Ook vandaag weer kregen wij bezoek van het verzorgingstehuis uit Staphorst. Dit keer waren het meest dames, en ik had beloofd om ze iets te laten maken 'met wol'.
Met mooie pure schapenwol, van de schapen die vorig jaar bij ons op het weiland liepen. We hadden nog een zak met van die donkere wol. En wat we gingen maken? Nou, een speldenkussen leek me wel leuk. Veel van de dames die op bezoek komen hebben hun hele leven hun kleding zelf gemaakt, dus een speldenkussen naaien moet wel te doen zijn.
En die wol, die kan dan mooi daarin gestopt worden, als vulling.
Vorige keer waren er zes heren die op bezoek kwamen, en nu zouden er dus zo'n vijf of zes dames komen, dacht ik ......
...... maar vanochtend werd ik gebeld. De animo voor dit uitje was groot. Veel mensen wilden graag mee, op het laatste moment nog wat extra zelfs. Of ik misschien achttien gasten kon bergen?
Achttien??
Achttien gasten!
Samen met de begeleiding en wijzelf komen we dan dus op ruim vijventwintig. Oeps.
In overleg met de coördinator besloot ik dat er dan ook een buitenactiviteit bij komt. Dan is er veel meer plaats, en dan kunnen de gasten ook wat rondlopen, wie dat nog kan en wil. En wat die buitenactiviteit dan moest wezen?
Bonen doppen? Aan een grote tafel onder de kap? (Zouden ze dat wel leuk vinden?)
Gelukkig kwam er hulp opdagen. Ik had dit keer niet veel mensen gevraagd om te helpen, omdat ik niet op zo'n grote groep had gerekend. Maar gelukkig, de personen die kwamen helpen stonden hun mannetje!!
Achter mijn naaimachine werden snel extra hoesjes genaaid voor de speldenkussentjes. Er werd koffie en thee gezet en koek rondgedeeld. Er werden gesprekken gevoerd met de gasten. Iemand reed een rolstoel helemaal naar het weiland, omdat de dame in de rolstoel wel graag de koeien wilde zien.
Kortom, ook met weinig 'helpende handen' kom je een heel eind, als die handen praktisch en goedgeefs zijn!
Er waren ook een paar heren meegekomen, wat heel fijn was, want één van die heren kon uit de voeten met de naaimachine, toen die vast liep. En voor de heren was op het erf ook genoeg te zien.
Het was echt een leuke middag! Ook voor ons, de begeleiders! Je doet iets voor een ander maar ondertussen doe je het ook voor jezelf. Ouderen hebben vaak prachtige verhalen, en humor, en gezelligheid, en och, ik wil elke maand wel zo'n middag! 😊
Iedereen heeft uiteindelijk een kussentje gemaakt, en wat mooi was om te zien, hoe de één de ander hielp. En hoe makkelijk men nog naald en draad hanteert. Veel van de dames droegen de traditionele Staphorster kleding, en de afwerking van die kleding is vaak helemaal nog met de hand genaaid.
Ja dat had ik graag willen laten zien, die mooie details van rokken en omslagdoeken .... maar helaas was er haast geen tijd voor foto's.
 |
| haha zie je waar Brit naar kijkt?? |
Ik kon niet overal bij zijn, maar aan de bakken met bonen zag ik dat er toch ook flink gedopt was. Ja dat heeft bijna iedereen hier in zijn kindertijd nog moeten doen, elke winter, bonen doppen.
Iemand van de begeleiding vroeg of ze de bonendoppen mee mochten nemen. Daar zag ze namelijk een creatief project in.
'Wil je dan een foto sturen wat je ermee maakt?' vroeg ik. Dat was natuurlijk goed. En zo kom je weer aan nieuwe ideeën. Ik zal het hier tzt laten zien.
Het hoog bezoek is weer weg.
En op één van de kopjes zit nog het prijsje van de kringloper. Jaja, dat heb je dan soms, als juffrouw vlug-vlug.
Het hoog bezoek is weer weg.
En op één van de kopjes zit nog het prijsje van de kringloper. Jaja, dat heb je dan soms, als juffrouw vlug-vlug.
13 reacties:
Dat leek me een hele gezellige dag geweest. Leuk, hoe je met iets simpels iedereen bezig kan houden. Voor de ouderen een dag vol herinneringen. En Brit loert naar de cake. 🙄😉
Heel veel vaardige handen... Zàlige dag, Clarien !
Lie(f)s.
Wat mond-tot-mondreclame al niet vermag, blijkt maar weer uit de grote belangstelling. De vorige groep waren de verkenners! Dat is overduidelijk en het is die verkenners goed bevallen bij je. Zo beschouwd kun je zeggen dat je het aan jezelf te wijten hebt. Maar dat is een volstrekt negatieve benadering. Ik zie het liever als een (achteraf gegeven) groot compliment aan de gastvrouw(en).
Het gezegde is "zonder geluk vaart niemand wel" en dat mag je in dit geval ook wel stellen. Mijn inschatting is dat het zeer aangenaam toeven was door het oktoberzonnetje onder de overkapping. Godfried Bomans zou vast en zeker enige poëtische woorden gewijd hebben aan 'het door het oranjezonnetje gebruinde gelaat van de aanwezige dames (en heren) en over de geanimeerde kout die onherroepelijk ontstaat tijdens dergelijke bijeenkomsten. Ach ja, wie gaat er niet over de tong tijdens het bonen doppen kun je je afvragen.
Zo'n middag kost energie, maar het komt me voor dat je er ook energie van krijgt.
Oh, wat een heerlijke middag! Wat zal je voldaan zijn! Dan neem je de stress en chaos maar al te graag voor lief :-).
Ik lees stilletjes mee vanuit Israel :)
Maar ik vond dit stukje zo mooi om te lezen, ontroerend zelfs, dus ik laat eens een berichtje achter.
Prachtig dat er mensen zoals jij op deze wereld lopen, heel inspirerend en hoopgevend.
Ik sluit me helemaal bij Naomi aan. Krijg er zelfs een beetje kippenvel van.
Dat prijsje ik moest er wel om lachen maar wat geeft het ze hebben er een leuke middag voor terug gekregen.
De volgende keer komen er vast nog meer. Eigen schuld, dan moet je het maar niet zo leuk maken voor de oude dames en heren :-) Goed idee van dat bonen doppen. En wat fijn dat het zulk mooi weer was gisteren.
ik vond dit ook echt een ontroerend bericht, fijn!
👏👏👏👏Top, Clarien, wat een dag ! Heel lief van je ! 👏👏👏👏
Clarien je bent geweldig!
Punthorst zal wel blij zijn met zo’n leuke actieve nieuwe bewoner!
Wat een gezelligheid.
En wat handig, die helpende handjes!!
Leuk dat je dit doet en wie weet, wordt het wel een maandelijks terugkerend bezoekje.
Een reactie posten