dat ik geen hoestlast krijg :-)
Een reactie posten