Alles heeft een ritme. Was dat niet ooit de titel van een songfestivalliedje?
Maar het is echt waar. Ritme, dat vind je overal terug. Er zit ritme in een dag. Wat doe je 's ochtends, wat 's middags, wat 's avonds. De één als ochtendmens doet de bulk van het werk in de ochtend, de ander in de avond.
Pieken en dalen. Werken en uitrusten. Opbouwen, en weer afbreken en opruimen. Alles gaat met golven.
Ik moest daar vandaag op de tuin aan denken. Maar eerst ... nog even de laatste twee tomatenrecepten van dit jaar. En dan zijn ze bijna op, onze tomaten. Wat er nu nog vanaf komt eten we gewoon rauw, op brood en in de sla.
Er ging dus helemaal niks anders in dan alleen maar tomaten. Nou ja, en één handvol basilicumblaadjes.
Uiteindelijk in twee pannen is het helemaal ingekookt tot dikke puree. Op halfhoog vuur duurde dat wel anderhalf uur. Maar dan heb je ook wat. Die puree is heerlijk zoet en smaakt echt naar de zon!!
Giet het in kleine schone potjes, en zet die een paar minuten op de kop, en dan weer rechtop. En lik vooral de pannen en schalen goed leeg. Je weet echt niet wat je proeft. Dit is een heel ander kaliber dan die puree uit blikjes.
Zoveel tomaten, en dan maar acht van die kleine potjes. Daar gaan we dus goed zuinig op zijn deze winter!
En het allerlaatste tomatenrecept (denk ik) dat zijn de gedroogde tomaatjes. Die overal zo lekker bij smaken, en waar je heerlijke rode pesto en tapenade van kan maken.
 |
 |
Leg goed rijpe tomaten in partjes op bakpapier, en giet er wat olijfolie over. Dan bestrooien met peper, zout, geperste knoflook, en wat verse tijm, en zó de oven in. Op 80 graden.
Handig is om dat te doen als je de oven net gebruikt hebt.
We moeten even wachten op het eindresultaat want bij ons staan ze nu nog in de oven. Het duurt wel een uurtje of wat.
Dus ....
..... neem ik je weer mee naar buiten. Naar het mooie frisse oktoberweer van vandaag. Fris en zonnig.
Het ritme van de seizoenen. Dat merk je goed als je een tuin hebt. In het voorjaar bouw je alles op, en nu, in het najaar, breek je het weer af.
De planten zijn verdord, en voor velen is het moeilijk om dan nog de energie te vinden om in de tuin te werken. Het frisse en veelbelovende is eraf. Alles kwijnt. Er groeit niks nieuws en er is niks meer te beleven.
Maar zo zie ik het niet. Afbreken is nét zo inspirerend als opbouwen!
Als je je tuin afbreekt, in oktober, dan ga je met de natuur mee. Kijk maar goed om je heen, hoe mooi de natuur z'n zaakjes ook afbreekt. Bladeren worden rood en bruin, het kostbare bladgroen wordt in de bomen teruggetrokken. Het leven wordt teruggetrokken naar binnen en naar beneden.
Terug naar de kern en naar de wortelstelsels.
De omhulsels van planten worden bruin, en de zaden daarbinnen worden dik en vol. De zaden worden sterk zodat ze een winter kunnen overleven, en volgend jaar tot nieuwe planten kunnen groeien.
Eén voor één gaan de palen omlaag. Dezelfde palen, die in april uit de schuur kwamen, knipperend tegen het felle licht, en een maand later trots en fier de bonenplanten droegen. Maanden lang.
De bonen werden zwaarder en zwaarder, maar de palen gaven er niks om. Nu liggen ze weer plat en worden ze opgeborgen. Winterrust.
De draden, die in het voorjaar sterk en stevig spanden langs die palen, zijn doorgebogen onder de zware gewichten, en hangen slap. Ze worden losgemaakt, schoongeveegd en opgerold, en gaan de schuur in.
Afbreken ..... treurig? Welnee! Het past precies in het ritme van de seizoenen.
Want stel dat alles steeds maar doorgroeide en steeds maar groen bleef. Doodmoe zou je daarvan worden!! 😊😊
Alles wordt opgeruimd, en ik berg het in de schuur, en Moeder Natuur bergt alles netjes op onder de grond. Tot in maart, dan komt het weer boven.
De natuur is er klaar voor. De zaden zijn af. Mission Accomplished.
Nu op naar de winterrust.
Zelf ben ik nog lang niet klaar met afbreken en opruimen op de tuin, de hele oktobermaand kun je me daar zeker nog vinden. Maar afbreken, echt, het is minstens nét zo mooi als opbouwen.
En dan tot slot .... wat schaft de pot??
Vrijdag he? 😉😋
2 reacties:
Wat een lyrisch blog over de herfst! Het zou zo opgenomen kunnen worden in een leerboek voor Nederlands uit mijn schooltijd. Als ik het me goed voor de geest haal heette dat boek "Epiek en Lyriek". In ieder geval een titel waarin die woorden voorkwamen.
Maar je hebt wel gelijk; het hoort bij het ritme van de seizoenen. Daarmee zijn we in dit deel van de wereld goed bedeeld; maar liefst 4 hebben we. Zo beschouwd zijn de tropen weinig spannend; daar heb je het droge seizoen en het regenseizoen. Wat de temperatuur aangaat zit er weinig verschil tussen beide seizoenen. Die verschillen moet je zoeken in de vaak grote hoeveelheid regen en wind. Maar misschien is het ook een kwestie van wat je gewend bent.
En een 'normale' regenbui in het regenseizoen voelt ook nog eens aan als een douche met water op zwembadtemperatuur is mijn ervaring. Beslist niet onaangenaam.
Wat is er mis met een eenvoudig doch voedzaam maal op vrijdag; een pizza vraag ik me af. Als je de hele dag druk bent geweest dan heb i
je als regel, -ik praat even voor mezelf-, weinig zin om ook nog een hele tijd in de keuken te staan voor iets wat in een kwartier tijd opgegeten wordt. En voor mij persoonlijk zeer zeker niet als ik met tomaten in de weer geweest ben. Ik ben gek op zongerijpte tomaten en kan me er ook aan te buiten gaan, maar op het moment dat er saus, soep, of iets vergelijkbaars van gemaakt wordt, ben ik het liefst zover mogelijk uit de buurt ervan. Diep in mijn hart vind ik het zelfs zonde van de tomaten, al ben ik me er zeer van bewust dat je de tomaten niet van eeuwigheid tot amen onbewerkt kunt bewaren.
Weer mmm..., Clarien.
'k Heb ook nog die mooi gekleurde bonen hangen, maar ze willen niet drogen, dus blijven die staken nog even staan. Ze zijn lekker, daarom wil ik er volgend jaar weer... Geduld ?! De gewone boontjes zitten reeds in een bokaal, te wachten op de lente...
Benieuwd naar de 'oven'tomaten !
Lie(f)s.
Een reactie posten