Als het vee ziek is, is de boer ook ziek.

'Wij hebben al versierd hoor!' appte ik naar de kinderen, met bovenstaande foto, van het scherm. Haha. Dat was dus een grapje. Want, nee dus. Wij hebben nog helemaal niks versierd. Ook deden we niks aan sinterklaas. De feestdagen spelen hier gewoon niet zo'n rol. 

Nou nee, dat zeg ik verkeerd. Het is anders. Elke dag is hier een feestdag. Want, zeg nou zelf ......

..... daar kunnen toch geen kerstboomlichtjes tegenop? Tegen zoiets??

Maar goed. Niet alles is hier feest, dat ook weer niet. Zo hadden we een zieke koe. Die arme Bella, die had ineens een zere poot. En omdat ik elke week braaf 'De Boerderij' lees, die Jante elke maandag trouw meeneemt, weet ik inmiddels heel wat af, van allerlei hele nare klauw-problemen bij koeien. En dat het soms niet zomaar weer over gaat.

Ik schrok dus ook heel erg, toen ze zondag ineens op drie poten hinkelde, en de vierde, de linkervoorpoot, écht niet meer kon gebruiken. Oh ... wat triest voor haar. Ze lag daar maar wat. Stond af en toe op om snel-snel haar pens vol te eten en te drinken, en dan weer meteen liggen. 

Maandagochtend 8 uur belde ik de dierenarts.

Ondertussen had ik al met een felle bouwlamp eens gekeken, naar die poot. Hij zag er niet dik uit, en de klauw zag er ook gewoon normaal en gezond uit. Alleen stond Bella helemaal op het puntje van de teen, áls ze al op dat been moest leunen. Dus het stáán op de hoef, deed zeer. En toen verbeelde ik me dat ik er een stokje uit zag steken, uit die hoef, die tussen de 2 tenen stak.

Nou, de dierenarts kwam om 14.00 langs. Het was gelukkig gewoon Martijn, die hier 3 huizen verderop woont. Daar was ik blij mee, want hij kent onze stal. Het is geen gemakkelijke stal om een koe in te behandelen. Ik heb daar géén ketting om haar even aan vast te leggen. En géén apart hok waar de klauw eventueel gekapt kan worden. Dat soort dingen. Maar Martijn trok rustig z'n overall aan, klom over het hek, en vroeg mij ondertussen zo een en ander over Bella's klachten.

Overbuurman Hendrik was ondertussen ook gekomen. Die wist ervan. En hij bond een touw om Bella's horens en hield haar rustig maar stevig vast aan het hek. Fijn hoor, zulke buren. Toen keek Martijn de klauw na, en wat dacht je?? 

Een stokje stak in haar klauw! Wat ik al vermoedde! Wat fijn!! Nee, niet dat stokje natuurlijk, en de pijn die ze had, maar dat het dus iets 'technisch' was, wat zó opgelost kon worden. Man man wat was ik opgelucht! Ik was al bang voor kreupelheid, en weet ik wat nog meer. Maar het was dus niks ernstigs! HOERA!

(buurman zei toen ...  'als het vee ziek is, is de boer ook ziek' .... waarmee hij wat mij betreft de spijker op zijn kop sloeg😊)

En nu, een dag later, loopt Bella alweer helemaal gewoon. Nou ja, nog wel wat voorzichtig. En ze vreet alweer achter elkaar de hooibak leeg. En denk maar niet dat de koeien dan aandacht hebben voor die prachtige zonsopkomst, zo 's ochtends. Niks hoor. Die zien ze niet. 

De dames ontbijten!

Het had hier flink gevroren vannacht en dat betekent dat het seizoen van 'ijs van bakken afslaan' ook weer is begonnen. Je moet dan steeds goed in de gaten houden of alle dieren wel bij hun water kunnen.

Nou, ik moet zeggen, nu redden ze zich nog wel. Er is nu nog altijd wel een plas water of een restje, ergens te vinden. Maar als het harder gaat vriezen moet je daar goed op letten, op dat water voor de dieren. 

Vanmiddag dacht ik nog, ik doe buiten eigenlijk hetzelfde als binnen. Binnen is het vaak gewoon .... netjes maken ..... en buiten eigenlijk ook. 

Binnen is het werk wel makkelijker. Zoals de was. Wat een geluk dat we in de 21e eeuw leven. 'De was doen' ..... dat is één druk op de knop. Na twee uur is je was brandschoon en kant en klaar uitgewrongen. Geen centje pijn. 

Alleen nog even ophangen, opvouwen, en een paar stuks nog strijken. Maar met ons gladde goed is dat ook allemaal zó gepiept. Nee, dan onze voormoeders. Die met hun rode gekloofde handen óók bij koud weer moesten schrobben, wringen, ophangen, en dan al dat dikke ruwe goed met een kachel-ijzer glad zien te strijken. 

Arme over-oma's.

Dingen netjes maken. Binnen en buiten. De was opvouwen, en op stapeltjes leggen. En buiten, de rommel in de paardenbak opbergen. Overal verstopt onder dikke lagen kweekgras en brandnetels, liggen stenen en pallets en planken en nog veel meer rommel.

Dat wil ik de komende weken allemaal opruimen. De bedoeling is, elke dag minimaal één uur in de paardenbak aan het werk. De afgelopen dagen heb ik de stenen opgezocht, en opgestapeld. En de pallets, die ook.

Dus, dat is één. Morgen verder.

Wat een mooie dag was het vandaag. De zon scheen zo helder en de lucht zo fris en schoon. Wat een verschil met die mist en kou van de afgelopen dagen. We zagen veel vogeltjes, en ook een hele grote groep roeken.

Die roeken, ik vind ze mooi, als ze zo tegen de schemering hun rondjes gaan vliegen. Het is een mooi gezicht en een melancholiek geluid. Maar ik hoop toch maar niet dat ze hier gaan nestelen. Het zijn er zoveel ... dan maken onze kuikens geen enkele kans meer!😲

Vanmiddag heb ik weer azijn gebotteld. Waar al die azijn toch steeds blijft? Ik weet het niet precies, maar we gebruiken gewoon veel hier voor de huishouding. En natuurlijk voor in het eten. En ook kun je er oxymel mee maken. Half honing, half azijn. En dan met allerlei kruiden erin laten trekken. Een heel verkwikkend drankje!

Affijn. Ik had een paar grote flessen en potten staan, allemaal met halfrijpe of helemaal rijpe azijn. En dat is nu allemaal een stapje verder. De halfrijpe azijn, waar het fruit nog in zat, is gezeefd en in een schone fles gegoten. Daar mag het nogmaals zes weken rijpen tot echte appelazijn.

En de azijn die al twee keer gezeefd is, en dus al af is, werd gebotteld.

Het is allemaal helemaal niet zoveel werk, alleen het 'netjes maken' achteraf, van de hele bende, is dan weer een crime. En de hele keuken en het hele huis ruikt naar azijn. En mijn mouwen ook. Maar goed. We hebben weer een voorraad!

Pannenkoeken als avondeten van chef-kok, en dan met een boek voor de kachel. 

 Mij hoor je niet meer.

😊