In deze herberg is altijd plaats.

Er was eens ....

.... Henk, uit Wezep, en zijn vrouw Els. Ze werken allebei in de kipfabriek. Daar kunnen ze goedkoop kip kopen, tegen inkoopprijs. Op een avond zien ze op tv een aflevering van ´De Wandeling´ met daarin een verhaal over Joop van Ommen, die daklozen helpt, in Zwolle. Bij de IJsselhallen.

Henk en Els besluiten om hem te gaan helpen. Ze kopen elke week op hun werk een paar kilo kip, tegen inkoopprijs, en doneren dat voor de daklozen.

Dat was zestien jaar geleden. Al die jaren hebben ze kip gedoneerd. En inmiddels werken ze mee als vrijwilligers. Zo helpen ze vanavond aan de balie, om al de dak- en thuislozen, en anderen die onder de armoedegrens leven, aan een plaatsje te helpen, in de overvolle sporthal waar vanavond een kerstdiner gehouden wordt. En om te zorgen dat iedereen een kerstpakket mee krijgt.

Al die jaren hebben ze geholpen. Waarom? 'Ach, dat is je opvoeding. Je kunt ze toch niet laten barsten? De één heeft het slecht getroffen, en wij hebben genoeg. Nou, dan help je toch?'

Voor Henk en Els is het de gewoonste zaak van de wereld. Je geeft wat je kan. Klaar.

Er was eens .....

..... een gewone meneer uit Zwolle. Ik weet zijn naam niet. Hij is 'opschepper'. Dat betekent, dat hij vanavond als vrijwilliger helpt om het eten op te scheppen voor de ruim 500 deelnemers aan het kerstdiner.

Waarom doet hij dat?

'Ik zag de briefjes hangen, in de supermarkten. En daardoor werd ik geroerd. Briefjes waarin werd gevraagd om voedsel te doneren. Niet voor een hongerland in Afrika, maar gewoon, voor mede-stadsgenoten, mensen uit je buurt, die in armoe leven, niks hebben. Armoede, een paar straten verderop.

Ik wist niks van armoede. Maar het blijkt gewoon te bestaan, hier in je eigen stad. En nu is er die aktie, supermarkten, kerken, wethouders, heel veel mensen doen er aan mee. En dat vindt ik nou zo mooi, want het voelt goed, je helpt je stadsgenoten die het minder goed hebben getroffen. Ván Zwolle vóór Zwolle.'

'Maar sorry, ik spreek je straks wel verder, ik moet nu opscheppen!'

  

 

Er was eens ......

..... Joop van Ommen, uit Zwolle. Hij werd in armoede geboren. Zijn vader overleed toen hij twaalf was, zijn moeder kon de kinderen niet geven wat ze nodig hadden. Soms hoorde hij zijn moeder, in de achterkamer, uit pure onmacht huilen.

Joop ging naar de ambachtschool maar stopte daarmee omdat er geld verdiend moest worden. Hij werd taxichauffeur. En zag de hele wereld van Zwolle langskomen. Arm, rijk, goed, slecht. Terwijl hij werkte volgde hij een opleiding tot maatschappelijk werker. Want hij gaf om mensen, wilde helpen.

Straathoekwerker, dat werd Joop. Hij stond er midden tussenin. Tussen de armoede en de criminaliteit. Maar hij verstond de taal, en kon mensen bemoedigen en kon dingen organiseren. Eerst ... straatvoetbal ... toen de Woensdag Recreatie Zaalvoetbal Vereniging. WRZV.

Eerst hielp Joop mensen bij hem thuis, later werden de WRZH hallen gebouwd. In de sporthal werd gevoetbald, maar er was ook opvang voor mensen die buiten de reguliere hulpverlening vielen. Joop had daar oog voor. Iemand die ergens anders werd uitgespuugd, kon bij Joop terecht. Makkelijk? Nee. Nodig? Ja, heel hard! Want nog steeds anno 2016 vallen mensen door regeltjes en wetten 'per ongeluk' van het schip af. Vallen buiten de hulpverlening.

