Je zal maar in een land wonen ...... zonder seizoenen!! 😱😱
Nee, dan óns land. Wij hebben alles! En dit jaar klopt het allemaal ook nog eens zo mooi. Een mooie warme zomer en een schitterende herfst met gelukkig wat regen, en dan nu al die eerste vorst. Eind oktober.
Wel heb ik meteen haast. Dat wel. Want wat moet er ineens veel!
Nou ja het moet van niemand hoor. Alleen van mijzelf. Allerlei experimenten die ik deze winter ga doen om uit te proberen hoe we nóg duurzamer en gezonder ons voedsel kunnen opslaan.
Daarom heb ik vandaag een kwart bed voederbieten geoogst. Om die ergens op te slaan en te kijken of dat zich goed houdt met de vorst.
Ik had gelukkig hulp zat!! 😊
Ik laat het hele riedeltje weer even zien, want ik begreep dat er bloglezers zijn die ook op een soortgelijke manier willen oogsten en opslaan.
Eerst die bieten eruit. Van een kwart bed, vier vierkante meter dus, kwam ruim zeventig kilo biet ..... jaja ..... ik zeg het maar even. Zonder kunstmest dus he? En zonder welk chemisch middel dan ook.
Het kan hoor!
Daarna weer compost op het hele bed, en een lekkere slobber poepsoep 💩💩
De dieren hielpen mij even (not!) met het openvouwen van het karton.
Ach, dieren en dozen en karton .... ze vinden het prachtig. Nou ja eigenlijk vinden ze álles prachtig wat ik doe, en vooral de boel verstoren, vinden ze prachtig.
Maar och, zóveel haast had ik nou ook weer niet. 😊
Het compost wat weer op dat karton ging, dat kon ik mooi 'shoppen' langs de Beentjesgraven. Want daar is onlangs gemaaid en dat maaisel ligt er nog.
Pompompom.
Zo. Dat is dat. Het bed is leeg, en winterklaar! Zonder spitten!
Maar nou die zeventig kilo biet. Wat doen we daar mee? Ik heb natuurlijk de koelcel, maar wil dit keer proberen om het gewoon buiten op te slaan. In een soort van kuil, maar dan bovengronds.
Eerst heb ik het loof van de bieten af getjakt. Tjak tjak tjak. Bella kwam meteen van de andere kant van het weiland aanlopen toen ze dat geluid hoorde.
Is het al etenstijd?
Nee koe. Nog een paar uur wachten!
Ja en hoe maak je zo'n opslag? Met wat je hebt. Dus, iedereen zal het waarschijnlijk weer anders doen. Ik heb een bodem gemaakt van die houten plankjes. De kieren zijn geschikt om regen water door te laten. Maar ze zijn te klein voor muizen om erdoor heen te komen. Hoop ik.
En ik had nog een paar van die houten randen. Die kun je stapelen.
Dus, twee stuks daarvan op die bodem gezet, dikke laag stro erin, en de bieten erin. En daar kwam dan weer een laag stro op, en toen moest er een deksel ofzoiets op, maar dat had ik niet.
Voorlopig maar even een zeil eromheen.
Het is nog niet af. Ik wil er een laag aarde aan de buitenkant tegenaan scheppen. En nog meer stro. Of andersom. Zodat ook bij strenge vorst de boel niet bevriest. En dan nog een dak erop dus. Maar dat zie je dan te zijner tijd wel weer.
En deze twee knapen kwamen vandaag mee naar binnen. Voor een Halloween sfeertje. Maar ik ga er geen gezichten in kerven. Ze gaan bij ons gewoon in de soep.
En hier zie je aan de heldere lucht, dat er weer een nachtje met flink nachtvorst aankomt!
En als je goed kijkt zie je in de verte Brit, die het hele weiland over rent want er was een luchtballon te zien. En dat gaat zomaar niet!! Een luchtballon in ons luchtruim!!
Dus die moest even verjaagd.
Als laatste, mijn boekentip van dit moment ..... zó mooi! Ken je het? Het is niet nieuw hoor. Ik lees het nu voor de tweede keer. Het gaat over de gebeurtenissen op de plek van oud Amerikaans stadje, over de afgelopen (hou je vast) 136 miljoen jaar. Dus inclusief prehistorie.
