Brit moet ´s middags even naar het bos. Daar kan ze met andere hondjes rennen en sprintjes trekken en even helemaal haar energie kwijt. Dat is goed voor honden.
Het is ook goed voor kinderen.
Toen ik achter Brits derriere aanliep vanmiddag moest ik daar aan denken. Vroeger, hoe lang geleden? Al bijna twintig jaar? Toen liep ik achter de kinderen aan door het bos.
Vaak reed ik ´s middags uit school met het hele toompje naar het bos. Na zo'n hele dag op school in de klas zitten, waren ze ket-uut, zoals oma zou zeggen.
Wat betekent, ze zaten stampvol energie die er echt uit moest.
Rozijnen mee en appels en hop, naar het bos dus. Parkeren, auto open, en daar renden ze er vandoor. Met z'n vieren, soms ook wat vriendjes mee. Het waren net allemaal jonge hondjes. Ze renden meteen alle kanten op.
Net als Brit, rennen rennen, af en toe wat lekkers erin, en dan weer rennen of ergens bovenop klimmen. Liefst met een paar tegelijk.
Ja, daar denk je dan zo aan, als je als oudere moeder achter je hond aan loopt.
Het was wel een gedoe altijd, dat bos, maar als we er waren had ik er geen omkijken meer aan. En het mooiste was .....
.... je kwam thuis met een stel moeie maar voldane kindjes. Ik parkeerde ze dan nog een half uurtje voor TikTak of Sesamstraat, en dan gingen we eten.
Daarna het avondprogramma. Eerst in bad, 4 gebitjes poetsen, tachtig nageltjes knippen. Dan een verhaaltje, en nóg een en nóg een, nog even zingen, knuffelen, en slapen.
Mooie tijden.
2 reacties:
Dat was toen, hoe zou het nu zijn met de kindertjes van tegenwoordig ?
Gr Jan(Wilde een Tuin)
Ik vraag mij af hoe de kinderen het hadden gevonden om op te groeien in jullie huidige woonplaats, met alle ruimte in en om huis. Jullie hebben nu zo,n ander leven, lijkt mij, van het Gooi naar een plattelandsgemeente in Overijssel. Maar in je hart eigenlijk altijd al buiten mensen. Leuke foto,s.
Een reactie posten