En passant.

En ja hoor daar is hij weer! Het aardbeibrood! 😊

Maar nu .... was het toch wel al wel echt meer taart. Door een paar truukjes. Maar daar kom ik zo op.

Waarom we steeds maar aardbeientaarten eten, dat komt eigenlijk door de rogge. Ik schreef onlangs al, dat één van de bakken met rogge, dat daar beestjes in zaten. Dat blijken Graanklanders te zijn. Dat is een kevertje die zich kan ontwikkelen in graan, bij warmte en vocht. In die ene plastic bak, waar het vocht niet weg kan, was dat dus gebeurd.

Vanaf nu bewaar ik alle graan in katoenen of jute zakken, zodat het goed droog blijft.

De besmette bak, met de kevertjes erin, staat nog steeds in de schuur, waar het koud is. Daar moet ik nog iets mee verzinnen. Maar de bak ernaast, waar nog géén besmetting in zat, maar wat wél een risico vormt, die rogge heb ik voor de zekerheid een paar nachten in de vriezer gestopt.

In delen. In katoenen zakken. Dus dat graan is nu in elk geval veilig!

Nu zat de halve vriezer dus ineens vol met allemaal zakken rogge. Dus, moest een deel van de aardbeien eruit.

Vandaar dus, eten we nu steeds maar aardbeientaarten!

Haha elk nadeel heb se voordeel!

Bevroren vruchten zijn mooi.

Als ze net uit de vriezer komen zijn ze mooi rood. Maar dan, na een paar minuten, komen er ijskristallen aan de buitenkant, en dan zijn ze ineens nóg mooier.

Behalve de aardbeien vond ik nog een bak vergeten bramen. Ook die gingen in de taart afgelopen weekend. De aardbeien, ongeveer 2,5 kilo, én de bramen, in een grote pan. Daar ging nog een potje rabarbercompote bij, en een flesje pruimensaus.

Door die twee extra's werd het dus wat zoeter. Want die flesjes met vruchtensaus, daar doe ik op elke kilo fruit ongeveer 200 gram suiker bij. Niet veel dus, maar nét genoeg om het houdbaar te maken.

Terwijl de aardbeien langzaam warm werden (niet laten koken!) mixte ik het deeg. Voor een plaattaart van 90 centimeter breed werd dat 750 gram roggemeel, 2 theelepels baksoda, snuf zout, twee eieren, een flinke scheut suikerbietstroop, en 250 gram roomboter en ook nog een paar scheppen ghee. Dat is geklaarde boter. Boter die verhit is, waardoor het vocht eruit verdwenen is.

De reden dat ik 'ghee' gebruikte, is omdat mijn deeg zo plakkerig is. En dat komt dan weer, omdat ik de suiker dus weg laat, en alleen wat zelfgemaakte stroop gebruik. Daardoor heb je méér vocht in je deeg. In ghee zit minder vocht dan in gewone boter, vandaar dat ik dat gebruikte.

Het hielp .... iets. Het deeg was iets minder plakkerig, en ik kon het vrij makkelijk uitsmeren over de bakplaat.

En dan ..... pats ..... die vruchtenmassa erop. Lekker!! De spatten zaten door de hele keuken. Het leek wel of er een moord gepleegd was.

Het blijft allemaal een gok. Met al die zelfverbouwde ingrediënten moet je weer helemaal opnieuw het wiel uitvinden. Alle verhoudingen zijn anders. Maar dit keer, door 'de truuk met de ghee', en door de suiker uit de pruimensaus, is de taart goed gelukt!

Ghee kun je overigens prima zelf maken, door gewone boter lang te verhitten. Zoek maar op google. Ik had het meegenomen uit de 35% korting bak, want hier in Nieuwleusen wordt het schijnbaar niet verkocht. Haha ik heb nóg vijf van die potten.

En gisteren kwamen de Moeskers!!

De zon kwam er net door, en we gingen meteen even bij alle dieren langs. Kuikentjes kijken, en ook Bella de koe is altijd favoriet. 'Is ze drachtig?' vraagt iedereen steevast. Nou, ik weet het echt niet hoor. Het wordt een grote verrassing, eind april.

Bella had zich extra mooi gemaakt voor de visite!!

De hekken moeten altijd goed worden dichtgebonden. Want Bella krabt haar kop aan die hekken, en als het niet met ijzeren kettingen vast zit duwt ze die zó omver. En wandelt dan gewoon het hele erf over. Dat is al een keer gebeurd.

En dan dus taart eten. En nóg meer taart eten. Met al die gezonde rogge en al dat lekkere fruit kan dat gewoon, zonder een spatje schuldgevoel!!  😊😊

En dan vertrekt de familie weer, in verschillende richtingen. Marjan maakt en passant nog een foto van de uien, in de avondzon. Ze vindt ze zó mooi.

Zo grappig is dat, dat je dat zelf niet meer ziet, hoe mooi die trossen met uien zijn. Want je went eraan. Maar door andermans ogen zie je dat dan weer.

En ook, en passant, nog even wat kisten aardappelen uit de koeling gehaald. Die neemt Marjan mee, in de achterbak. En zij zorgt er dan weer voor, via Quiet en via de Voedselbank, dat ze op de juiste plek terecht komen.

Ruim zestig kilo onbespoten aardappels, worden zo eerlijk mogelijk verdeeld over vele gezinnen in Groningen. Gezinnen, waar de nood hoog is. Ik ben er blij mee, dat we dat elk jaar weer kunnen doen. Het geeft Moeskers Moestuin een extra dimensie.

En het geeft mij een extra impuls voor al het werk!