geven ....

.... eigenlijk wilde ik gewoon wat leuke herfst-met-Brit dingetjes posten.

Gewoon ... Brit in het bos, die mijn foto-serie ruïneert, van de paddenstoel. Zie je die ene poot? Die stond 1 microseconde later op die paddenstoel. Weg paddenstoel.

En dat maisveld, mooi leeg. Net geoogst. Foto?

Heb je die hond weer.

Ach ... het is zo'n leuk beest! Zo grappig. Altijd lachen met haar.

In het bos was het halve bos omgevallen. Door de storm. Overal takken. Een gewone hond neemt dan een leuke tak mee ....

..... Brit neemt een boomstam mee. De hele terugweg he?

Een postje over Brit. Over dat ze gisteren jarig was .... wat wij waren vergeten maar een lieve nicht niet!

Jaja ik had er een gezellig kleurig hersftblogje van willen maken vanavond ....

..... maar er zit iets heel anders in mijn hoofd.

En dat heeft te maken met gisteren. Met die leuke ochtend in Diever. Waar zoveel mensen bezig zijn om dingen te maken, voor anderen. Dat heeft te maken met dingen weggeven.

Zoals een wijs man zegt .....

..... geef geef geef, geef alles wat je hebt, zoveel je kan. Geef alles weg, je leven lang. Dat is de enige weg tot een gelukkig leven.    Geven.

Daar denk ik steeds over na.

Oh ... zelf geef ik ook wel wat weg hoor, van onze overvloed. Doosje hier, doos daar. Maar dat is geen kunst. We hebben zoveel oogst.

Gisteren, sprak ik een mevrouw. Ze vroeg of ik wilde helpen wat dozen knikkers uit haar auto te tillen. Zwaar dat die dozen waren!! Het waren duizenden knikkers. Die waren bedoeld om weg te geven.

Ze vertelde daar een mooi verhaal bij.

Ze zei .... iemand die ik ken had veel knikkers. Ik vroeg of we wat van die knikkers mochten hebben voor het goede doel. Om weg te geven. Die persoon twijfelde heel erg .... ze was erg gehecht aan die knikkers, had er lang over gedaan om al die mooie knikkers bij elkaar te krijgen, ooit, vroeger. Die knikkers hadden een grote emotionele waarde voor haar.

Op een dag kreeg ik toch wat van de knikkers. Ze had wat uitgezocht, waar ze wel afstand van kon doen. Weer later, kreeg ik nog meer.

Nog weer later .... kwam die mevrouw langs. En ze had iets meegenomen. Ze had haar hele knikkervoorraad meegenomen. Ik mocht alles weggeven. Alles. Want ze had nagedacht. Dat iemand anders blij zou worden met die knikkers. En nu ... kon ze er afstand van doen.

Wat een mooi verhaal vond ik dat.

Hier gaat het over knikkers. Bij mij gaat het over pompoenen. En over kolen en bonen en aardappels. Hoe raar het ook klinkt, ik kan er soms toch moeilijk afstand van doen. Ik heb er zoveel werk van gehad. Wordt het wel gewaardeerd? Gooien mensen het niet weg?

Dingen weggeven die je dierbaar zijn, zonder voorwaarden, dat is best moeilijk. Je zuur verdiende geld weggeven .... wie krijgt het? Waarom werken ze er zelf niet voor? Kopen ze er wel belangrijke dingen voor of kopen ze rotzooi?





Geven .... is een kunst op zich. Het is iets wat je moet leren door veel te oefenen. Het is een gave, een talent, als je onvoorwaardelijk kan geven. Niet iedereen kan dat. Ik kan het niet.

Veel oefenen maar. :D:D

En afkijken. Bijvoorbeeld van het blog van Annemiek. Dat is dus zo iemand, die alsmaar geeft. Geven zonder zeuren. Ik leer veel van haar.

Ook leuke recepten heeft ze! Laatst bijvoorbeeld, die quiche zonder deeg! Ge-wel-dig!! Ik heb hem nagemaakt maar dan iets anders, met wat ik van de tuin had. Zo lekker, we hebben hem net op.

En ondertussen ...... zijn we met iets bezig .... waar al jullie hulp bij nodig is. Een heel mooi nieuw project. Het gaat over weggeven.

Je hoort er snel van!