Een enorme vis!

Brit trakteerde zichzelf vandaag op een kuiken.

Dat is nieuw. Dat heeft ze nog nooit gedaan. Ze had het kuiken ook nog niet opgegeten, maar had hem gewoon in de bek. Of ze een gezond kuiken zomaar gepakt heeft, of dat het kuiken al aangevallen was door een ander beest, en al gewond was, dat weet ik niet.

Je staat er wel van te kijken. Dat je bloedeigen hond dat zomaar doet. Brit heeft op haar kop gehad en laten we maar hopen dat het bij een eenmalig 'vergissinkje' blijft.

Misschien kwam het ook uit balorigheid, omdat ik vanmorgen een hele tijd weg was. Ik had een afspraak aan het einde van de Lankhorsterweg, bijna helemaal in Meppel. En dat moest op de fiets, vanwege géén auto.

Het was een erg mooie fietstocht.

Zacht en mild oktoberweer, met een zuidwester briesje in de rug, en ik genóót van het uitzicht.

Het buitengebied van Staphorst, waar ik doorheen fietste, is een heel bijzonder landschap. Je hebt daar namelijk nog echte zandwegen.  Toen ik daar voor het eerst op verzeild raakte, ooit met de auto, toen dacht ik dat ik verkeerd gereden was. Een zandweg! Ik ben gedraaid en teruggegaan naar het asfalt.

Maar het zijn echte wegen! Er staan hier en daar mooie oude boerderijtjes langs, en men rijdt hier gewoon met auto's en trekkers over die wegen, als dat zo uitkomt.

En ze zijn mooi .....

Het mooiste van de zandpaden is dat er veel bomen langs staan, en dat er wilde kruiden langs groeien en struiken, en op sommige plekken zijn bloemenmengsels gezaaid.

Overal in het landschap, langs de smalle akkers, staan bomenrijen en zijn greppels met struikgewas en vogels. Vooral nu het mais overal gemaaid is kun je alles heel goed overzien.

Zandwegen. Nooit bij stilgestaan hoe mooi en hoe waardevol die zijn!

Op de terugweg heb ik de wind tegen en is ineens de batterij leeg. Hongerklop!

Gelukkig reed ik net Staphorst weer binnen en was daar bakkerij Ubak met lekkere broodjes. Maar helaas was óók de batterij van mijn mobiel leeg, dus géén foto's van die bakker!

Weer thuis.

De potten met Gundruk zitten vól met leven! Na drie dagen bruisen en gisten ze al volop, en de schotels staan vol met overgelopen sap.

Ik heb voor de zekerheid de schotels vervangen door kommetjes. Want ik weet niet hoeveel sap er nog vrijkomt, voordat al dat gebruis afgelopen is.

Op de tuin is vandaag het laatste bonenbed leeggehaald.

Dat is echt een seizoenswerkje. Eerst, in april, als de eerste zwaluwtjes rondbuitelen, die palen plaatsen, het ijzerdraad erlangs spannen, en de touwtjes ophangen. En dan nu, tweede helft oktober, als de allerlaatste zwaluw vertrokken is, dan is het tijd om alles weer weg te halen.

Vaste seizoensklussen. Het geeft structuur aan je jaar en aan je leven.

De palen mogen drogen, en gaan dan weer op hun plek in de schuur.

Dan de dieren. Voor Bella had ik vandaag echt een joekel van een voederbiet. Deze woog ruim elf kilo, met het loof.

Voederbiet is lekker.

Als ik zo'n ding in moten hak, dan neem ik soms van een schoon stuk een paar happen. De smaak is bijzonder. Zelf vind ik het lekkerder dan rode biet. Het is iets minder gronderig. Misschien moeten we volgend jaar zelf ook maar aan de voederbieten gaan.

Nog andere klussen vandaag. Alwin en Sander waren bij de buren aan het helpen met maaisel oprapen. Met hun mooie zelf gerepareerde oldtimer-opraper. En dat maaisel mocht ik hebben voor compost.

Dus dat kwamen ze dus brengen. 

En met zo'n trekkerwiel erachter kan je even goed zien hoe groot zo'n biet is. 😊

(Haha ik ben net een visser die zit op te scheppen over zijn enorme vis!)