Mensen.

Op weg naar de Kringloop in Zwolle, voor een burolamp, reed ik gisteren domweg de afslag Zwolle-Zuid voorbij. Echt héél dom. Vooral omdat er dan een hele tijd niks komt waar je kan keren. Zit je ineens op de weg naar Kampen. Nou, dan maar door, naar de kringloop in Kampen. 

En die was erg leuk. Mooi ruim opgezet, houten wanden enzo, veel boeken, alles netjes opgeruimd en overzichtelijk. Géén burolamp gevonden, maar wel veel andere dingen. Zoals vier coltruitjes, die erg hard nodig waren want de mijne zijn allemaal zo sleets als wat. En nog méér spullen. Maar dat komt zo.

Ná het shoppen reed ik met een knorrende maag terug door Kampen, en kwam toen op een plein terecht waar ik op zoek ging naar een broodje met koffie. Nou was dit plein géén hip Rembrandplein en óók geen mondaine Italiaanse Piazza en zeker óók geen drukke Trafalgar Square. 

 

Het was gewoon een plein in Kampen. Het plein vóór de Plus en de Lidl. Broodjes waren er ook, bij de Kwalitaria. Een lief meisje met een smal gezicht maakte het keurig netjes klaar en kwam het naar mijn plek brengen. Bij het raam. En daar heb ik vervolgens wel drie kwartier gezeten. 

 

De één na de ander kwam voorbij. Allemaal mensen, waarvan je het gevoel hebt alsof je ze bijna kent. Zoals dat echtpaar op e-bikes. Ze parkeerden hun fietsen voor de Lidl maar wisten niet zeker of dat wel mocht. Want er stonden allemaal van die onduidelijke corona-regels, op borden. Mogen we hier wel parkeren? Nee joh mag niet. Jawel joh, mag best, gewoon laten staan. Wel niet wel niet wel niet. Knorren op elkaar. Zó herkenbaar!

Een voorovergebogen oudere dame met een zeer gedateerde maar nette beige jas, en in haar hand zo'n onslijtbare jaren-70 canvas boodschappentas, met een paar boodschappen erin. Die hoef je écht niet uit te leggen wat duurzaamheid is. Die is dat nog met de paplepel ingegoten. 

Een jong Aziatisch stel met witte mondkapjes. Ze gaan samen de Plus in, maar hij komt naar een paar minuten alweer naar buiten. Haha hij houdt zeker niet zo van boodschappen doen. Hij raakt in gesprek met het echtpaar wel-niet, want de ene e-bike doet het ineens niet meer. Hij start niet. Niemand weet raad. Een jong meisje met rood haar in een paardenstaart komt er bij staan en doet wat met de fiets ... en en al snel snorren beide fietsen weg. Pfjoe, spannend. 😊. 

Vlak voor mij langs loopt een mevrouw nogal onzeker in haar tas rommelend. Ze stopt en opent haar tas en legt de hele inhoud op de tafel voor mijn raam. In zichzelf pratend. Zeker iets kwijt? Het is alsof ik mezelf zie. Ik ben ook altijd alles kwijt en praat ook in mezelf. Dan zie ik opluchting in haar schouders. Gevonden. Gelukkig!

  

Ik schrijf alles op en het is haast niet bij te houden hoeveel hier op dit plein allemaal gebeurt. Een hele grote en nogal zware man, loopt langs, met aan zijn hand een héél klein meisje. Het contrast is roerend. Ze hebben grote schik met z'n tweeën. Hoera, papadag!

Dan passeert een net echtpaar, van onze leeftijd schat ik, iets ouder misschien, met allebei een ski-jas van de ANWB. Zij een blauwe en hij een rode. Kijk, dat wil Paul nou nooit, allebei dezelfde jas aan. De man duwt een winkelkar en erin liggen keurig op een rij en opgestapeld de boodschappen. Ik kan nét niet zien wat precies. En dan, zijn ze de hoek om. Nooit zullen we het weten.

Een mevrouw met een witte broek en witte schoenen, wit haar en een witte tas. Alleen haar jas is kleurig. Het staat mooi. Helaas is witte kleding alleen voor mensen die het ook echt wit kunnen houden. Daar moet je talent voor hebben. Ze wordt ingehaald door weer een andere mevrouw, met blauwe jas en tas, en een stevige wandelpas. Het meer praktisch type.   

Dan, een man in een turquoise scootmobiel en met een grote zwarte hond, en in zijn mand een paarse boodschappentas en een los en al open gemaakt pak roze koeken ernaast. Haha dat van die koeken vind ik meestelijk! En ook zo herkenbaar!! De hond trekt aan de lijn terwijl de man een praatje maakt met een kennis, en veel met zijn handen zwaait. Ik kan hem door het raam heen bijna letterlijk verstaan. Het is een levendige man, hoe zou zijn huis eruit zien? 

Maar dan moet ik weg. Jammer. Bijna heel Nederland kwam hier voorbij in die drie kwartier. 

De Aziatische man is er nog. Hij is er maar bij gaan zitten.  

Op de terugreis mis ik de afslag gelukkig niet, en in Zwolle vind ik zowaar ook nog twee lampen. Nou wat een geslaagde ochtend!😊

 

Omdat jullie misschien wel nét zo nieuwsgierig zijn ingesteld als ik, zal ik de aankopen even voor je uitstallen. Het waren vooral kleren dit keer. Voor de winter. Een paar blouses en coltruitjes, een broek, en verder ... och ... wat moois en wat praktisch. 

Praktisch waren de drie stevige matten, van dik gewoven katoen, voor in de dierenmanden. En een doos vól blikjes, waar ik allerlei weggeef-zalfjes in wilde doen. Die we nog moeten maken hoor. Maar blikjes zijn er alvast!

En mooi ... dat was wat serviesgoed. Omdat er ook altijd wel weer wat stuk gaat. En gewoon omdat het zo leuk is. 

Ook leuk was vandaag, weer wol-feest bij Rens. De zeventien schapen die ik in juni kreeg zaten nog steeds in die big-bag. Er was nog niks mee gebeurd en ze zaten nog vol mest en stro.

We gingen er vanochtend samen een beginnetje mee maken. In m'n eentje kwam ik daar echt niet aan toe. Die grote zware zak. Maar toen ik haar er zo snel en praktisch mee aan de gang zag, kreeg ik ook ineens weer zin om met die wol verder te gaan. Het kost wel veel tijd, maar als je het eenmaal schoon hebt, nou, dan heb je een dijk van een produkt! Pure wol.

En wat je daar mee doet? Je kunt er alle kanten mee op. Kaarden, en dan spinnen bijvoorbeeld, of direkt gebruiken als vul-wol. Of je kunt het vilten. Dat lijkt mij ook leuk. En dan pantoffels maken of een warm vest.

Maar zover is het nog lang niet. Ik heb pas een klein deel schoon en hier hangt het te drogen. 

En hier waait het op de grond. Want het is luchtig spul natuurlijk.

En hier zit ik nu, met de nieuwe lampen. Ik heb er meteen twee gekocht en ze staan zich uit te sloven wie er het mooiste lichtje kan schijnen.  

 

 

Net mensen. 😊