Dubbele 'date' op dinsdag.

Duizenden liters water spuien elke seconde over de stuw, waar Brit en ik elke ochtend langs lopen. Ik moet dan denken aan dat zielige stroompje water, afgelopen zomer, toen het zo droog en zo heet was. Toen stroomde hier haast geen water meer.

En dan denk ik ... spui maar lekker door water .... want wie weet wat voor een droge zomer we dit jaar weer krijgen.

Ik had twéé afspraken vandaag. Gelukkig lagen ze nog geen 5 kilometer uit elkaar. De eerste was bij zus Marjan. Zij heeft, met hulp van een aantal groot-hartige Groningers, in de afgelopen jaren Quiet Groningen opgericht. Inmiddels hebben ze een eigen pand, in een no-nonsense buurt, en ik ging daar vandaag eens op bezoek.

Ik trof het want op dinsdag is er inloop. Van tien tot half twaalf kan iedereen binnenvallen voor koffie en een praatje.

Dus de tafel zat vol met members, en iedereen zo met zijn of haar verhaal. De één vertelt heel vrij over hoe hij of zij in een situatie van armoede is terecht gekomen. Een ander heeft het daar liever niet over. Die vertelt weer over andere dingen. Maar het is opvallend, hoe graag iedereen práát.

Sommige mensen hebben verder ook helemaal geen luisterend oor. Nergens. Niemand die naar ze luistert. Alleen maar hier, bij Quiet.

Een enkeling heeft een werkje onderhanden. Veel creativiteit hier.

Janneke, die tegenover mij zit, heeft een hele tas met werkjes meegenomen. Zij blijkt dan ook het creatieve gebeuren bij Quiet te coördineren. Onder het praten haakt ze het ene na het andere hartje.

Ik kijk natuurlijk nieuwsgierig in de tas en ze haalt er iets uit, want nu erg 'in' schijnt te zijn. Hoewel het mij niks zegt. Het is een soort mozaïek breien. Je breit dan met verschillende garens tegelijk, en het ene overlapt het andere.

Ze neemt echt de moeite om uit te leggen hoe het moet maar helaas ... het verhaal gaat aan mij verloren. Mozaïek breien? Ik ben allang blij dat ik een sjaal, een muts, en wanten kan breien!

.

De hartjes gaan allemaal aan de takken, op een vaasje. 'Ik neem ze nooit mee,' zegt Janneke. 'Ik geef ze altijd weg of hang ze ergens bij iemand aan een takje of aan een plant.'

Na de inloop heb ik nog een kort interview met de 'tekstschrijver' van Quiet. Ook alweer zo'n interessant mens, met een mooi verhaal. Geen makkelijk leven gehad, maar nu hier, als huis-journalist, heel waardevol werk aan het doen.

Hij vraagt van alles, ook veel over 'die aardige mevrouw uit Rouveen' die al wel honderden tasjes voor Quiet heeft genaaid. Hoe ik daaraan kwam, enzovoorts. Binnenkort zal het wel geplaatst worden dan hoor je het wel.

Ergens in een hoek liggen schoenen. Het zijn de overgebleven paren van een uitdeel-aktie, vanochtend. Een schoenenfirma had schoenen gedoneerd en vanochtend kwam een groep members langs die schoenen mochten uitkiezen.

Dat gaat allemaal volgens een bepaald systeem, zodat donaties eerlijk verdeeld worden.

Je moet je voorstellen, als je niet zoveel geld hebt, dan loop je op de aller-goedkoopste schoenen. Terwijl je misschien wel moeilijke voeten hebt. Hoe heerlijk moet het dan zijn om een keertje echte goeie schoenen aan je voeten te hebben!

Want het is echt géén rommel, wat hier is gedoneerd! Het is top kwaliteit! Wat ontzettend fijn voor die mensen die ze kregen!!

Ik krijg een rondleiding door het hele pand. Er is een kantoortje voor de 'intakes' waar bepaald wordt of je aan de voorwaarden voldoet om 'member' te worden.

En de kamer daarna, dat is het kloppend hart. Daar zit de vaste kern, die allemaal hard werken om alle vraag en aanbod goed bij elkaar te 'matchen'. Alles wat wordt ingebracht aan spullen en donaties en diensten, wordt hier gekoppeld aan de members. En dus eerlijk verdeeld.

Het is een hele organisatie, wat door deze mensen liefdevol wordt uitgevoerd. Echt ... bravo!!

Veel van wat je ziet is gedoneerd en gerecycled. Er is daarnaast ook structurele sponsoring, waarover later meer. En uiteraard gebeurt heel veel op vrijwillige basis.

En zus Marjan aan de leiding. Geweldig! En dat allemaal ooit begonnen, heel onschuldig, met een tijdschrift. Nou ja, een glossy. Ik heb er vanaf het begin over geschreven.

Weet je nog?

Náást Quiet zit 'Maxima', een tweedehands kledingwinkel. Jammerrr ..... geen tijd meer. Maar daar ga ik volgende keer ook even binnen kijken.

Ik had nóg een date vandaag, en wel met jongste dochter.

Zij is als enige van de drie dochters nog steeds aan de studie, in Groningen. Ook niet zo heel lang meer. Over een half jaartje vertrekt ze alweer uit de stad. Op naar de afstudeerstage.

Man man wat gaat dat toch allemaal snel. Zó komen ze kijken, zó verhuis je ze naar hun eerste 'kamer' in de grote stad, en zó is dat ook alweer allemaal voorbij.

Maar goed het is nog niet zover. Nog zeker een half jaar genieten van koffie en een broodje in Grunn ...

... en dan weer terug naar mijn eigen wereld .... waar Bella de koe haar hooibak weer eens gemold heeft. En al het hooi heeft gemorst.

Ik moet es uitkijken naar een andere bak voor haar.

Morgen.