Je moet eruit.

on donderdag 15 oktober 2020





Heb je ook wel eens moeite met opstaan? 


Het is heel raar. 's Avonds is je bed nog wel eens te warm of te koud of er zit een bobbel in je kussen of het matras ligt niet goed. Maar 's ochtends ..... is het precies goed! Temperatuur is heerlijk warm, en alles ligt precies goed om je heen. Je bed is het allerbeste plekje van de wereld. Heerlijk warm en zacht.


En dan .... moet je eruit.😌


Nou, 't is wat! Maar eenmaal buiten waait de frisse oktoberwind en wordt mijn suffe ochtendhoofd meestal wel weer helder. De eerste gang is naar de kippen, want die krijgen het laatste restje van mijn pap, en oja, daar staan mijn schaaltjes nog van de hele week. Die vergeet ik altijd. Want zó helder is dat hoofd nou ook nog weer niet. 





Later op de ochtend reed ik onder een blauw-met-gouden oktoberhemel naar het noorden. Eerst langs de coop, boodschappen doen voor mijn moeder, en toen met haar koffie drinken en onderwijl stoofperen schillen. Want die had ik meegenomen. Een hele mand vol. Dat vind mijn moeder prima. 😊




 




De resten gingen weer in de mand, voor de koeien, en een pan vol geschilde peren ging mee terug. Ik reed dit keer terug door het veld, langs de begraafplaats die helemaal buiten het dorp ligt, op een akkertje, omringd door mooie bomen. Even langs pap en broer. 


Ook daar, allemaal goud en blauw en herfstkleur. Bij de dikke boom is het linksaf. 








En dan weer door het veld terug, over de Dalweg, en dan langs het stokoude spoorlijntje, waar één keer per dag nog een stoomtrein langs rijdt. 






En dan weer thuis en de tuin in. 


Niet veel nieuws hier. Gewoon weer de draad oppakken, op het roggevak. Je ziet dit keer weer een paar andere medewerkers. Namelijk de kippen, die vlak achter mij aan de wormen en larven oppikken. Net als de meeuwen die achter de trekkers aanvliegen, in het voorjaar. Bodem omwoelen betekent voor hun voedsel!  







Daar staan nog een paar rijen sla en kruiden. Die had ik hier zo maar even gezaaid, een paar weken geleden. Straal vergeten dat hier de rogge zou komen. Wat nu? Omspitten? Nee, toch maar niet, we verplanten ze naar de kas.






En dan kom je bij de kas en dan is het daar een zielige boel. Slap neerhangende tomaten all over the place. Dus die heb ik maar even uit hun lijden verlost!


De komkommerplant is nog steeds heel jolig aan het doorgroeien en geeft ook nog steeds weer nieuwe komkommers. Zou hij wel weten dat het al oktober is? Nou, we zeggen gewoon niks. Ik geef hem wat water en haal z'n dorre blaadjes weg ... en wie weet gaat hij hier overwinteren!


En de sla en de kruiden komen hier ook. 







 


En dat is dan weer dat. En dat was het! 😊



5 reacties:

Anoniem zei

Laat jij nou bij de stoofperen de schil er aan Clarien?

Groeten
Loes

Lies zei

Nog even een goeie nacht wensen, Clarien…
Lie(f)s.

Clarien zei

Goed gezien loes. Ik laat er kleine strookjes schil aan. Voor wat extra vezels, voor meer smaak en voor wat meer 'bite' :))

Willem zei

Het is psychologie van de zeer koude grond, maar er wordt gezegd dat het goed is voor je karaktervorming door elke dag iets te doen wat je niet leuk vindt. Dus met tegenzin opstaan wordt zo iets positiefs. Als je nu ook nog 's avonds moeite hebt met naar bed gaan, ben je helemaal spekkoper. Twee dingen per dag doen die je niet leuk vindt is dan een superkarakter kweken.
Wat me opviel aan de foto's van jouw geboortestreek was dat het landschap 'knus' is. Het veenkoloniale landschap heeft veel weg van het landschap van mijn geboortewstreek. Als je op het Groningse Hogeland komt heb je vaak zoveel ruimte om je heen dsat het bijna benauwend wordt. Voor mij althans. Ik was destijds altijd blij als ik weer terugging naar het hotel in Wildervank, na een dag zonder 'horizonbegroeiing' op het hoge land.

Clarien zei

Klopt Willem! Hoewel ik moet zeggen dat ik wel net de mooiste plekjes kiek. :)) Er zijn ook veel verwaarloosde en kale plekken in de veenkolonien