Vanaf het allereerste prille begin van Moeskers Moestuin, drie jaar geleden, bestaat dit blog. En mijn broer Wiebrand heeft vanaf het allereerste begin alles meegelezen.
Zelf kwam hij de deur niet veel meer uit, maar hij was wel geïnteresseerd in wat zijn familie zoal deed. En wat is een blog dan handig! Je kunt iemand helemaal meenemen jouw wereld in. En met leuke plaatjes en verhaaltjes iemand het gevoel geven dat hij er bij geweest is.
Zo was Wieb er ook bij toen wij vorig jaar ons boerderijtje vonden.
En heeft hij alle stappen gevolgd van onze verbouwing.
Hij heeft alles gebouwd zien worden, het huis ingericht zien worden, en zat daardoor eigenlijk een beetje bij ons op de bank, voor de kachel.
Familiefeestjes, mijn werk op de tuinderij, mooie zonsondergangen, grappige momenten en familie dingetjes, hij heeft alles meebeleefd. Hij zei wel eens, ik kijk door het luik mee.
Hij kende ineens allemaal nieuwe mensen. Hij kende Karin, mijn nieuwe collegaatje, hij kende Henk en Hillie van de Zonnehorst, hij kende Jan, die ons huis heeft gebouwd, hij kende alle vriendinnen van de tassenclub, Liesbeth de imker, en al die anderen die op het blog voorbij kwamen.
Punthorst is een leuk dorp, vond Wiebrand. Je hebt er zo snel mensen leren kennen, en wat zijn ze aardig en behulpzaam.
´Kom je dan eens bij ons langs?' vroeg ik steeds.
'Ja hoor.' zei Wieb dan, 'Ik kom langs. Op je blog.'
Waarmee ik maar wil zeggen .... hoe waardevol het kan zijn om dingen vast te leggen. Om dingen te delen, die voor jouzelf mooi zijn, maar misschien ook voor anderen.
Nu is Wiebrand er niet meer. En nu werkt mijn blog andersom. Het blog en de email zijn sinds gisteren Twee Enorme Luiken geworden, waardoor liefde en warmte van jullie, als zilver en goud hier naar binnen stroomt!
Alle condoleances, alle lieve berichtjes in de mail, alle kaarten en telefoontjes en app'jes, alle lieve woorden, die werken als balsem en geven moed om deze eerste periode door te komen. Allemaal heel héél hartelijk dank daarvoor! xxxxxxxxxxxx
Vanavond nog een lange wandeling langs de mooie Beentjesgraven. Sterren kijken. Kijk je mee?
8 reacties:
Zo daar zit ik smorgens vroeg en al tranen, prachtig de woorden ja ik kom op bezoek op je blog.
Herkenbaar ook hoe waardevol een blog kan zijn. Mijn moeder kwakkelt met haar gezondheid en leest trouw elke dag mijn blogs, zo ben ik er toch bij! Haar wereld wordt niet kleiner maar groter.
Koesteren Clarien die prachtige momenten met Wiebe
X Es
Sterkte met het verlies van je broer, mooi dat je zijn wereld een stukje groter hebt gemaakt!
X Annemieke
Sterkte! Zo zie je maar hoe zoiets simpels als een blog bijhouden over je dagelijkse bezigheden zo dierbaar kan zijn!
Mooi...
Met heel veel plezier heb ik de afgelopen twee jaar jouw blog gevolgd. Hoe euforisch je bent over het boerderijtje, je oude moeskerstuin, je tassen en wat al niet meer. Soms denk woonde ik maar dichterbij om ook iets voor je te doen. Alle energie die jij uitstraalt daar wil je ook iets van meepakken. En nu dit verdriet. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd en ik hoop nog lang mee te mogen kijken door het luik.
Elna Gooijaarts
Ik zeg ook weleens, mijn blog os een soort van dagboek, maar dan toch anders.
Ik wil er nooit teveel persoonlijke verhalen op zetten, maar soms, heel soms zit je ineens te typen, maak je een berichtje en blijkt dat dat meer uit je hart komt dan je zelf denkt.
Mooi dat je broer zo betrokken was bij je blog, fijn dat hij altijd dichtbij was en volgens mij is hij dat nu nog!
Je berichten zijn altijd prachtig en lief en mooi geschreven.
Dit bericht is daar geen uitzondering van, recht uit je hart.
Verplicht jezelf tot niks, neem je tijd en blijf je hart volgen.
Nogmaals sterkte, liefs, Daphne
Je hebt prachtige "luiken", daar mag je maar wat trots op zijn. Er is zoveel liefde en warmte te zien daar (nu niet met je ogen gaan rollen, het is gewoon zo!). Wij zijn bevoorrecht mee te mogen kijken en digitaal te beleven. Ik vind het heel erg dat je broer niet meer door zijn luikje kijkt, zijn ogen zijn geloken. Heel mooi en goed zoals je daar mee omgaat. Het komt goed.
Wat fijn dat je broer mee kon genieten. Herken dat wel van mijn vader.... hij zal nooit naar Zweden komen maar hij geniet van alle foto's die ik app en leest trouw mijn blog.
Een reactie posten