Vorig jaar hadden we al radijzen. Op 1 mei. Nu nog niks. Alleen wat halfwassen sla.
Het lijkt wel alsof alles stilstaat in de tuin. Daarom, ter inspiratie, even wat plaatjes van vorig jaar. We maakten toen sandwichspread van die eerste radijzen.
Als het laat nog vriest, of lang nat en koud blijft, dan komt een weilandtuin zoals die van mij laat op gang. Dan kan het wel half mei worden voordat de overvloed van het land komt.
En daarom is een kas zo handig. Daarmee kan je bijna het hele jaar door kweken. Middenin de winter verse sla op je bord. Nou ja, met een beetje fantasie.
Maar mijn nieuwe kas ligt al weken en weken te wachten tot iemand hem eens gaat maken. Alle onderdelen zitten onder de mussenpoep. Want alles ligt open, onder de kap. En elke keer als ik daar langs loop (zo'n 27 keer per dag) dan kijkt die kas mij verwijtend aan. Hallo? Hallo??
De fundering is allang klaar. Niks houdt ons tegen. Alleen ... dat er steeds zoveel anders te doen is. Ennn .... dat het ook een ingewikkeld geval is. Het is niet zo'n schiet-kasje. Nee het is een de-ge-lij-ke kas, met een hele de-ge-lij-ke handleiding van weet ik hoeveel kantjes.
Ik was er al een beetje aan begonnen maar het werd prutswerk.
En vandaag kwam Miriam. Pfjoe! 😊😊
Vandaag hebben we ons serieus over die handleiding gebogen, en zijn begonnen. Nou ja, om eerlijk te zijn zijn we begonnen met alles wat ik in elkaar geschroefd had eerst weer uit elkaar te halen. Want het was verkeerd. En toen .... opnieuw begonnen. En nu goed.
Nu komt er schot in. Het was een hele puzzel maar de vier buitendelen zijn af. Nu nog de deur en de ramen en het dak, en dan alles samenvoegen en op de fundering plaatsen.
Maar als het begin er is dan durf je ook wel door te pakken. Ik hoop echt dat hij in een paar dagen eindelijk staat. En Miriam .... superbedankt weer! 👍🙋
En toen was er nog een verjaardag, en was de dag al bijna om. Op de tuin kon ik niet veel doen, alleen één bed aardappels heb ik aangeaard.
Je weet wel ... hoopjes aarde ertegenaan duwen.
Dit waren de vroegste aardappels. Ze staan nu al zo'n twintig centimeter boven de grond. Dan kan je ze aanaarden, door om elke plant zo'n molshoopje te bouwen. Of in rijen, dat kan ook.
Maar dit gaat sneller en ik vind het makkelijker. Door de extra aarde krijgt de plant meer ruimte voor al die knollen. Ik doe het meestal twee keer in het seizoen.
En dus ... over twee maanden misschien alweer nieuwe aardappeltjes?
In elk geval heb ik nu wel weer handen die eruit zien als aardappels. Of als aardappelschillen meer. En dat blijft zo. Tot september.
De koek is op. Letterlijk. Op de een of andere manier is de koektrommel ineens leeg. Tsssss
.jpeg)
.JPG)
2 reacties:
In mijn jeugd werden de boeren knap zenuwachtig bij de huidige weersverwachting. De aardappelen net mooi in het loof, goed aan de groei en dan komt zo'n meteoroloog met berichten over vorst aan de grond. Het scheelt dat dergelijke afkoeling gepaard gaat met windstilte, want het aantal (natgemaakte) strobalen die in de fik gestoken werden was ontelbaar. Het was de bedoeling dat de rook als een dikke mist over het aardappelland lag en zodoende het loof beschermde tegen de nachtvorst. De hele es was op dergelijke momenten vaak een grote rookdeken.
later heb ik wel eens bedacht dat wat tot in de jaren '60 nog regelmatig gebeurde, nu bestraft zou worden als een milieudelict. Ach ja, die goeie ouwe tijd he, die echt niet zo goed was als nostalgische zielen je vaak willen doen geloven.
Mijn vader had vroeger een aardappelploeg , een houtenbak met een mes eronder , de bak liep in een V vorm en had een lange stok. In de bak legde hij keien om hem te verzwaren zodat hij goed in de grond voren trok tussen de aardappelplanten in , ik denk dat die nog van mijn Opa of zijn vader geweest is . Op die manier aarde je als het ware de aardappels aan . Terwijl het weer bij jullie kwakkelig is is het hier juist al heel warm gemiddels 26 graden met uitschieters naar 30 graden. Gr uit Roemenie
Henreitte
www.onsleveninroemenie.blogspot.ro
Een reactie posten