Vette jaren.

Vanochtend was het de stilte voor de storm. Want, we gingen vandaag weer hooien. Hoewel 'we' niet helemaal klopt want ik heb dit keer zelf alleen maar toegekeken.

Hooien .... het is een mijlpaal in het boerenleven. En ook spannend, want wanneer neem je de stap? Wanneer begin je? Je wil er geen drup regen op, en ook niet teveel dauw. Het is belangrijk om goed droog hooi te hebben, een koe kán in de winter niet zonder. Vorig jaar hadden we te weinig. Maar dit jaar ....

... wacht, even bij het begin beginnen!

Het begin, dat was maandag, toen Alwin het weiland heeft gemaaid.

Daarna kregen we op dinsdag regen. Bui na bui. Sjiiii ps ... daar hadden we mooi niet op gerekend! Alles kletsnat. Maar A kwam de dagen daarna elke dag schudden en het droogde weer mooi op.

'Vandaag maar hooien dan?' Goed.

Dus ik heb vanmorgen de kantjes naar het midden geharkt. En och ... en och ... er lag maar een dun laagje hooi. Dat worden niet zoveel pakjes dit keer. Dachten we. Na een half weiland harken lag de fles water helaas nog bij de fiets he-le-maal aan de andere kant.

Gelukkig stonden daar net toevallig sappige zoete bramen!
Who needs water? 😊

Rond het middaguur kwam vriendin Marjan langs. Die zich na de lunch spontaan achter een krat uien neerzette, in de tuin, en aan het pellen sloeg.

Siepels struupn. (allebei van origine uut Grunn :)

Ik haalde ondertussen wat van de opgehangen trossen uien weer weg, en maakte een bodem van pallets, om ruimte te maken voor het hooi.

Op het weiland werd inmiddels al het hooi op rijen gelegd, en daarna kwamen Alwin en Sander met nog een paar extra helpers en met hun nieuwe aanwinst. Een hooipers, die meteen de pakjes op de wagen legt. En daarom hoefden we dus helemaal niet te helpen dit keer.

Geweldig ding!

Ze waren zó klaar. Terwijl er nog best wat hooi te persen viel, ruim 80 pakjes kwamen eraf. Het viel dus wel mee met dat 'dunne laagje'.

'We gaan ons nog vervelen.' zei Sander. Haha het was inderdaad zo gepiept!

Maar ja het hooi moest ook nog gelost worden natuurlijk. Het paste nét!

Paul veegt de restanten op, en die gaan dan naar Bella.

En ik dacht .... wow ... vorig jaar zo weinig, en nu genoeg voor jaren. Het lijken wel de schuren van de Farao. Die van die magere en vette jaren.

De grote hooibult is ook een vertrouwd gezicht ... nou ja ... het lijkt toch nét de Duckmobiel!

Ik had nog de katjes willen laten zien, en iets vertellen over magnesium, maarre .... we houden het nog even bij het hooien!

(de rest komt morgen)

(en ik hoop dat de filmpjes te openen zijn)