Met bijvoorbeeld prachtig omschreven de opkomst en ondergang van de Indianen, en de eerste blanken, en nog veel meer. Maar ook over tarwe en sorghum en mais .... haha, echt mijn boek! 😄😄
En geloof het of niet ... het gaat zelfs over voederbieten!
3 reacties:
Jouw opkuilen van de voederbieten bracht mijn hersenen in de denkmodus over hoe mijn vader het vroeger deed. In Drenthe hadden we niet de traditie om alles in de schuur te laten overwinteren. Het enige wat 'onder dak' kwam was hooi en stro. Aardappelen, voederbieten, koolrapen, en ander knolachtig veevoer werd buiten opgekuild. En als het even kon, zo dicht mogelijk bij huis.
grenzend aan ons erf hadden we een vrij hoog gelegen akkertje. Dat akkertje, hooguit een halve hectare, was door zij hoge ligging, uitermate geschikt om het genoemde veevoer te bewaren voor de winter.
Er werd begonnen met het uitgraven van een ca 20 cm diep 'bed' van de gewenste grootte. Het uitkomende zand ging er als een walletje er omheen. Daarin werden de veldvruchten gestort tot een zodanige hoogte dat de aardappelen, koolrapen of bieten uit zichzelf bleven liggen. Dan ging er een dikke laag stro op en tot slot werd dat stro vastgelegd met zand. Dat zand was niet het zand dat als walletje naast het 'bed' lag, maar kwam van een greppel die er nog omheen gegraven werd. In die greppel kon zich het regenwater verzamelen. Het eindresultaat was dat de inhoud niet verrotte door bovenmatig vocht en de temperatuur bleef boven nul. Soms zag je uit de nok nog een paar bundels stro steken. Die waren bedoeld voor ontluchting.
Een enkele keer kwam je een ringslang of een pad tegen in het voorjaar die tussen de aardappelen overwinterd had. En muizen zullen er ongetwijfeld ook in gezeten hebben.
Afhankelijk wat je allemaal bewaren moest kon je wel 3 of 4 van dergelijke opslaghopen hebben.
Top!
En deden jullie alle soorten apart? Of bijv de knollen en aardappelen bij elkaar in?
In mijn herinnering werd elk gewas apart opgeslagen. koolrapen en aardappelen of bieten gingen niet in 'gecombineerde' hopen, al sluit ik niet uit dat iemand met bijvoorbeeld maar een paar koeien dat wel kon doen. Mijn vader had in de 'oude boerderij', mijn geboortehuis, 9 melkkoeien en toen hij een andere boerderij kocht had hij er 12. Daarbij was altijd wel een hoeveelheid jongvee dat voor de 'opvolging' zorgen moest als een koe minder productief was.
Knollen, wij spraken consequent over stoppelknollen omdat ze direct na het maaien van de rogge en/of haver op de ondiep geploegde stoppelakker gezaaid werden, bleven op het land staan. Er werd voor hooguit twee dagen knollen geplukt en omstreeks sinterklaas was het gedaan met de knollen en ook met het 'koudehandenwerkje' dat knollenplukken heette.
Wat wel gebeurde was dat stoppelknollen, bietenloof en gras ingekuild werd. Daarvoor hadden we op het erf een ronde betonnen bak van ca 1.50 m diep. Op de randen kwamen houten schotten te staan van ca 2 m hoogte. Dat werd afwisselend gevuld met gras, bietenloof, knollen en soms ook nog gestoomde aardappelen en begoten met melasse. Tot slot kwam er nog een dikke laag grond op en kon de fermentatie beginnen. Omstreeks Kerst begonnen de boeren dat 'persvoer' te voeren en genoot het hele dorp van de erbij behorende penetrante lucht. Zoals niet-plattelander bij een Kerstdienst in de kerk vaak denkt aan wierook en kaarsen, zo associeer ik die diensten nog steeds met de lucht van het persvoer. De lucht was zeer hardnekkig en bleef in je kleren en haren hangen. Achteraf gezien zou ik toen dolblij geweest zijn met de badvoorzieningen van deze tijd, maar wij waren niet aangesloten op welke openbare voorziening ook maar en moesten het doen met de tobbe op zaterdagavond.
Een reactie posten