Zieke kip.

'Boe-hoe-hoe ....  '  dat was Bella, vanmorgen.
'Wat is er Bella?'
'Het is woe-hoe-hoensdag! Ik mag verplaatst!'

Och ja, het is woensdag. Dan krijgt ze er een stuk weiland bij. Soms vergeet ik het, maar zij vergeet het nooit.

Inmiddels zitten we al op het einde van het weiland. Het gras is hier zo schraal, dat ik haar het hele laatste stuk ineens erbij geef. Het touw en de paaltjes gaan nu weg.

Wat je ziet in oktober, is dat het gras minder voedzaam wordt. Er zitten minder suikers in. Daarom worden de stukken weiland die ze er per week bij krijgt, steeds groter. En ben ik haar al een tijdje aan het bijvoeren.

En in de tuin is het nog steeds druk. Wat ik zoal doe?

Van de week heb ik het vak van de mais omgespit. Bed voor bed. Elke keer een dikke laag compost erop, dan omspitten, en dan groenbemesters zaaien. Dat zijn planten, die daar dan gaan groeien, en de voeding in de bodem vasthouden met hun wortels. Met de vorst vriest dat kapot, en dan kan je het in het voorjaar weer onderspitten.

Zo krijg je een mooie gezonde bodem. Vol mineralen, en diertjes enzo.

Maar vandaag ging het anders!

Ik had geen zin meer in spitten. Die dikke wortelkluiten van de mais, daar breek je zowat je rug op! Dus, dacht ik, we gaan het op het volgende bed een keer anders doen.

Ik heb de maisstengels kort afgeknipt en het onkruid ook. Toen ging er een dikke laag compost op. En ook nog wat derrie. Dat is gewoon stront, omgeroerd met water. Als je dat over een bed schept, dan komen daar vele wormen op af!

En daar weer bovenop, ging karton!

En dáár weer bovenop, gingen de restanten van de mais. Die mooie lange stengels, die waren helaas toch omgevallen en nat geworden. En Bella had eraan zitten vreten. Daar kan ik niks meer mee.

Dus dat ging op het karton.

Nu waait het karton niet weg. En volgend voorjaar halen we de bovenste laag weg, en als het goed is is de compost en de derrie daaronder dan hele mooie rulle aarde geworden. Zonder onkruidresten. En zonder dus te spitten.

We zullen het zien!

😊😊😊



Kom Brit, tijd voor ons rondje. En kijk wat bloeit er nog veel in oktober!!

Tot aan de vorst gaat dat gewoon door. De natuur zorgt wel goed voor haar insecten!

Nu hadden we ook een zieke kip. Al een paar weken is ze ziek. Geen idee wat ze heeft. Het is de kip op de foto hierboven, rechts onderaan. Het is de mooiste hen die we hebben. Niet dat het daarom erger is, want elk ziek dier is even erg.

Maar toch, ik vond haar zo mooi en zo sterk en met zo'n stralend verenpakje ... zo gek dat zij ineens ziek is. Het is er ééntje van De Gang, die vier kuikens van april. Herinner je ze nog?

Jan zei je moet ze wat wormenmiddel geven. Kippen kunnen wormen krijgen en daar erg ziek van worden. Dus dat heb ik gegeven. Aan alle kippen natuurlijk, want het moet in het drinkwater. Dus krijgen ze het allemaal. Maar dat is juist goed want het is besmettelijk.

En vanmorgen was de zieke kip weg. Nergens te vinden. Och, dacht ik, die is in een hoekje gekropen en daar doodgegaan. Want zo doen dieren dat.

Maar vanavond wankelde ze ineens weer rond. Nog steeds suffig, kop in de veren, geen kam te zien. Sneu hoor. Ik hou je op de hoogte.

En als ik dan zo het avondrondje loop, en de dieren voeder, dan vind ik zo hier en daar de eieren. Die stop ik in mijn zakken. Meestal gaat dat goed.

Maar niet altijd.

Want soms vergeet je ze. Zo had ik vandaag een paar eieren in de zak van mijn vest, van gisteren nog. De hele dag gewoon gedragen, niks van gemerkt, en gewoon mee gewerkt.

Vanavond waren er zowaar nog twéé heel.

Maar de derde was kapot. Alle struif zat in mijn kleren en de restjes schaal zaten aan de andere eieren vastgeplakt.

Je beleeft wat hoor 😄😄

Vanmiddag, regen, regen.

Van binnen, door het raam, ziet de regen er knus uit. Wel moet ik wennen aan dat vroege donker. Jullie?

Maar gelukkig dus, er is dus nog kleur zat!!