Kweken en eten, en maar weer eens een filmpje.

Vóórdat er een steunrek gemaakt kan worden voor de erwten moet ik door héél wat rommel heen. Palen. Wáár zijn de palen? Er zijn er nog een paar, maar daar zitten de lappen plastic nog aan vast. Van Circus Renz, van vorig jaar. Dat plastic heb ik eraf gesneden en over de waslijn gehangen. Het is modderig en nat, maar als het droogt kan het prima nog gebruikt worden. 

En dan op zoek naar stukjes draad. Van dat draad wat installateurs gebruiken, met metaal van binnen en plastic van buiten. Dat is ideaal om gaas mee vast te maken aan palen.

En dan moet er natuurlijk ook nog gaas komen, langs de palen. Een paar losse stukken gaas zijn er nog, eigenlijk nét niet genoeg, maar die achterste erwten gaan we dan wel ondersteunen met wilgentakken. Want dat kan ook.

En dan is het erwtenrek af, en kunnen de erwten erlangs uitgeplant worden. 

Rechts van de erwten komen een paar rijen tuinbonen. Die hoeven géén steun. Die gaan straks als het goed is een beetje .... tegen elkáár aan leunen, voor stevigheid. 

Tuinbonen zijn zulke fijne planten. Ze doen het eigenlijk altijd goed. Op elke grondsoort. Ze zijn sterk, en ze zijn heel waardevol voor hommels, vanwege hun vroege bloei. Het is alleen wel zo dat hommels soms gaatjes maken in de bloemen, om bij de honing te kunnen. Maar daardoor kunnen er dan ook bijen honing uit halen. En volgens mij maakt het niet zoveel uit voor de bonen, dat er gaatjes in de bloemen zitten.  

Ook zijn verse tuinboontjes heerlijk, en heel gezond. 

Achter het erwtenbed ben ik begonnen aan het eerste aardappelbed. De Rode Raja's zijn hier vandaag gepoot. In het filmpje onderaan deze blogpost zie je daar wat meer over.

Hierboven zie je ook een stelletje Rode Raja's. Maar dan in hun blootje. Nou ja, bijna. Eigenlijk eten wij aardappels altijd mét schil. Maar omdat de aardappels al wat ouder worden en de schil wat kurkig, heb ik ze dit keer voor de puree deels geschild. 

Toch heb ik dan het gevoel dat je het állerbeste van de pieper .... weggooit. Maar ja, al die kurken schillen in de puree dat is ook niks. Dit keer ging door de puree een pak geraspte courgette, uit de vriezer. Daar heb ik wel tien zakken van en tot nu toe deden we er niks mee.

Het was géén succes, die courgette in de puree. Véél te waterig, na ontdooien. Courgette kun je eigenlijk maar het beste vers eten, net als komkommers. Of, op zoetzuur zetten, ofzo. Maar niet invriezen. Dat kunnen we komende zomer dus mooi weer schrappen!

In de kas groeit al steeds meer groenvoer. Ook vandaag nam ik een paar handenvol mee. Het is niet alleen gekweekt eten, maar ook wild. Soms zit er vogelmuur tussen en hondsdraf en dovenetel. Het maakt niet uit. Snij alles gewoon fijn, en voeg er een paar lepels pesto aan toe, of gewoon olie en azijn en wat honing, en je hebt een lekker beleg voor op een broodje kaas.

In weer een andere hoek van de paardenbak is een nieuwe bult. Het is de bult waar ik afgelopen najaar bokashi gemaakt hebt. Dat is eigenlijk ... plantaardig afval, met wat Bokashi starter erbij, en een zeil strak erover. De microben in de Bokashi zorgen ervoor dat het afval wordt gefermenteerd. Dus eigenlijk maak je er een soort zuurkool van, van dat afval.

Echt waar! En zoals zuurkool heel gezond is voor de mens en voor zijn darmen, zo is Bokashi heel gezond voor de bodem en het bodemleven. En uiteindelijk, als er groenten in opgekweekt worden, dus óók weer voor de mens. 

Nou, hoe gaat het nu met die bult? Hoe ziet het eruit onder dat zeil? Het is niet helemaal goed gegaan, want er zaten muizen onder en Brit heeft het zeil hier en daar kapot gebeten om die muizen te krijgen. 

(of waren het ratten? nou ja, ze zijn weg)

Toch ziet het verteerde spul er goed uit, en ik heb alvast een hoekje blootgelegd. Ik heb er wat kranten omheen gelegd tegen het kweekgras, en daar weer zand op en een randje stenen eromheen. Hopelijk houdt dat de slakken tegen, dat scherpe zand. Het is de bedoeling dat hier in die Bokashi de kooltjes komen, dit jaar, en de sla.  

Elk jaar komen er delen in de paardenbak bij, die omgezet worden tot moestuin. Dat gaat niet zomaar. Daar moet altijd eerst iets van karton op de bodem, en dan veel compost en wat mest erop, en dan moet het een lange tijd verteren. 

Zo hoop ik ooit de hele moestuin in de paardenbak te krijgen. Stukje bij beetje. Lekker dicht bij huis. Vandaag mocht ik weer ergens in het dorp bij iemand wat karton halen. En dus kan er van de week weer een stuk tuin worden bijgemaakt. 

Het is wel zo, dat je kritisch moet zijn op karton. Ik wil liefst géén karton met kleureninkt, nietjes, of plastic tape. Gelukkig gebruiken steeds meer webwinkels papieren tape, zoals ook bij dit karton. Er zat wel een soort van versteviging in dat tape. Een soort draad.

En ja, dat ga ik dan opzoeken, wat dat is, dat draad in die tape. Het zijn een soort vezels die je makkelijk kan doorscheuren. Toch geen plastic vezels? Maar nee, het bleek glasvezel te zijn. En dat is volgens mij niet schadelijk. Glas, dat is toch eigenlijk gewoon gesmolten zand? Als iemand daar iets meer van weet (of glasvezel schadelijk is voor de bodem) hoor ik dat graag.

Uitgebloeide magnolia bloemblaadjes, kunnen door de sla. Niet teveel hoor, een handjevol. Qua smaak lijkt het iets op witlof. Een licht bittertje. Ik heb ze zelf niet door de sla gedaan want dat vond Paul maar niks 😄😄 en ik heb ze toen maar in op een dienblad te drogen gezet. Voor in de bloementhee. Ofzoiets.

En kijk, daar is nog ons kleurenpaletje van vanavond. We aten dat met kip en rijst en een curry. De dikke peulen links, die komen uit de vriezer. Het zijn de doperwten van vorig jaar. Die waren in hun gehéél superlekker, en we eten ze met peul en al. Dikke peulen met dikke erwten erin, en heerlijk zoet. Het ras? Hm ... ben ik helaas vergeten. Maar als je sugar snaps neemt heb je net zoiets.

En die kun je dus wél in de vriezer bewaren.

Nou we zijn er weer hoor. Hier volgt nog even het duo wat op de drempel van de tuindeur zat, daarnet. Brit zat net bij de tuindeur te wroeten en te klieren, dus ik dacht, er zit een muisje buiten. We gingen kijken, en daar zat een pad, met daaronder .... een salamander. 

Echt een mooi tweetal! Snel de deur weer dichtgedaan, en hopelijk zijn ze weg als Brit straks haar avondronde gaat doen. En dáár weer onder dan tot slot nog een filmpje van de tuin vanmiddag. 

 

😊👋👋