Mannen brengen mij geen bloemen, ze brengen tamme kastanjes. :D:D
Zo aandoenlijk. Paul komt thuis na een wandeling met Brit en legt handenvol tamme kastanjes op het aanrecht. Overbuurman komt een praatje maken en graait diep in de broekzak, en daar komen de bruine glimmerds tevoorschijn. Heeft hij allemaal opgeraapt onder zijn bomen.
Net kleine jongens! Lief!
Dus, dacht ik vandaag, ik ga die kastanjes maar es koken. Of poffen. Iets mee doen.
Kastanjes, daar hoort wild bij, en spruitjes. Maar wild hebben we niet, we jagen niet. Er is alleen die luchtbuks die van mijn vader is geweest. Daar kan je hooguit een blikje mee wegschieten (wat we vroeger deden, stiekum, achterin de tuin, op blikjes schieten) ...
Spruiten zijn er wel. Maar eerst die kastanjes dus. Pellen? Nee, eerst inkerven en even koken. Dan pas pellen want dan gaat de schil er makkelijk af.
De gedopte kastanjes kook je in wat volle melk, een kwartiertje ofzo, voeg nog wat boter toe en wat kruiden en zout. Dan pureren. Creme du marron .... een heerlijke zachte puree met notensmaak.
Als je het veel werk vind met al dat pellen, of je moet voor een grote groep koken, neem dan half aardappelpuree en half kastanje puree. Da's ook heul lekker.
Spruitjes haalde ik bij de buren (de onze zijn opgegeten door de geiten) en hamburgers hadden ze ook. Niet echt wild, maar het paste er goed bij. Zo heb je een mooi najaarsmaaltje.
November, november .... wat is dat toch met die maand.
De heldere kleuren van oktober zijn vervaagd, overal hangt een soort mist overheen. En het is doodstil in de wereld. Geluiden zijn gedempt. Alles gaat in de ruststand.
De maand is mooi omdat hij stil is. En echte stilte, is een schaars goed geworden. Straks, in december, dan moet er weer van alles. En daarna krijg je het nieuwe jaar alweer, met zijn toeters en bellen en allerlei voornemens. Ook weer gedoe.
Geef mij maar november. Rustige november.
0 reacties:
Een reactie posten