 |
Hoe dat kwam?
Dat heeft te maken met het afsluiten van een bepaalde rouwperiode. Dan draag je weer meer kleur.
'Ga maar es mee naar de stoffenwinkel met mij.' zei ze. Aldus gebeurde. Vanmiddag.
Ik was er al vaak langs gereden, langs de stoffenwinkels in Staphorst. Maar nog nooit naar binnen geweest. En nu ook nog met een ervaringsdeskundige ... het was echt een heel leerzaam middagje!
In de winkel zie je stapels en stapels stoffen. Logisch. Het is een stoffenzaak. Maar dit zijn speciale stoffen. Veel van de stoffen die hier liggen worden voor de Staphorster kleding gebruikt. Die mooie gestreepte stoffen .... zijn voor onderrokken. Onderrokken voor op de zondag.
En hier onder zie je bakken met stoffen, op kleur gesorteerd. Dat heeft weer te maken met je persoonlijke situatie. Als je in de rouw bent over een broer of zus, of je bent weduwe, dan draag je gedekte kleuren zoals zwart-wit, of misschien iets van blauw erbij.
Als er géén sprake is van een rouwperiode kun je ook de rode en paarse tinten dragen. Je ziet bij de meeste wat oudere vrouwen dus meest blauw en zwart, omdat er altijd wel iemand onlangs is overleden in de familie.
Er is een heel protocol voor.
Wat ik ook mooi vind zijn al die banden. Daarmee maak je een band bovenaan de rok. Als kleuraccent.
De banden, de kraplappen, de mutsen en de omslagdoeken, alles past bij elkaar en alles is dus in bepaalde kleurtinten.
Nee daar ben ik ook nog niet geweest.
Hoe kan het dat in één dorp drie bloeiende stoffenzaken zijn? Omdat hier nog veel wordt genaaid. Alle originele kleding wordt zelf gemaakt.
Goed. Vloedgraven dus.
Daar zijn we heel lang. Vader en zoon Vloedgraven (ik denk tenminste dat ze dat zijn) leggen uitgebreid uit hoe sommige stoffen gemaakt worden.
Natuurlijk zijn de meeste stoffen uit de fabriek. Maar de mutsen worden nog echt met stipwerk gemaakt, elke stipje met de hand, op zwarte zijde. Hier ligt zo'n lapje, waar heel veel werk in zit. Precies genoeg voor één muts.
Ik raak aan de praat met de zoon. Hij maakt ook zelf stoffen. Niet met stipwerk, maar met stempels. Echt rendabel is het niet. Het is heel veel werk om de zwarte katoen te stempelen, want het gaat met één kleur tegelijk.
Dus al die uren verdien je niet terug. Het is een hobby.
Ik zie een prachtige lap .... ook met de hand gestempeld. Het is niet groot.
'Is er niet meer van?' vraag ik.
'Nee. De rest van die lap is naar het Staphorster Museum gegaan, dat net helemaal opnieuw is ingericht.'
Dus .... dit is een uniek lapje! Echt prachtig is het!
We gingen nog naar een boekhandel en naar een bakker. Het was gezellig buurvrouw, bedankt voor het uitje!
En hier liggen mijn aankopen. Ook het boek over het Stipwerk, waar de zoon Vloedgraven van alles uit liet zien, vonden we bij de boekhandel.
Het stipwerk en het kralenwerk bestaat uit hele heldere primaire kleuren.
Prachtige combinaties.
Maar zelf vind ik vooral de meer gedekte kleuren mooi, die in de rouw worden gedragen. De rustige zwart-witte tinten. En dat indigo blauw ...
Eén lapje heb ik. En hoe langer je er naar kijkt hoe mooier het wordt. Het lijkt wel alsof er diepte in zit.
Wat zullen we ervan maken?
Nou. Ik denk een tas. Want veel verder gaat mijn naaikennis niet. 😊
8 reacties:
Prachtig al die kleuren en al die stoffen. Toen ik 11 was lag ik eens in het ziekenhuis met tegenover mij een meisje uit Staphorst. We hielden een tijdje contact en zijn daar nog eens op bezoek geweest. Haar moeder vertelde toen vol passie over de klederdracht en de stoffen. Mijn moeder - die zelf ook veel kleding maakte - vond dat geweldig en ik stond er met mijn neus bovenop! Het is een prachtig stukje cultuur en folklore. Leuk dat jij nu zo'n rondleiding kreeg door het dorp! En leuk dat ik weer even mee mocht genieten en zo weer even terug was in de tijd!
Ik geef het eerlijk toe, die stoffen en tradities boeien mij maar matig, maar gaandeweg je blog bedacht ik dat de titel van dit blog ook heel goed had kunnen zijn "Dit is ook Staphorst" Meestal komt Staphorst in het nieuws als een hyper-behoudende gemeenschap waar de wereld dichtgeplakt is met krantenpapier en wordt de bevolking afgeschilderd als een stelletje lieden die alles bij het oude willen laten. En vaak door mensen die er nog nooit, nou ja, misschien een keer, geweest zijn en niet goed begrepen wat de mensen te zeggen hadden doordat ze de taal niet machtig waren c.q. geen moeite deden om ze te verstaan. De uitspraak van Karel V, "Zoveel talen men spreekt, zoveel keren ben je mens" gaat aan dergelijke lieden totaal voorbij.
Dus ondanks dat de stoffen etc. mij amper boeiden ben ik hartstikke blij met je positieve verhaal.
ooh wat mooi en wat een informatief stuk van je.
Wat mooi, al die stoffen! Echt vakwerk.
Mooi stukje stof heb jr meegenomen. Lijkt me ook leuk voor een kussentje, theemuts of gewoon ingelijst aan de wand.
Tijdens het lezen dacht ik...."Ik denk dat jullie allebei een leerzaam middagje gehad hebben", want ik denk dat buurvrouw het wel héél erg leuk geeft gevonden om met jou op stap te gaan!
En dan de familie Vloedgraven.....hoe leuk is het voor die mensen om zoveel te kunnen vertellen over hun winkel en stoffen!! Gebeurd vast niet elke dag.
Ik vind het heel erg leuk dat jullie zo tussen de mensen zijn gaan zitten. Een jaar verder en al helemaal ingeburgerd.
En dan je PRACHTIGE stofje ......dat is lastig. Ik zou het eerst lekker laten liggen om er steeds naar te kijken en daarna, tja, misschien een mooi kussen? Dat lijkt op een tas, dat kan jij vast en zeker ook wel maken 😉.
Fijn weekend!!
Een kussen zou ik ook een leuk mooi vinden, echt iets uit je eigen streek in je interieur verwerken. In de provincie Brabant zie je vaker een rood witte deurmat met houdou erop. Het is allemaal typerend voor de streek waar men woont en leuk.
Wat een prachtig verhaal, klederdrachten vertellen meer dan je in een oogopslag ziet. Boeiend! Leuk dat je het deelde. Groet
Wat leuk om er eens goed in te duiken zoals jij hebt gedaan met je buurvrouw. Dit is puur cultuur, he? Misschien een kussen van het prachtige lapje?
Een reactie posten