Fikkie stoken.

Ik ben er nog speciaal voor naar de winkel geweest, vanavond, want ze waren op.

Lucifers.

Je staat er eigenlijk nooit bij stil, bij lucifers, totdat ze een keertje op zijn. Net als dat zout, laatst. Maar om een mooi fikkie te stoken, heb je ze toch echt nodig. Paul en ik maken er haast ruzie om wie het vuur mag aanmaken 's avonds ... zo'n leuk werkje is dat.

Beginnen met een krantenprop, Daaromheen een tipi bouwen van droge dunne houtjes, en daaromheen wat grotere blokjes. Maar nog niet van die hele dikke. Die komen later pas, als het vuur goed heet is.

Dan de fik erin. En wachten. En kijken.

Het eerste jaar dat we hier woonden hebben we veel hout gekocht. En geruild, voor pakketten hooi. Ja, toen was er nog geen koe.

Maar dit tweede jaar is er al veel meer eigen hout. Het is meest snoeihout, dus niet van die dikke blokken, maar middelgrote takken. Die branden erg goed, als ze een jaartje hebben gelegen. En verder afvalhout, van de verbouwing en van pallets.

Langzaam vat de tipi vlam. Vlam na vlam kruipt omhoog en het vuur wordt steeds heter en steeds groter. Het is een mooi gezicht. 

Vlammen, daar kan je lang naar kijken. Verveelt nooit.

Lang leve het kachel seizoen!