Ouder worden.

Een gewone voordeur, zou je zeggen. Maar niet voor mij. Al mijn hele leven ga ik door deze deur het ouderlijk huis in en uit.

Die stok, daar rechts, die zat er eerst niet. Die kwam pas bij het ouder worden van mijn ouders. Om makkelijker de drie treden hoge stoep op te komen. En achter die stok zie je de krant, van de achterburen. Al jarenlang wisselen mijn ouders hun krant uit met de krant van de achterburen. Achterbuurman, met zijn sneeuwwitte haardos, kwam elke dag langs om die kranten om te wisselen en zwaaide dan even. 

Nu komt hij niet meer. Dat lukt niet meer. Nu wisselt zijn vrouw de kranten om. Zo moet je steeds wat inleveren, bij het ouder worden. 

Mijn moeder is gelukkig nog behoorlijk gezond. Er zijn wel klachten, vooral in de wintermaanden,  maar het zelfstandig wonen lukt nog steeds. Wel is het zo dat wij, de kinderen, steeds wat meer ondersteunen. Zodat ze dat ook zo lang mogelijk kan volhouden. 

Het is de toekomst. Ouderen die zo lang mogelijk zelfstandig blijven wonen. Er is veel vóór te zeggen. Als je zelfstandig blijft dan blijft je geest helderder, want je moet voor jezelf zorgen. Je blijft fitter en alerter. Want je moet beslissingen nemen. De trap op en af. De krant naar de achterburen brengen. De planten water geven. Bedenken wat je moet eten. Je dag indelen. Je bankzaken regelen.

Een voorwaarde is wel dat er hulp is. Dat anderen meekijken. Van buitenaf, of vanuit de familie. Of beide.

 

En ondertussen, terwijl wij bedenken hoe we iets méér voor mijn moeder kunnen zorgen, haha, zorgt zij net zo goed óók nog steeds voor ons.

Ze spreekt de kleinkinderen via WhatsApp, ze houdt alle nieuws in kranten en op teevee bij, en geeft ons haar meningen en tips en adviezen. En haar aandacht. En ze knipt artikelen uit die voor ons nuttig zijn. 

 

Het werkt twéé kanten op, als zij nog een tijdlang zelfstandig kan blijven. Het is fijn en goed voor haar en ook voor ons.