Zo typisch voor februari, het is een maand vol contrasten.
Het ene moment valt de sneeuw met dikke vlokken in het bos. Doodstil is het. De ijskristallen blijven liggen op de mosjes en tussen het blad. En het andere moment schittert de zon weer over de velden en is het haast onwerkelijk hoe mooi de kleuren zijn en hoe blauw de lucht is.
Zo ruim en fris en wijd zijn de velden.
En over weer andere piepkleine mosjes, in de waterberging, schijnt de zon. De regendruppels van de bui van daarnet hangen als parels aan de smalle stengels.
En dan, in al dat leven en al die mooie natuur, ligt daar ineens ..... Broer Haas.
In Broer Haas zit geen kruimpje leven meer. Hij ligt daar helemaal stil, maar hij is nog puntgaaf. Hoe we ook denken en kijken, we kunnen echt niet zien wat er gebeurd is. Hij ziet er gezond uit. Goed doorvoed.
Je komt er nooit achter.
Dag jongen.
🐇🐇🐇🐇
En weer thuis ....... krioelt het weer van het leven!
Ik had de kas schoongemaakt, want ik wilde daar gaan zaaien, en had de deur per ongeluk open laten staan.
Meteen zat die kas helemaal vol met kippen.
Het probleem is dan dat ik ze er haast niet meer uit krijg. Want ze snappen er niks van. Deur? Hoezo deur? Hoezo kan je niet door de ramen naar buiten vliegen dan? Dus een gefladder en gevlieg tegen die ramen aan. Pffff.
Affijn ... we krijgen ze er gelukkig uit, en kijken dan ook nog even bij Bonnie, die zich volzuigt met energie, bij haar moeder. Volle verse melk krijgt ze, elke dag. Eerst de ene speen, dan de andere, ze wisselt steeds van kant.
Mooi gezicht.
Ik had de kas bodem doorgespit, het was een dikke laag compost met wat mest, en er vervolgens nog een laag mollenaarde op gestort, zodat de bovenkant mooi egaal en zwart is. En je er makkelijk in kan zaaien.
Mollenaarde hebben we namelijk plenty! 😊
Daarna met een krat de bodem een beetje aangedrukt. Goed, wat gaan we hier zaaien?
Zoals je misschien weet had ik erwten en capucijners en tuinbonen in de week gezet. De zijn nu allemaal gaan kiemen, en die komen in de kas.
Ik nam een emmer lauwwarm water mee, dat was het afvalwater van het dweilen, héél geschikt om de kasbodem een beetje voor te warmen. Mits je géén zeep gebruikt, uiteraard. Het vuil van je vloer is namelijk hele mooie voeding.
Dus, dat ging er eerst op, toen geultjes gemaakt, en toen al die erwten en bonen gezaaid.
Nu hoop ik dat we over een week of twee, drie, hier jonge plantjes hebben om te oogsten en te eten. Ook micro-greens dus, maar dan uit de kas.
Wintersla!
En in de andere bakjes zaten die zonnepitten. Die zijn ook al begonnen te kiemen.
Ik spreid ze uit over een bak met mollenaarde, leg er een kap op met een doek (zodat het donker blijft) en zet ze op een warme plek.
Zodra de plantjes gaan groeien mag de theedoek eraf en mogen ze in het volle licht.
Ook proberen? Het is allemaal gezond en vers groenvoer. Lekker en makkelijk!
De bakjes worden schoongeboend, en zijn weer klaar voor een volgende portie. Wat zullen we nu es zaaien?
Maar dan gaat het regenen, en is het weer even huisarrest. Binnen verder, waar ook genoeg te doen is.
💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧
Is het je wel es opgevallen hoe mooi de achtergrond op de kop wordt gespiegeld, in ál die druppels?
5 reacties:
Je zou er poëtisch bij worden, Clarien…,
dan nog in de Poëzieweek...
Lie(f)s.
Nooit geweten dat erwten ook zo goed tegen de kou kunnen. Van tuinbonen wist ik het wel en als de vorst uit de grond was, zaaide mijn moeder half februari al spinazie. Tuinbonen deed ze nooit. Wie van mijn ouders geen tuinbonen lustte weet ik nog steeds niet. Er stonden altijd diverse groenten bij ons op het menu, maar nooit tuinbonen. Zoiets gebeurt alleen als er iemand is die er niet echt van houdt, om niet te zeggen er een gruwelijke hekel aan heeft. Mijn vermoeden is dat het mijn vader was, want mijn moeder is vrij jong overleden en ook daarna heb ik mijn vader nooit tuinbonen zien zaaien. Ter compensatie; mijn moeder lustte geen bloedworst, dus dat hield mekaar mooi in evenwicht.
Wat een mooie foto van die mosjes met de waterdruppels. Die ga ik echt een keer gebruiken voor het rondschrijven aan de leden van de Drentse vereniging. Uiteraard met de vermelding dat de foto door jou gemaakt is.
Die foto van de regendruppels bracht mij weer terug in het natuurkundelokaal en speciaal naar de lessen over lenzen. Ik herinner me nog kreten als "omgekeerd reëel beeld" of een "omgekeerd virtueel beeld". Vraag me niet wat dat allemaal behelst, want het is meer dan 55 jaar geleden dat ik erin geëxamineerd ben en heb die kennis ook in mijn werkzame leven niet nodig gehad. Desondanks heb ik niet het gevoel dat het nutteloze kennis is geweest.
Nog niet zo lang geleden heb ik ergens gelezen dat hazen van nature een zwak hart hebben. Het kwam mij nogal vreemd voor, want als je het hebt over een vluchtdier, dan lijkt de haas mij hoog in de rangorde te staan. Misschien is zijn zwakke hazenhart wel de oorzaak van de vroegtijdige dood.
Waar ik nieuwsgierig naar ben is hoelang het kalf nog bij zijn moeder mag drinken. Ik herinner me dat een drachtige koe twee á drie maanden voor de afkalfdatum 'droog' gezet werd, dus niet meer gemolken werd, om helemaal op krachten te komen voor de komende bevalling. Ben daarom benieuwd wanneer de koe het zelf tijd vindt dat het kalf maar voor zijn eigen eten zorgen moet en weigert om het kalf nog toe te laten.
Gezellig stukje Clarien. De foto van de druppels aan de mosjes is heel sfeervol, een kleine knipoog naar het voorjaar. Fijn om een kas te hebben waar je nu al lekker kunt gaan zaaien. Groetjes
Bewondering Clarien. Ik loop achter maar wat is mollenaarde?
Leuk leuk
groet
Patricia
Haha, erg gelachen om de foto's van de kas vol kippen.
Hier in de buurt lag laatst ook een puntgave haas.
Surreel gezicht.
Een reactie posten