Dus vandaag was deel 1 van de wasbeurt. Morgen weer een poging. Elke dag een aaitje .... is een schone koe in een week? Maand?
We'll see!
🐄🐄
Ik heb in één keer alles gezaaid wat ik aan bloemen te zaaien heb. Mijn eigen zaden, in kreukelig krantenpapier, en ook veel gekregen zaden, mooi gesorteerd in zakjes, en de bontgekleurde 'carnavalszakjes' die er nog lagen, uit de winkel.
Alles zit in bakjes. Zolang het niet vriest kan het in de kas blijven. En anders moet het nog even tijdelijk naar binnen. Hoewel de meeste zaden best tegen een graadje vorst kunnen.
En nu maar wachten!!
🌷🌼🌺🌹🍀🌸🌼🍀🌻🌺🌹🍀🍀🌷🍀🌼🌻🌸🍀🌸🌹🌺 🌷🌼🌺🌹🍀🌸🌼🍀🌻🌺🌹🍀🍀🌷🍀🌼🌻🌸🍀🌸🌹🌺🌷🌼🌺🌹🍀🌸🌼🍀🌻🌺🌹🍀🍀🌷🍀🌼🌻🌸🍀🌸🌹🌺 🌷🌼🌺🌹🍀🌸🌼🍀🌻🌺🌹🍀🍀🌷🍀🌼🌻🌸🍀🌸🌹🌺
4 reacties:
De bijtjes gaan blij zijn.
Wij ontdekten hier vandaag in de composthoop twee egeltjes, nog in hun winterslaap.
Ook blij mee want de egeltjes doen het hier de laatste tijd niet zo goed. De mannetjes vechten blijkbaar om de vrouwtjes. Dat is normaal. Maar de laatste jaren ontsteken die bijtwonden om een onbekende reden en komen veel egeltjes met lelijk ontstoken wonden binnen in het natuurhulp centrum.
Het kleurrijke resultaat zien we hier wel, Clarien! Jij/wij/bijtjes -> blij!
Lie(f)s.
Als die levenslust en blije lentewarmte die vanaf het blog hier spontaan naar binnen sprankelt. Heerlijk!
Koeien wassen dat deden alleen de geharde veeboeren die met hun koeien meededen aan wedstrijden en keuringen. Het enige wat bij onze koeien wel gebeurde was dat de staaten gewassen werden in de tijd dat ze op stal stonden. Als de koeien lagen dan kwam het nogal eens voor dat de staart in de grup kwam te liggen, in de mest en hoe je het ook wendde of keerde, maar ook 's winters waren er vliegen, die we in Drenthe onbekommerd muggen noemden, bij de koeien. Als je de koeien (handmatig) molk, dan wilde de koe nog wel eens een zwaai geven met die staart om dat vliegende gespuis te verjagen. Met een beetje pech kreeg je dan ook een tik mee van de haarpluim waarin het een en ander aan fecaliën kleefde. Je had niet voor niks aparte melkkleding.
Sommige boeren 'bonden' de staarten op door een lang zwart elastiek aan de zolder te bevestigen waardoor de punt van de staart niet in de grup terecht komen kon. Ik herinner me niet dat mijn vader dat ooit gedaan heeft. Hoewel hij weinig op had met koeien, vond hij het al erg genoeg dat ze 's winters geketend stonden en nergens heen konden. Hij zag staarten opbinden als een soort mishandeling.
Voor de goede orde; hij had een gemengd bedrijf en te weinig akkerland om zich daarin te specialiseren. Dat kwam pas vanaf de jaren '60 en toen was hem al duidelijk dat hij geen opvolger had onder zijn kinderen.
Bijzonderheid: mijn opa, die wegens een ernstige hartaandoening niet meer mocht werken, -de medische inzichten waren in de jaren '40 en '50 echt afwijkend van latere inzichten-, waste altijd de staarten van de koeien.
Een reactie posten