Het wordt niks met die spijkerbroek.

Als rasechte Hollander kan je je toch zeker geen leven voorstellen zonder aardappels?

Ik ben er mee grootgebracht. Wij aten heul vaak aardappels. Bijna elke dag. Gekookt of gebakken of in de puree of stamppot. Ik vond dat geen probleem. Aardappels, och, het was zoiets als brood, dat at je gewoon bijna elke dag. Lekker, met jus.

Nu is dat anders. We eten alles, van over de hele wereld. Ons eten is veelzijdiger geworden. Maar toch eten wij zelf nog steeds heel graag aardappels. Héél soms nog gekookt, in de schil, maar verder meestal geroosterd, of gebakken, of in ovenschotels en in quiches en in soep en in heerlijke romige purees en stampotten. 

Mijn aardappelveldje is daarom een belangrijk onderdeel van de tuin. Elke twee dagen ben ik daar bezig, onkruid wieden en kevers weghalen. Nou ja, larven dan. Ze zijn er nog steeds.

Ze gaan in een bakje en later gaat er kokend water over. En het heeft geholpen. Ondanks dat de kevers al meteen vanaf het begin over de planten heen klierden, hebben ze niet gewonnen.

Er is wel wat schade, maar de planten leven nog en er zijn zát aardappels voor een heel jaar!

Yesss!

Bij geroosterde aardappels hoort mayonaise. Die maak je ook zelf.

Eén ei (ik nam drie krieltjes), flinke schep mosterd, scheutje azijn, wat peper en zout en wat suiker, en dan 200 ml olie erop, en prrrrrrrrrr  .......

Jaja. Dat eten we erg vaak. En een spijkerbroek gaat dan soms zomaar niet meer dicht.
Tssss .....



💧💧💧💧💧

Met de tussendoorse buitjes was er gister en vandaag ook eindelijk tijd voor wat binnenwerk, en wat denkwerk. Lessen voorbereiden natuurlijk, maar ook, een nieuw idee voor de tuin. Volgend jaar gaat er wat veranderen in de moestuin. Het is nu, na twee jaar, namelijk zover dat de paardenbak langzaam mag meedoen. 

Het is mijn ideaal om de moestuin uiteindelijk helemaal te verhuizen naar de paardenbak. Dat is dichterbij huis, is mooi omheind, en heeft precies de goeie maat.

Elk jaar pakken we er een stuk bij, is de bedoeling.

Ik loop nog even met je langs de tomaten. Tomaten, het blijft een gedoe, soms. Bij mij is het al jarenlang een dicht groen oerwoud van planten, met maar een schamel beetje vruchten.

Ooit kreeg ik allerlei tips van de tomatendokter, die ik in het begin altijd netjes opvolg, maar na een tijdje laat ik dat dan weer schieten, en dan .... ja hoor daar heb je dat oerwoud weer! 😔

Maar niet .... dit jaar! Ik heb me aan de regels gehouden. En het resultaat is .... TOP!

De regels van tomatendokter? Heel simpel. Knip de dieven niet helemaal weg maar pas ná het eerste blad. En ook, zet je planten pas in de volle aarde als ze al flink wat bloeiende trossen hebben. 

Want dan gaat de energie naar het creëren van vruchten in plaats van vooral blad. Als je planten te vroeg uitzet, als er nog geen bloei is, dan krijg je dus dat oerwoud.

Haal bij de eerste trossen steeds wat van de kleinste vruchtjes weg. De hoeveelheden weet ik niet meer precies, maar ik haal op gevoel een bepaald deel van de jonge vruchten weg. Onderaan wat meer, verder naar boven steeds wat minder. En het werkt!

Verder nog wat eigen vondsten. Onder de buitentomaten heb ik stro gelegd, omdat de vruchten op de grond liggen. En in de kas heb ik bovenin de touwen flinke lussen gemaakt. Dan kan je de planten, als ze te hoog worden, wat omlaag laten zakken, door de lus kleiner te maken. De plant kan dan steeds dóór groeien, en alsmaar nieuwe vruchten maken.

Ook geef ik de binnentomaten nóóit water. Zo heb ik dat ooit op stage geleerd, en dat werkt goed. Door de droge lucht krijg je minder snel Phytophthora. En met hun lange wortels kunnen die planten wel tot het grondwater reiken.

Als je water geeft heb je grote kans dat de vruchten barsten.

Grappig, na twintig jaar tuinieren eindelijk eens tomatenplanten bomvol vruchten.

In de kas staat ook nog een verloren potje peterselie. Ooit gekocht. En toen laten verdrogen. Sneu hoor. We gaan kijken of hij te redden is. Vier grote potten met compost vullen, en de verdroogde kluit in vier stukken verdelen.

Kletsnat komen ze op het bankje achter de kas.

Daar wonen inmiddels ..... de vier. Op dát bankje! Erg grappig hoe die steeds verhuizen, die vier broertjes en zusjes. Eerst in de stal. En nu wonen ze hier weer.

Soms zitten ze ook in de kas, wat niet zo grappig is, want ze fladderen dwars door mijn mooie tomaten heen en kunnen de uitgang dan niet meer vinden. En Brit gaat ze dan staan opjagen en blaffen en vóór de uitgang staan wat ook niet helpt.

Maar het gebeurt niet vaak. Meestal luieren ze op het bankje. Nu is het kletsnat dus en moesten ze opschuiven.

Zaaien? Doe je het nog?

Of denk je van .. och ik ga toch bijna op vakantie? Ja dan zou ik ook niet zaaien. Maar wij gaan niet weg, dus zelf zaai ik gewoon door. Vandaag weer kruiden gezaaid, en sla en andijvie.

Eerst een plek maken. Wat compost aan de kant harken, je schuift het zó onder een kool. Hop. Weg.

Dan geultjes maken, een paar keer gieten, en op de natte aarde strooi je de zaden. Bij andijvie en sla strooi je een stuk of wat zaadjes, op een kluitje. Dan komt er altijd wát op, en later kan je dat uitdunnen.

Tot de sterkste overblijft.

Na het zaaien droge aarde erover. Aandrukken. En nu maar wachten op de knapperige andijvie, in augustus! 😊

 

Het is weer een overvloed op tafel. Courgettesoep, met courgette, verse ui met loof, aardappel, knoflook, en verse bouillon.

En ook in de tuin is het een overvloed. Niet alleen van voedsel, maar er is ook een overvloed voor de ogen. Zoveel moois is er te zien. 

Vlak tegenover ons werd pal voor onze ogen vanavond een kalfje geboren.

Ontroerend mooi ....

En dat was het weer voor deze vrijdag. Nu nog vastleggen.

En het mooiste hier binnen, dat zie je nét niet. Dat zit verstopt achter een van die stoelen.

Het ijs, wat nog niet op was. Nu wel. Haha. Nee het wordt niks meer met die spijkerbroek!