De hulpverlening van Joop was 'Het Putje van Zwolle' .... de laatste strohalm voor velen.

Joop is een sympathieke energieke zestig-plusser. Zijn vrouw is actief in De Herberg, dat is een opvang voor daklozen achter de sporthal. Daar wordt gekookt, gezorgd, en vooral, de daklozen worden niet in een slachtofferrol geplaatst. Joop praat mét de mensen, niet óver hen.

Toevallig zit ik naast hem en zijn vrouw, en krijg het hele verhaal te horen. Joop neemt de tijd, en je raakt geïnspireerd door zijn levensverhaal. Het geeft je een impuls om zelf ook aan de slag te gaan. Er is zoveel te doen!!

Er was eens .....

............ een meneer uit Zwolle, die bedacht heeft dat het belangrijk is voor ieder kind, arm of rijk, om een knuffeldier te hebben.

Dus verzamelt hij knuffeldieren, het hele jaar door. En die worden hier vanavond weggegeven. Ieder kind kan vanavond hier, in een hoek van de sporthal, een mooie knuffel komen uitzoeken. Of twee.

 


Er was eens ......

....... een zanger, hij heet Koos Alberts. Ooit, lang geleden, zong hij al bij de opening van deze unieke sporthal.

Nu zingt hij weer. In zijn rolstoel. Maar wat een enorm krachtig geluid komt er nog uit deze man, die een prachtige bijdrage levert aan de avond. Want muziek is belangrijk. Het Nederlandse levenslied, dat maakt mensen blij, er wordt gedanst, er wordt hard meegezongen, op de tafel geklopt.

Geweldig, die Koos. Er is meteen sfeer.

Er waren eens ........

............. drie koks, die de hele avond vullen met heerlijke recepten voor 500 mensen, mannen, vrouwen, kinderen.

Ga maar na, als jij je kerstdiner maakt voor een klein groepje, hoe moeilijk het altijd weer is om iedereen tevreden te stellen.

Nou, deze koks stellen een hele sporthal tevreden. Ik zie nergens restjes liggen op de borden. Het eten is heerlijk en alles gaat op.

Enne ... nog gezond ook hoor!

Er was eens ....

..... een meneer uit Kampen, die mij zijn verhaal vertelt. Ooit, lang geleden, was er een familielid die in de problemen was geraakt. Het was heel erg. Hij kon niet meer thuis terecht, maar ook bij geen enkele instantie.

Je hart breekt als je zoiets hoort. Een familielid waar je niet weet wat je er mee moet. Waar moet je heen? Je houdt van hem maar loopt van het kastje naar de muur.

Iemand gaf een advies .... ga es kijken bij de IJsselhallen, daar zit ene Joop van Ommen, die kan misschien helpen. De familie toog midden in de nacht, radeloos, naar de IJsselhallen. Zoeken. Niemand.

Er stopt een auto vlakbij. Een man stapt uit. 'Kan ik helpen?'

'Wij zoeken Joop van Ommen. We zoeken opvang voor onze Johan..
'Nou, ik ben Joop, en waar is Johan?' Johan zat op de achterbank. Joop nam Johan mee. Hij had wel plek voor Johan. Kon hem wel verder helpen. En inderdaad hij heeft Johan nog lang geholpen. Aan een plek, aan aandacht.

Inmiddels in Johan gestorven. Maar de familie van Johan is nog steeds, jaar na jaar, met z'n allen actief als vrijwilligers bij deze kerstdiners, voor de minima van Zwolle. Want, ooit zijn zij zelf geholpen, en die hulp was onbetaalbaar. Zij helpen nu de organisatie van Joop, met hun aanwezigheid, maar ook hebben zij bijvoorbeeld vanavond ervoor gezorgd dat er kerstbomen zijn. Ze blijven Joop steunen!

Want zo werkt dat, de ene goeie daad lokt de andere uit. De meneer is zelfs zo attent, om even een foto van mij te maken. 'Het bewijs dat je ter plekke was!' Lief!!

Er was eens .....

