Vlaaien, en Wim.

De reden dat wij koeien hebben is omdat we de mest nodig hebben voor de tuin. Maar helaas legt Bella haar vlaaien niet netjes op een hoopje in de mestbak, en moet ik ze dus halen.

Zo ééns in de vier weken gebeurt dat. Ik steek de weg over met mijn mestvorken, om in het andere weiland vlaaien te verzamelen. Daar leg ik ze op hopen, en haal ze later op met de kruiwagen of met de aanhanger.

Het is helemaal geen zwaar werk, en best gezellig, met de twee dames op dat weilandje. Bella's vlaaien zijn makkelijk op te scheppen. Ze zien eruit als slagroomtaarten met drie verdiepingen, maar dan zwart. Als je ze optilt zitten er complete mierennesten onder en vele vele diertjes. Omdat ik de bodem van de vlaaien laat liggen blijft er voor de diertjes genoeg over.

Ik heb gemerkt dat koeien van zingen houden. Zodra ik ga zingen komt Bella steeds dichterbij grazen. Het is voor hun waarschijnlijk zoiets als een gezellig radiootje. Of het vals is of niet, dat maakt ze niks uit.

 

Terwijl ik bergjes aan het maken ben, helemaal rondom langs de zijkanten, krijg ik app-jes van Poek, die met vriendinnen in de Oostenrijkse Alpen aan het wandelen is. Prachtige foto's stuurt ze op, van hun uitzicht.

Toevallig niet? Lijkt toch sprékend op elkaar? Hun bergen en onze bergen?

En met onze twee echte milka koeien? Ik waan me ook in de Alpen hoor! En zing van 'Climb every mountain' totdat ik me bedenk dat dat lied voor Buurtje niet zo pedagogisch is.

Climb every mountain ... betekent voor haar natuurlijk zoiets als ... klim over elke omheining.

🙊

Haha maar gelukkig is ze al in geen weken ontsnapt.

Na het bergjes maken was ik weer op het roggeveldje bezig en daar kwam Wim aanstappen. Hij wilde meteen ook wel even gaan maaien met de grote zeis maar ik vond het geen goed idee. Het ding was net weer vlijmscherp geslepen en je zal toch een 80-jarige buurman hebben die zich een jaap in zijn been jast.

Maar ik heb Wim erg onderschat. Want toen hij toch (terwijl ik iets zocht) aan het maaien ging, bleek hij dat erg goed te kunnen. Véél beter dan ikzelf. Terwijl ik aan het hannesen was met de zeis, en aldoor stukjes bijknippen, maaide hij met mooie brede stroken snel door de schots en scheve rogge heen. En in een half uur was alles eraf.

Omdat hij ook nog rechte banen maaide, kon ik er nog vrij mooie schoven van maken. Wat ik dus maar gedaan heb. Al is de rogge nog niet goed gerijpt, het is mooi lang en vrij fijn stro. En we kunnen er misschien strooien hoeden van vlechten komende winter.

Kijk en Wim ging ook wat foto's maken van het schoven binden. De eersten waren allemaal met  steeds z'n vinger ervoor.

'Die wis je maar meteen!' zei hij.

Maar nee hoor. Dat vind ik nou juist heel leuk, met zo'n vinger.

Kijk daar fietst hij weer weg. Met uien en sla en bieten in de fietstas. Volgend jaar wil hij wel wéér helpen. Dan is hij bijna tweeëntachtig!

Ik heb de resten stro nog even op banen geharkt. En de schoven staan nog op het veldje te drogen. Wel fijn dat dat nu klaar is. De zeis kan weer voor een jaar opgeborgen. En dan ....

..... eindigt ook deze dag weer met een heerlijk maaltje van eigen land! 😊