Thuisonderwijs. En 10.000 plantjes.

Zo héél verschrikkelijk oud ben ik nou ook nog weer niet, maar toch heb ik vroeger nog in zo'n mega ouderwets schoolbankje gezeten. Met zo'n schuif, en daaronder een potje, waarin juf Schuringa elke maandagochtend een scheut inkt deed. Die heel lekker rook. En daar doopte je dan je kroontjespen in. En daar schreef je mee. Met van die mooie schuine letters.

En we hadden ook een inktlap. Om inkt mee op te deppen. En we hadden altijd blauwe vingers van de gemorste inkt.

In die tijd was mijn favoriete spel 'schooltje spelen'. Met sinterklaas had ik een echt schoolbord gekregen met krijtjes en een uitveeg-borstel. Nou, en daar ging het. Spelen en spelen. Ik moest natuurlijk wél altijd de juf zijn. En als de broertjes en buurkinderen dat niet wilden, dan hoepelden ze maar op. Dan speelde ik wel schooltje met een rij poppen.

Haha ja dat waren nog eens tijden. Waarin je nog gewoon lekker bazig kon zijn.

Nu zijn het andere tijden. En moeten er ineens héél veel moeders en vaders juf of meester zijn, voor hun eigen kroost. Zomaar, van het ene moment op het andere. En dat valt niet altijd mee, hoorde ik. Hier in de buurt wonen veel kinderrijke gezinnen, en je zal maar ineens 6 of 7 schoolgaande kinderen thuis hebben, en die aan het schoolwerk moeten houden.

Pffff ..... dat is wel wat anders dan 'schooltje spelen' voor een rij poppen!

Nu wil ik al die ouders die daar mee aan het worstelen zijn, een hart onder de riem steken. Want, heel toevallig, bleek één van mij favoriete blogsters, Soulemama, een ontroerend lief stukje te hebben geschreven voor ál die ouders, die nu ineens thuis moeten lesgeven, en die zich afvragen of ze het wel goed genoeg doen.

Soulemama, oftewel Amanda Soule, heeft zelf al haar kinderen jarenlang thuis onderwijs gegeven. Zij is wat je noemt een zeer ervaren home-schooler. In Amerika is dat heel gewoon. En zij schrijft het volgende:

(zéér vrij vertaald .....)

'Maak je er vooral niet teveel zorgen over! Kies de dingen uit het schema, die het beste passen bij wat je kind op dit moment aankan. Maak er geen vooral géén halszaak van om alles zo precies en secuur mogelijk te doen. 

Laat het beeld van een idyllisch en perfect thuisonderwijs los. Dat lukt niet in één keer. Dit zijn zulke bijzondere tijden, en er is al zoveel stress en vreemdheid en angst om ons heen. Het beste wat je je kinderen nu kan geven is een gevoel van rust en veiligheid. Géén extra stress en angst, omdat het onderwijs nu even niet perfect gaat. 

Leer ze koken. Leer ze bladeren en zoeken in boeken. Leer ze naast schoolwerk andere dingen, die bij ze passen. Laat ze zich soms vervelen. En wees gewoon veel samen.'

Nou, misschien vind je het maar blah blah, of misschien .... heb je er wat aan! Ik vond het wijze woorden, in deze bijzondere tijd.


🍀🍀🍀🍀🍀

En dan nu, onze eigen vrijdag! Het begon vanochtend vroeg voor mij met een Pilatesles opnemen op de sportschool. Zodra die op youtube staat zal ik dat melden, dan kunnen jullie gezellig met mij mee Pilatessen! 😊😊

En daarna had Giuseppe onze tijd gereserveerd. Wegens ziekte had hij tijdelijk weinig hulp op de tuinderij, en er moesten wél even een paar plantjes de grond in. Sla en spinazie.

Of wij misschien konden helpen? Paul en ik? Ja hoor, wij komen wel even helpen.

Terwijl wij naar het achterste veld liepen, kwam Giuseppe ons voorbij snorren op de trekker. En ik zag al meteen .... oh .... dat zijn wel héél wat plantjes!

Nou, Paul en ik achterop, op een bankje, met allebei voor onze neus een kist met sla plantjes. Ongeveer 200 plantjes gaan er in zo'n krat. En die pak je er dan één voor één uit en zet je op twee piepkleine lopende bandjes, onder je benen, en dan worden ze naar beneden geschoven, en om de beurt in de aarde gedrukt.

Nou je ziet hieronder hoe wij daar zitten, in de snijdende oostenwind, maar ook met een heerlijk zonnetje gelukkig.

En hoe de bedden achter ons gevuld raken met allerlei heerlijke soorten sla. En andijvie. En nóg meer sla. En nóg meer andijvie.

Halverwege, na twee bedden, toen was de sla op. Klaar?

Nee hoor. Er moest een tandwiel worden vervangen, en toen kwam de spinazie. En dat gaat dan weer net iets anders. Die moet iets dieper geplant.

Dussss ...... weer nieuwe kratten, en weer nieuwe bedden.

En we hebben ook weer gelachen hoor. Want terwijl wij serieus met die plantjes bezig waren, voorover gebogen, kijkt Paul ineens om zich heen.

'Héé waar is Giuseppe? Zie jij hem?'

Nee ik zag hem ook niet. De trekker reed uit zichzelf, niemand achter het stuur, en de boer was weg. Huh .... hoe kan dat? We keken links en rechts en achter ons. Géén Giuseppe.

Tot we omhoog keken. Daar zat hij.

Heel kalmpjes zat hij daarboven foto's te maken.

Och en je keuvelt wat af. Want echt er bij nadenken hoeft natuurlijk niet. Op een gegeven moment, na driekwart ofzo, moest Paul naar huis om Brit uit te laten. Die moest binnen blijven vandaag, want anders had ze de hele tijd achter ons aangerend.

Enfin, toen mocht ik dus alleen die vier lopende bandjes bedienen. Het was echt lopende band werk. Best leuk hoor, zo in de zon, voor een middagje. Maarre ..... r.e.s.p.e.c.t voor wie dat elke dag doet. Pfjoe!

Giuseppe vertelde héél wijselijk pas nádat we klaar waren, dat er vandaag dus tienduizend plantjes door onze vingers zijn gegaan.

Want als je dat van te voren wist dan had je natuurlijk 'dank je de koekoek' gezegd!