Onze vrijdag.

Ooit kwam hij in huis door Paul en Bob. De mannen wilden een tiptop bakkie koffie. En ik moet zeggen, hij maakt lekkere koffie hoor, dit apparaat. Alleen ... hoe het kan weet ik niet .... maar altijd als ik even snél een bakkie wil zijn nét de bonen op, of het waterreservoir is leeg, of het bakje met prut is vol en moet worden geleegd. 

Ik neem dan nét zo lief dit ..... 

  

En dat is even zo goed een tiptop bakkie! De snoepjes die je ziet zijn dit keer gemaakt met onder anderen hazelnoot en pepermuntblad. Maar dat komt nog.

We waren vroeg buiten vandaag, en de koeien moesten nog even in de stal blijven, want ik had aarde nodig van de compostbulten. Dan moet ik heen en weer door het weilandhek, en moeten de beesten dus eventjes wachten. 

Bella staat de hele tijd te kijken wat we doen. Die volgt alles op de voet wat er buiten allemaal gebeurd. 

Ik had de aarde nodig voor in de kas. De tuinboontjes en de erwten hebben nu een nachtje geweekt, en worden in die nieuwe aarde gezaaid. 

Heerlijk warm was het al in de kas, in de zon. 

En toen dat allemaal klaar was, toen mochten de dames naar buiten, de wei in. Brit en ik liepen ook meteen een rondje. De lucht was helemaal opgeklaard, mooi winters blauw, zo'n koele lavendelblauwe kleur, heel anders weer dan dat diepe azuurblauw van de zomermaanden.

Ik vond Bonnie ineens zo groot, zo op een afstandje. Ze wordt al echt zo vierkantig, in plaats van tenger kalf-achtig. Het prille is er af en ze wordt al echt een hele koe! 😊 

En verder was er iets mis met een deel van de rogge.

Ik bewaar dat graan tegenwoordig in katoenen zakken. Vanwege beestjes, die er in kunnen komen, als je het luchtdicht bewaard. Maar helaas ... ook in een aantal van die katoenen tassen zijn er nu tóch beestjes in gekomen.

Het is de Graanklander. Hij leeft in de korrel. Maar als je zo'n zak schudt dan komen ze eruit. Dus door dat af en toe te doen controleer ik het graan. En een paar zakken zijn dus besmet. Tja, en wat nu? Wegdoen? Nou, ik dacht het niet. Als je zóveel werk hebt gehad van je graan dan doe je dat niet zomaar weg. Daarbij, het is onze dagelijkse kost. Afgelopen zomer was er geen rogge dus we hebben deze laatste zakken nog nodig.

Ik heb het dus maar opnieuw gezeefd. Je doet een kilo graan in een zeef, en dan schudden, en het graan voorzichtig van de ene zeef in de andere gieten, terwijl je in de wind staat. De meeste kevertjes waaien dan weg. En de rest van de beestjes vind ik in de zeef, waar ze met hun achterlijf in blijven haken. 

Na een keer of tien heen en weer werpen vind je er geen enkele meer.

Voor degene die ook ooit luizenmoeder of -vader zijn geweest ... deze beestjes lijken sprekend op luizen. Alleen hebben ze een veel spitsere snuit, waardoor ze in de harde graankorrels een gaatje kunnen boren.

Nou, het lijkt erop dat het graan gered is. De kevers, en óók eventuele poepjes, zijn er nu uit. De zakken met geschoond graan gaan nu in de vriezer. Tot we ze nodig hebben. Eventuele eitjes zijn dan ook dood. 

Ik stond in de achtertuin te zeven, en zag ondertussen nog allerlei mooie winterbloeiers. Zoals de viooltjes en het mooie blauwe komkommerkruid en ook nog wat goudsbloemen. 

 

De salie bloeit niet meer uiteraard, maar het blad is mooi fris en groen en overal glanzen de fijne waterdruppels. Het lijken wel ijskristallen, net zoals die op de kerstdecoraties.

 

En vanavond, een reisje naar Bussum, waar we aten bij P en S. Het is altijd toch weer een hele reis, en we kunnen nooit erg lang blijven in verband met de dieren ... maar het was het helemaal waard! 

 

Het is natuurlijk altijd al een feestje, om aan te schuiven aan de maaltijd bij lieve vrienden. Maar het is bijzonder hoe je nu, in tijdens van regels en beperkingen, zo'n avond ineens nóg meer leert waarderen!