Geduld.

Als er op een zaaizakje staat dat je de zaadjes in januari mag zaaien, wordt ik heel ongeduldig als ze op 3 februari nog steeds niet in de aarde zitten. Dat is wel een dingetje ... geduld. Als je daar van nature mee gezegend bent, nou wees dan maar blij. Want als je Jantje Ongeduld bent, dan gaan er ook vaak dingen mis.

Haste emties the soul .... las ik ooit ergens. En dat klopt. Want wat je gehaast doet, daar voedt je je ziel niet mee. Je verarmt juist door al dat haasten. Dussssss ... 2016 wordt voor mij het jaar van geduld oefenen!

Haha ... maar toch die zaadjes gezaaid hoor vandaag! :D

Dat is sowieso een geduld werkje. Die kleine wortelzaadjes. En je hebt meestal natte en modderige handen waar ze aan blijven plakken.

Je ziet dat ik de wortelen voorzaai in een bak. Dat is een experiment. Tot nu toe heb ik de wortelen altijd ter plaatste gezaaid. Wortel kan je absoluut niet verspenen. Maar wel in bakjes voorzaaien, en dan later met kluit en al op het land uitplanten. Dacht ik. We zullen zien!

Bietjes kun je ook nu al zaaien onder glas. Dus ook een bak vol met bietenzaad. Ik had ook nog eigen zaad van afgelopen zomer, maar daar wacht ik mee. Die zaaien we wel op het land, later, dan is het risico wat kleiner. Zaaien met eigen bietenzaad geeft namelijk wat meer risico..

Zo'n bietenzaadje is veel groter dan een wortelzaadje. Het is eigenlijk een heel pakketje zaadjes, met een stevig jasje eromheen. Dus er komen altijd meerdere bietjes op uit één zo'n clustertje. Die kun je later uitdunnen.

Als je op kleigrond teelt hoeft dat niet per se, want dan zal je wel een groepje vrij dikke bieten krijgen. Maar op zandgrond zou ik écht uitdunnen, anders krijg je 4 of 5 zielige bietjes zo groot als een ui.

De bakken met zaden gaan in de kas, waar het nét een paar graden warmer is dan buiten. Daar staan ook nog wat borden met tuinbonen, die nu ook de grond in gaan. Het is het tweede deel. De eerste lading tuinbonen kan binnenkort naar buiten.

tweede deel, hier komt zo'n 3 cm aarde op

Nou hehe, de zaden zijn gezaaid.

De andere dingen van vandaag zijn minder dringend. Zo'n linnenkast een verfje geven, dat is een leuk werkje. Onze stofzuiger staat in die kast, en op de muur aan de zijkant is een zwarte plek gekomen door het fijnstof van de stofzuiger.

Nou dat schilderen is zó gepiept!

Klaar!! Alles er weer in, en wat een voldoening, zo'n mooie witte kast! Ja het is een klusje van niks, maar het meeste werk zit in het voorbereiden, kast leeghalen, alles netjes afplakken, en in het werk achteraf.

De planken weer terugleggen, oeps ééntje schaaft er langs de pás geverfde muur, dus plank er weer uit, weer even bijkwasten, plank er weer in. Dan de stapeltjes terug. Waar lag ook weer wat? En al die verfrommel opruimen en de kwasten spoelen.

Ook weer zo'n goeie les in geduld. Schilderen.

En ons hout kwam vandaag. We hebben besloten om de rest van deze winter niet meer te hannessen met zagen en klieven van allerlei stammetjes sprokkelhout, maar gewoon een halve kuub besteld. Mooi berkenhout.

Wat een genot om daar de kachel mee te stoken. Met ons eigen hout hebben we vaak allerlei verschillende soorten, en veel gedoe om de kachel aan te krijgen. Het ene brandt niet goed, het andere weer te snel. of het knettert.

Dit hout ziet eruit .... alsof het zó zonder krant en aanmaakhoutjes met één lucifertje aanploft! Best leuk voor een keertje, maar toch vind ik dat gezaag en geklief en gehannes ook z'n charme hebben.

Op weg naar de brievenbus loopt een echtpaar. Stevig gearmd, elkaars houvast. Ik pas mijn tempo aan. We doen ongeveer een kwartier over één straatlengte.

Over geduld gesproken ...