Op weg naar Bussum kwam ik langs Eemnes, en daar is vlak aan de snelweg een kringloopcentrum. Dus daar loop je dan even binnen.
Nu we al die rugzakken maken ben ik steeds op zoek naar vrolijke katoenen stoffen, en katoenen koord, om die rugzakken mee dicht te trekken ... en kijk nou weer ... daar staat een Singer naaimachine voor 17,50. Die gaat ook mee want er moet nog veel genaaid worden.
Mocht hij het niet goed doen dan is er ... het Repair Cafe. Die kunnen alles fixen.Voor een habbekrats!
Ook was er een zak vol bollen, met katoenen koord. Naja. Meters en meters koord om tasjes mee te maken. Zal Betty blij mee zijn! 😊😊
Verder ging de reis. Ik ging vandaag Suzanne ophalen. Mijn vriendin uit Bussum. Ze heeft een kleine beperking en ik haal haar soms op. Voor een uitstapje, of zoals nu, voor een nacht logeren.
Maar eerst even wat nostalgie. Want hee we hebben hier wel een kwart van ons leven gewoond. Kijk daar is de stamkroeg van de kinderen. De Koperen Kraan. Een onooglijk klein pandje maar er passen honderden scholieren in als het moet!
En daar vlakbij is de oude fabriek van Bensdorp.
Ik vond dat zo leuk toen we ooit in Bussum kwamen wonen dat we vlakbij de chocolade fabriek woonden. Net als Sjakie ... je weet wel, van die film ...
Maar chocola wordt hier in Bussum allang niet meer gemaakt. De fabriek staat al heel lang leeg.
En nu zijn ze hem aan het afbreken, zie ik. Goh ..
Die spoorwegovergang ... hoeveel uren hebben we daar wel niet voor staan wachten? Bussum is een spoordorp en je had altijd dat de spoorbomen net voor je neus dichtgingen.
Vooral als je haast had was dat.
In de boekhandel even de bladen kijken.
Grappig ... die bladen ... die zo'n mooi beeld geven van het leven op het platteland. Daar kijk je toch met heel andere ogen naar als je daar echt woont. De bladen zijn prachtig, maar het wordt wel erg romantisch voorgesteld.
In het echt is het veel minder picknickmandje-super.mooi.opgeruimd.erf-sierkipjes-rode.appeltjes.in.een.korf ... dan zoals in die bladen.
Het echte plattelandleven heeft veel minder poespas. Is veel praktischer.
En er zijn ook steeds meer bladen over tuinieren. Leuk!!
Dat blad over StadTuinieren zag er echt goed uit. Niet alleen maar voor de mooi, maar echt goeie info stond erin en echt to-the-point.
Het zat al bijna in mijn tas. Maar toen zag ik een ander blad dat vond ik nog handiger. Over dingen timmeren. Met allemaal uitgebreide beschrijvingen. Dat is heel handig als je net een boerderij hebt, en er nog zoveel te maken is. Dus die ging mee!
De Doe-Het-Zelf Special van Landleven was het.
.
Verder wandelen.
Langs 'El Verano' ... ach daar gingen we vaak even eten. Als er een verjaardag was ofzoiets. Vlak om de hoek was het. En we konden er altijd terecht met ons gezin van zes, en later acht.
Das was einmal ....
Pffff genoeg nostalgie!
Ik haal Suzanne op die helemaal blij zit te wachten en met z´n tweetjes tuffen we door de donkere avond terug naar Punthorst. Suzanne is gek op dieren en de dieren ook op haar. Grappig hoe dieren aanvoelen als mensen echt onvoorwaardelijk van ze houden.
Brit is erg lastig nu ze loops is, maar ze is niet bij Suzan weg te slaan. En Bekje kruipt ook meteen bij haar op schoot.
En op mij ligt ook iets te wachten. Echt, dit lag op de tafel! Dat blad waar ik bij Bruna mee in mijn handen stond!
Ineens schiet me iets te binnen .. over een email die ik laatst kreeg ... iemand die een link wilde plaatsen naar mijn blog, en dan zou ik dat blad krijgen.