...... Lizette van Kuik. Een supermooie vrouw met een supermooie stem. Ze maakt de avond persoonlijk, door een mooi verhaal over naastenliefde. En vervolgens zingt ze de sterren van de hemel.

Gewoon. Om niet.

Do, a deer, a female deer, ja alle kinderen sleept ze mee.

Klassewerk Lizette! Als ik ooit een zangeres nodig heb vraag ik jou!!

En er was eens .....

....... meneer X.

Hij zit naast mij aan tafel. Ik vraag naar zijn verhaal.

'Och, ik kwam maar es kijken. Ja je bent alleen he?'

Meneer X is zijn hele leven binnenschipper geweest. Dat was wel een mooi leven. Maar, voor de kinderen was het niks. Die internaten. Dus toen ben ik amtenaar geworden. Tien jaar lang. Maar dat was een hel. Amtenaar, wat een gekonkel was dat. En mijn vrouw ging lopen. Tja.'

We eten ons toetje. Dan gaat het verhaal verder.

'Ik heb ontslag genomen, ze verklaarden mij voor gek. Want ja, pensioen had ik nog niet. Maar de kinderen hadden hun opleiding gehad. En ik droomde van varen he, al die tijd. Dus ik kocht weer een schip, ging de binnenvaart weer op. Heb nog 12 jaar gevaren.... '

De rest van het verhaal versta ik niet goed. Maar pensioen zal hij wel niet hebben. Hij zit nu hier. En ik krijg een warme hand bij ons afscheid. Ik zal hem wel nooit meer zien maar hij heeft mij iets heel waardevols gegeven ... een boodschap .... volg je droom.

Er was eens ......

....... meneer Tinus Wolters. Heel toevallig, bij het weggaan, ontmoet ik hem. Hij vertelt over zijn werk, huizen bouwen in Roemenië, voor de aller-armsten. En over hoe hij de pakketten verzamelt die vanavond overblijven. Want hij kent ook alle aller-armsten hier in Zwolle. Daar brengt hij persoonlijk die pakketten naar toe.

Tinus heeft zijn hele leven in dienst gesteld van de medemens. Hij kan geen leed zien, zonder daar iets aan te doen. 'Maar waarom doet u dat allemaal?' vraag ik. De man is 83. En het is toch heel uitzonderlijk, je hele leven met anderen bezig zijn, tegenslag en al.

'Dat wil God van mij.' is het simpele antwoord.

Tinus is 83, en heeft al vaak duidelijke aanwijzingen gehad, dat hij dit werk moet doen. Op zijn 69e was hij ernstig ziek. Opgegeven. Maar zelf heeft hij nooit getwijfeld of hij zou genezen. Hij wist dat zeker, want God had hem nog hard nodig als helper.

Tinus vraagt of ik de bijbel ken. Uh, jawel, maar niet uit mijn hoofd. Hij zegt een tekst op uit Mattheus. Over de hongerigen te eten geven, de dorstigen laven, de naakten kleden ..... en hij zegt .... geloven is een mooi ding, maar het is niet alleen de kerkgang, het bidden, de regels naleven .... het is ook vooral wat je in het leven voor je naaste doet. De praktijk.

Ik krijg zijn telefoonnummer. Want Tinus heeft een mooie film over zijn werk. En die wil hij wel eens komen laten zien bij ons in Punthorst. Nou graag!





Er was eens ...... de mevrouw die de weggeefwinkel in Zwolle heeft opgericht. Maar haar verhaal komt later, want ook zij komt naar Punthorst, binnenkort.

En nu ..... is het tijd om kerst te vieren.








Het bijzondere van dit kerstverhaal is .... het is géén sprookje ..... het is allemaal echt en levend en helemaal anno 2016. Ik hoop met mijn hele hart dat deze verhalen jou ook inspireren om je in te zetten voor een ander. Of, als je dat al doet, dat deze verhalen je een zetje in de rug geven.

Ga vooral door. Doe zoveel voor een ander, als je kan. Geen tijd te verliezen, want er is zoveel hulp nodig in de wereld!!

Hele fijne kerstdagen allemaal!!