Je hart.

        

Je hart. Dat ding dat in je borstkas zit, en dat pompt en pompt en pompt. Wel 80 jaar of langer pompt hij onverstoorbaar door. Het bloed in de bloedvaten schuift elke keer een stukje op, bij elke pomp, totdat het rond gepompt is en dan gaat het weer opnieuw.

Ik denk eigenlijk nooit na over mijn hart. Nou ja, het is een spier, hij zit achter je ribben, en hij doet het gewoon.  

Soms pompt hij heel snel, als je je inspant of opgewonden bent, en soms gaat het langzamer, als je net wakker wordt. Soms slaat hij wel es dubbel of is het ritme een beetje verstoord ..... maar dat is allemaal normaal, en meestal werkt hij zoals het moet. 

Nou gelukkig maar.

Vandaag heb ik twee uur nagedacht over Je Hart. Want ik was door overbuurman Wim gestrikt voor een rondje collecte lopen voor de Hartstichting. Buurman doet dat al ruim vijfentwintig jaar, hij coördineert het nu ook, en dit jaar waren er vijf collectanten te weinig. 

Dus of ik ook een paar straten wilde doen? Tuurlijk! Als nieuwsgierig mens is er niks leukers dan met een collectebus lopen. Je komt op alle erven en kan ongestoord in alle huizen binnenkijken terwijl de bewoners alle moeite doen om wat kleingeld bij elkaar te schrapen. 

Kleingeld .... is zeldzaam geworden! 

Samen met Wim fietsen we de Meeleweg in Nieuwleusen af. We doen allebei de helft, tot aan de kerk bij de rotonde.

Nou, wat valt op? Dat mensen grif geven! Als ze thuis zijn tenminste. En dat iedereen de Hartstichting een warm hart toedraagt. Sommige mensen hebben al via de bank gedoneerd, maar stoppen ook nog wat in de bus. Vijfjes zitten er ook bij. Klasse!

Andere mensen willen wel een praatje maken (ik ook!😊) en zo hoor je verhalen over mensen die op jonge leeftijd hartinfarcten hebben gehad, en hoe ze er bovenop kwamen. Of hartziekten die niet over gingen. Soms triest, soms heel positief, maar altijd roerend.

Oja .... en er zijn ook veel honden langs de route. Groot voordeel is dat wij thuis Brit hebben, een nogal ... nou ja ..... woest wolfje ... en daardoor zijn we wel wat gewend qua semi-bijterig gedrag en qua geblaf. 

Dat scheelt echt enorm, als je zelf een hond hebt. Vorig jaar was ik bij de helft van de adressen niet de oprit opgelopen vanwege doodsbang zijn voor de blaffende hond. Nu denk ik ... ha, da's net Brit! En wat ook scheelt is dat er per ongeluk nog een lading hondenkoekjes in mijn jaszak zitten. 

Dat kan ik je echt aanbevelen als je ook eens met zo'n collectebus op pad gaat. Neem veel hondensnoep mee. Bijna elke hond is daarmee te paaien.

Je hart. Als hij het gewoon doet sta je er eigenlijk niet bij stil ... maar als er wat mee is dan verandert je hele leven. Goed werk van de Hartstichting om hier onderzoek naar te doen. Waar ze vooral naar zoeken is naar stofjes in het bloed, die aankondigen dat er een infarct onderweg is. 

Ja dan kan je een hele hoop ellende voorkomen. Want een infarct beschadigt het hart voorgoed, dus hoe meer we dat kunnen voorkomen .... hoe beter.

Nou. Deze week komt de collectant voorbij. Zorg je even voor wat muntgeld in huis? :D

Je hart. Het kan bloeden, het kan bonzen, het kan breken, het kan opzwellen, het kan van blijdschap uit elkaar barsten, het kan van alles. Hartstikke veelzijdig, zo'n hart!!

Oja ...... het kan ook nog gestolen worden ......  je hart.