Nooit meer aan gedacht. Maar dat was dus dit blad!! Het leuke blad ´StadTuinieren´.
Ik kan het echt aanbevelen. Er staat heel veel goeie informatie in en het is een gezellig blad! En mijn blog kom ik ook tegen. 😊
Wat toevallig weer allemaal.
Goed. De kachel gaat langzaam uit. Voetbal op teevee is ook afgelopen geloof ik.
Welterusten!
5 reacties:
hoi moesker-dame,
ik heb HSP en mijn zoontje ASS en ja dieren voelen dat je goed bent en of verdrietig ! bij de overburen zijn er twee bordercollie's goed getrainde honden maar als ik buiten kom dan moet de oudste hond naar me toe (of ie nu mag of niet!) en jaren geleden gingen we een poes halen in het asiel (ze zat er al 6mnd en was erg schuw) en toen hebben de verzorgers (3stuks!) haar niet kunnen vangen en toen ik vroeg of mijn zoontje (bij grootte uitzondering in de kooi mocht)want ze hadden al op haar fiche een + gezet (ja =spuitje)mijn zoontje kon haar zo oppakken en in de auto gaan er-mee ! en Caramella woont hier nu en alleen wij 4-en kunnen haar aanraken en alleen op haar voorwaarden! een erg lieve en slimme poes !(ze doet deuren open!) ze was haar vertrouwen in de mensen/vorige baasjes kwijt! lieve groet Jezebelle
Ja, dat klopt. Dieren hebben een soort zesde zintuig, waarmee ze aanvoelen of mensen het goed met hun voor hebben of niet. Ze zeggen ook altijd dat een kat zijn of haar baasje kiest, en niet andersom.
Volgens mij houdt Bussum altijd een speciaal plekje in jullie hart. Die oude chocolade fabriek lijkt mij een markant gebouw, jammer dat het afgebroken wordt, het was misschien geschikt geweest om appartementen in te maken. Maar ja, jaren leegstand is ook niet goed voor een gebouw. Het valt mij ook op dat het leven op het platteland vaak geromantiseerd wordt, je leest nooit iets over de odeur, boeren die vaak moeten sappelen om rond te komen, overvolle veestallen en de vele branden in deze stallen op het platteland. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Mooi dat jouw blog vermeld wordt in StadTuinieren, vind het zelf ook altijd leuk om over jullie dagelijkse leven op de boerderij in Overijssel te lezen. Fijn weekend!
In mijn herinnering is Bussum een plek waar ik in 1964, 2 maanden als dienstplichtig militair verbleef in de Palmkazerne. 'k Herinner me uit die tijd weinig meer dan het treinstation, de Bussumse heide en het gemeentehuis van Laren, waar we, tijdens een mars, de eregroet moesten brengen aan een bruidspaar dat net op de trappen van het gemeentehuis poseerde voor een fotograaf. Heden ten dage ben ik er nog niet achter of het bruidspaar bekenden waren van de begeleidende sergeant, of dat het dom toeval was en het die sergeant wel leuk leek om zowel het bruidspaar als de militairen een genant gevoel te bezorgen, om de term 'voor joker te zetten' maar niet te gebruiken. Dit incidentje heeft gelukkig niet mijn militaire leven dedomineerd, maar het kwam weer bij me op toen ik je herinneringen over Bussum las en het maakte me, 53 jaar later, alsnog nieuwsgierig hoe het dat bruidspaar sindsdien vergaan is en welke invloed die rare capriolen van een stelletje onbekende militairen op hun huwelijksbeleving heeft gehad.
Wat geweldig leuk en ontroerend soms, om die verhalen van jullie te lezen. Heel mooi. Een soort miniblogjes zijn het.
Willem dat was in mijn geboortejaar! En in datzelfde stadhuis zijn Paul en ik getrouwd, 26 jaar later. Over toeval gesproken ..
Een oud-collega, die enigszins filosofisch van aard was, placht te zeggen dat toeval niet bestond, maar dat we de term "anonieme wondertjes" moesten bezigen.
Wat dat stadhuis aangaat; de situatie was nog gênanter dan ik beschreven heb; we hadden allemaal een gasmasker op.
Een reactie posten