Elke ochtend maak ik als ontbijt een flink bord pap, van twee handjes rogge en één handje haver. Even malen in de graanmolen, en dan in het kokende water. Roeren. Wat melk erbij. En dan nog rozijnen en vers fruit.
En sinds drie dagen heb ik een mee-eter. Want sinds drie dagen gaan elke ochtend een paar eetlepels van die pap op een schoteltje naar Pino. Het super-de-luxe kuikentje. Die maar liefst drie moeders heeft, en elke ochtend lekkere roggepap krijgt.
Wat een sneu scheetje was hij, toen hij net uit het ei kwam. En zomaar half onderkoeld in het buitenhok lag ... en wat wonderbaarlijk hoe zo'n vogeltje dan weer helemaal op kan knappen!
Pino is nu een kwiek kereltje geworden. Hij heeft nog steeds geen veren, maar van dat pluizige donshaar. En hij kent mij niet meer. Ook al heb ik hem gered. Hij kruipt meteen onder één van zijn drie moeders als ik mijn hoofd in het binnenhok steek.
Wég Pino.
Nou, kom. Niet zo verlegen. Hier is je pap!
Kijk, daar is hij even.
Maar de moeders nemen hun taak serieus. Pino mag niet met vreemde vrouwen praten. Ze gaan dwars vóór hem staan. En ik krijg niks meer te zien van de kleine gele donsbal.
Bijzonder toch, die twee moeders. Ruzie hebben ze niet. Pino wordt eerlijk verdeeld.
'Nu mag jij hem weer even, ga ik even buiten zaadjes pikken.'
'Goed hoor, mag jij hem vanavond weer.'
De derde moeder, de broedende hen, is een soort van reserve-moeder. Als Duo Penotti samen aan de kuier gaat dan kruipt Pino onder moeder drie. Tussen de achttien eieren.
Elke ochtend kijk ik eventjes of ik hem zie. Soms is hij nergens te zien. Dan til ik de moeders één voor een op. Nog steeds geen Pino? Dan even zachtjes schudden, en Pino valt uit één van de kippen. Want hij kruipt helemaal tussen de veren.
Want je wil toch zeker weten of hij er nog is. Bekje is namelijk ook zéééér geïnteresseerd in het kippenhok ..... ineens ....
En wat verder. Tja. Kunnen we al zaaien?
Ik denk dat we al wel tarwe kunnen zaaien.
Veel informatie is daar niet over te vinden. Over graan met de hand zaaien. Ik schreef daar al eerder over. Je moet het helemaal zelf uitzoeken. Ik ben dus met een meetlint het roggeveld opgegaan, dat met de machine is ingezaaid, en heb opgemeten hoever de rijen uit elkaar moeten. En de korrels.
De rijen zitten erg dicht bij elkaar, zo'n acht centimeter. Ja da-hag. Dat is me teveel werk. Dus ik zet de rijen op twaalf en halve centimeter uit elkaar.
Het is me een partij werk!!
Smalle rijen, en dan geulen trekken, en daarin één voor één die zaadjes leggen.
Hoeveel tarwe zal hier af komen? Van deze dertig vierkante meter? Een emmertje? Twee? En dan al dat werk? Maar je moet niet vergeten het is een proefveldje. En dat kost altijd veel werk.
Als dit allemaal goed gaat ga ik volgend jaar een groot vak tarwe zaaien. Dan is het wel de moeite waard.
En de granen ... zijn ook bedoeld om volgend jaar de dieren mee te voeren. Want ook voor dierenvoeding zou het mooi zijn om zelfvoorzienend te zijn.
😊 🐔 🐶 🐱 🐣 🐤 🐥
4 reacties:
Oh ik smelt van de foto's van de kleine Pino! Gelukkig zorgen zijn drie moeders heel goed voor hem. Nou ja eigenlijk vier moeders, want jij zorgt elke morgen voor het ontbijt en dat is de belangrijkste maaltijd van de dag! Fijn weekend.
Geweldig die Pino met al zijn lieve mamma's. Ben erg benieuwd of het een hijtje of een zijtje is, maar dat wordt pas over een poosje duidelijk.
Wat een koddig ding, die pino!
zo schattig!
Een reactie posten