Een zeer stille Koningsdag.

Doodstil was het vandaag in Punthorst. Geen koning te zien.

Natuurlijk was het volop feest in de naburige dorpen. Braderieën, spelletjes, optochten, vrijmarkten, toespraken, en zelfs een koninklijke 'hap en trap' fietstocht, in Staphorst.

Maar wij kregen daar allemaal niks van mee. Bij ons achter was het doodstil. Alsof het zondag was. Want dan is het hier ook altijd volkomen stil. Geen geluid te horen, behalve vogels. Heerlijk!

Paul deed de voortuin. En ik was achter bezig.

VOOR ...

...... en NA

En er was nog die stomme fout van vorige week. Die moest ook nog hersteld. Wat dat was?

We hebben vorige week het hele vak van de pompoen omgespit. Dat was een zwaar werk want daar was een half jaar lang niks aan gedaan. Stond vol met kweekgras, enzo.

Alleen was ik, héél dom, vergeten om er eerst een dikke laag compost op uit te spreiden. Dus ... we hadden nu een prachtig mooi doorgespit bed, van 100 vierkante meter, maar met veel te weinig voeding erin. En dat nou net voor de pompoenen. Dat zijn veelvraten.

Vandaag heb ik het bijgewerkt. Min of meer.

Er is eerst een dun laagje gedroogde paardenmest opgegaan (hele zachte mest is dat) en daarna wat poepsoep, en toen per bed een kruiwagen compost. Volgende week nog een keer compost. En dan hopen dat dat goed gaat met de pompoenen. Maar het blijft stom. De voeding zit nu bovenop, in plaats van onderin, waar de wortels van de planten groeien.

De tuinbonen en de erwten en de capucijners zijn gewied.

Laatst vroeg iemand, wat is wieden eigenlijk? Wieden, dat betekent niks anders dan met je handen het onkruid lostrekken. Ik laat het meestal liggen. Wel even de aarde eraf schudden, en dan op de kop leggen. Alleen kweekgras gooi ik op het pad.

Na het wieden kun je even de schoffel tussen de rijen doortrekken. Maar doe dat niet te vaak. Je verstoort dan namelijk wel elke keer de bodem. Nuttige beestjes gaan dood of vertrekken naar elders. En de bodem droogt sneller uit door al dat schoffelen.

Wieden is de meest bodemvriendelijke methode.

De capucijners gaan al ranken. Dus er moest vandaag gaas langs de palen, waar ze de rank-armpjes omheen kunnen winden.

Nou stonden een paar palen niet zo heel stevig. Er zat wat speling in. Rond de voet zat ruimte. En toevallig had ik net een methode geleerd om hoekpalen van een fundament stevig in de grond te ankeren. Namelijk ... met fijn zand en met water. Zou dat ook hier werken?

Gewoon proberen dus maar. De paal in de goeie positie trekken, en in het opengevallen gat voorzichtig water gieten. Dan fijn scherp zand erin strooien. Wachten. Weer wat water, weer zand, wachten, aandrukken. En morgen de rest.

Er is nog een krat boontjes gezaaid, die lekkere spekbonen, die we nu nog steeds wekelijks uit de weck eten. Daar wil ik dit jaar extra rijen van opkweken want ze lijken me heel geschikt voor de voedselbank.

Makkelijk qua bewaarbaarheid en transport. En iedereen lust ze graag!

En dan de dieren. Ik geloof dat er bij de kippen wat te zien is. Ga je mee kijken? We nemen wat roggepap en wat geraspte appel mee, voor de broedende hennen, die al ruim drie weken onafgebroken op de eieren zitten.

Ziehier ... de kraamkamer. Klopklop.

Maar we zijn niet welkom. 'Wat mot dat? Wegwezen!!'  Kakelen de vier hennen. En ze pikken naar je handen. Naja. Sta je met je papje.

Ik heb de dames al die tijd netjes met rust gelaten, maar nu is het wel mooi hoor. Nu wil ik toch controleren hoe het staat met eventuele kuikens. Dus, sorry meiden, we gaan jullie voorzichtig optillen.

En kijk ... we zien al een kleine Callimero wegduiken. Zie je hem??

Oh ... wat zijn ze beeldschoon!

Vier kuikens. Drie bij de drie moeders, en ééntje bij de vierde hen. Mooi verdeeld! Nu de rest van al die eieren nog. Of zou het hier bij blijven?

Ik heb me er in die weken toch wel een klein beetje mee bemoeid. Die vierde hen, die broedde namelijk maar op één ei. Sneu toch? Al die weken, op één ei zitten? En het drietal zat wel op twintig. Dus ik heb er een paar onder die ene gelegd. Weten die kippen veel.

Ei is ei.

Ja, een ei is een ei. Klein maar fijn zijn ze.

We zullen het wel druk krijgen met die kuikens erbij straks. Want, veilig plekje zoeken, graan malen voor ze, zorgen dat ze niet in de drinkbak verdrinken zoals bijna ooit met Pino gebeurde.

Veel werk, maar het is zo leuk, kippen. Zo gezellig. Altijd scharrelen ze om je heen. En het is net een film om naar ze te kijken. Ze doen steeds leuke dingen.

En eieren krijg je ook nog!

Die aten we vanavond. Gado gado met eieren en met de spekbonen van vorig jaar.

Het is nog steeds stil buiten. Het feestgedruis hoor je hier niet. Geen oranje te zien. Alleen paars en wit van de seringen.

Toch straks even kijken naar de outfit van Maxima. En, hoe het de koning beviel in Groningen .... bij het studentenkoor van Albertus Magnus, de vereniging waar alle drie onze dochters lid van zijn.

Die hielden hun hart vast. 'Mam! Ons koor gaat de koninklijke familie toezingen! Maar ze kunnen  helemaal niet zingen! Ze kunnen alleen maar gein maken.'

Nou ja ... Willem is zelf ook student geweest. Die kan dat vast wel waarderen, een beetje gein. 😊


🎈🎈🎈🎈🎈🎈🎈