'Boeren Boeldag.'
Dat was voor ons vroeger een woord uit een kwartetspel. We hadden geen idee wat dat in het echt was.
Maar vandaag was hier in Punthorst een boeldag. Een openbare veiling van de inboedel van een boerderij. En natuurlijk mogen jullie weer meekijken. Per slot van rekening was het openbaar.
Het was enorm druk op de boeldag. Want het komt nog maar heel weinig voor. Dus iedereen wilde wel even kijken. Zo leuk dat je gewoon iemands huis kunt bekijken, en alle spullen. Ik geloof dat wel het hele dorp er was. Het was schuifel de schuifel in de file door het huis heen.
Eerst het voorhuis. De gang.
En dan een andere gang door met mooie oude deuren, naar twee kleine voorkamertjes.
Toen ik voorbij de kabinets schuifelde stonden daar twee kenners dat te bekijken. Een deel van het houtsnijwerk was authentiek, volgens die meneer, en een ander deel niet. Dat is er later bijgemaakt. Kijk zo leer je weer wat.
Het authentieke deel is dat dikkere deel in het midden. Wat op een soort hagedis lijkt die omlaag klimt.
Vervolgens weer terug door de gangen, door een heldere keuken, en dito ruime bijkeuken. En dan door een andere deur kwam je op de deel. In het achterhuis dus.
En daar stond alle boel.
De hele inboedel van de boerderij, in porties verpakt in dozen.
Overal was een nummer bij, en als je wilde bieden schreef je dat nummer op je kaart. Grappig genoeg zag ik niemand foto´s maken van de spullen, terwijl dat toch heel handig is. Want dan kun je tijdens het bieden nog even kijken hoe het er ook weer uitzag.
Er waren heel veel serviezen. Ik denk in de loop van generaties bij elkaar gespaard. Ja met die enorme kabinetten heb je daar natuurlijk ook alle ruimte voor.
En waarschijnlijk werden die nooit gebruikt. Of zelden. Ik denk dat de familie gewoon elke dag van het aardewerk at. En misschien alleen op zondag van één van de mooie serviezen.
Meer naar achteren stonden gereedschappen en ijzeren spullen. Ik zag een paar leuke ijzeren draadmanden. Handig voor aardappels. En mooie melkbussen, en van die room zeven.
Weckketels en sappannen waren er ook.
Om klokslag 10.00 begon het bieden. Het was echt mudvol in de schuur. Mensen zaten en stonden overal op.
In een vlot tempo werden de spullen afgehandeld. Wie biedt één euro, en hopla daar ging het, één, twee, drie, vijf, tien, vijftien ..... en dan was een doos met servies voor vijftien of twintig euro verkocht. Aan de hoogste bieder.
Jammer genoeg kon ik niet lang blijven.
Dus ... helaas .... nergens op geboden. Maar wel weer een boeiende ervaring rijker! En ook een unieke ervaring. Want hoe vaak maak je dit nog mee? Als je ooit die kans hebt in je eigen buurt zou ik zeker gaan.
Vanmiddag op bezoek in Bussum, bij mijn oude maatje Suzan. We aten een broodje op z'n Bussums.
Wat een leuke dag! Veel gezien, veel gepraat. Maar koude voeten hadden we ook. Man man wat was het ijskoud overal. Ik ben blij dat we weer thuis zijn, bij de kachel!
Thuis geen Club Sandwich. Thuis gewoon rode kool. De allerlaatste uit de voorraad.
Nu moeten we weer een half jaar wachten. Op die kolen. Paul is daar overigens niet rouwig om. 😊😉
Heb een fijn en warm weekend. Tot maandag!
7 reacties:
Leuk je stukje over de boeldag, als kind heb ik dit een paar keer meegemaakt.Omdat de boeren gingen emigreren en dus veel spullen verkochten die ze niet mee konden nemen. Kan me voorstellen dat je het een ervaring op zich vond.
Ah ik vroeg me af waarom al het huisraad word verkocht op zo een boeldag.
Als ze emigreren kan ik me het wel voorstellen!
Ik dacht dat het hier ging om huisraad van mensen die zijn overleden. Maar ik zal het navragen.
Leuk om naar toe te gaan, heb het in mijn geboorte streek en in Brabant nog nooit meegemaakt. Mooi idee, goede spullen krijgen een tweede leven. Huiselijk en gezellig, de foto met Brit en Bekje op de mat voor de kachel.
Met die boeldag was ik in een klap weer terug in de jaren ´50, mijn kindertijd. Uit die tijd herinner ik me er twee. Eentje omdat de boer overleden was en de erfgenamen de boerderij niet konden of wilden overnemen en eentje om een reden die ik niet weet. Als je hooguit 10 jaar bent, ben je niet echt bezig met dergelijke vragen, althans, ik niet. Wat ik wel weet is dat het altijd een heel spektakel was+ een deftige meneer in zijn zondagse pak was er altijd bij en die schreef alles op, maar de meest in het oog springende, eigenlijk is ´in het oor klinkende´, een betere term, persoon was de ´paander´ zoals wij hem noemden. Hij werd ´Geert Kanon´ genoemd een bijnaam die hij had te danken aan zijn zeer luide en ver dragende stem. De ´paander´ was te vergelijken met een veilingmeester. Hij hield in de gaten wie er bood en kende de trucjes om de prijs zo nodig wat op te drijven. Geen idee hoe de man werkelijk heette.
Wat mij verbaasde was de aanwezigheid van maar liefst 3 melkzeven, of zoals wij die dingen noemden `zeien` en iets zuidelijker van mijn woonplaats hadden ze het over `teemsen`. Ik had gedacht dat die in het melkmachine en melkrobottijdperk wel tot de antiquiteiten waren gaan behoren. In mijn omgeving begon midden jaren `50 de melkmachine al meer en meer gemeengoed te worden en 10 jaar later werd er nauwelijks nog met de hand gemolken. Dus voor mij een stukje nostalgie waar ik niet naar terugverlang.
Wat ik me afvraag, had je op het moment dat je door het huis liep om het een en ander te bekijken, niet het idee dat je een beetje een voyeur bent. Je ziet het hele hebben en houden van een paar overleden mensen en je kunt `onbeschaamd` rondwroeten in alles wat zij jarenlang gekoesterd hebben, waar ze trots op waren, waar ze dierbare of minder dierbare herinneringen aan hadden, etc.
Toegegeven, ze hadden er geen last meer van, maar toch, het zou mij wel terughoudend hebben gemaakt.
Sjonge.. ik zou zo tussen al die spulletje mijn bed neer willen zetten en daar verder leven. Wat heerlijk!
Toch had ik bij de eerste foto eigenlijk hetzelfde gevoel als wat Willem hierboven noemde. Geeft ook een beetje een raar gevoel, in andermans spullen snuffelen..
Haha ik kreeg de kans niet om me voyeur te voelen want het was zo druk dat ik de dingen alleen maar op afstand zag. Niks aangeraakt. Vandaar ook weinig foto´s van de kopjes enzo.
Maar ik herken het gevoel wel. Heb het soms ook bij de Kringloopwinkels. Waar bijvoorbeeld een mooie gehaakte sprei ligt, waaraan iemand misschien wel een jaar gewerkt heeft, en die ergens achteloos op een stapel ligt gegooid, voor 2 euro.
Maar ja. t is toch beter dan dat het wordt weggegooid. Zelf zou ik het prettig vinden als mijn spullen na mijn ´vertrek´ worden hergebruikt. :)
Een reactie posten