Met de noabers op excursie.

on zaterdag 21 april 2018




Overal op het platteland zie je ze ... van die 'buurtschapjes'. Dat is een overblijfsel van vroeger. Met de gezinnen in je direkte omgeving vorm je een groepje. Je houdt bijvoorbeeld een jaarlijkse picknick of barbeque. Je helpt elkaar bij problemen of ziekte. Je viert soms jubilea of verjaardagen samen. Elk buurtschap doet het op z'n eigen manier.

Erg leuk, die traditie. Wij hebben ook zo'n buurtschap.

En onlangs kwam een man uit onze buurt, Erik, op het idee om dat nog wat breder te trekken. Wat uit te breiden. Hij heeft contact gezocht met flink wat gezinnen in de buurt, allemaal wonend aan de Beentjesgraven.

Het is de bedoeling dat we elkaar beter leren kennen. En ook om gezellige en duurzame activiteiten te organiseren. Zoals planten, bomen en moestuin zaden uitwisselen. En elkaar helpen bij grotere klussen. Bijvoorbeeld een pad aanleggen. Of iets slopen. Of bomen planten of groot snoeiwerk.

Een belangrijk doel is om de natuur in onze omgeving te onderhouden en te versterken. Bijvoorbeeld door overal bloemenveldjes aan te leggen.





Met een paar man organiseren we nu af en toe een activiteit. Het is dus begonnen! En er is animo genoeg! Iedereen wil wel wat meer weten van de buurt, en van de buren. En af en toe aan een leuke activiteit meedoen.

Vandaag hadden we een excursie langs de Beentjesgraven. En Martijn, die ecoloog is, vertelde wat er daar allemaal te zien en te horen is aan wilde natuur.

Het was verschrikkelijk leuk! Er blijken allemaal hele leuke mensen in onze buurt te wonen! Zelfs een echte molenaar!







Het rondje dat we lopen ken ik goed. Maar met de uitleg van Martijn zie je ineens weer hele nieuwe dingen. Zoals ... dat er in de waterberging, waar we elke dag doorheen lopen, de Zonnedauw te zien is.

Zonnedauw. Dat kleine vleesetende plantje. Dat groeit daar. En daar stappen we dus elke dag op. 😲







'Wat een leuk boerderijtje,' zei een mevrouw.
Ja, vind ik ook. Het is ons huis! :))

En de koeien. Die staan daar al weken. Te drinken. Maar de kinderen keken hun ogen uit hoe die koe uit zo'n pompje kan drinken. Ertegenaan duwen met de neus, en dan pompt ze het water op.

Ja dan zie je dat zelf ook weer anders. Het is echt knap van zo'n koe.







Er was zelfgebakken koek, en knappertjes, en kruidcake en koffie en fris.

Erg leuk gedaan, Martijn en Erik. Dank jullie wel.

En de volgende excursie is al genoteerd. Eind juni, als de hele wereld in volle bloei staat, komt deel twee. En we gaan ook een keer met z'n allen boompjes trekken in de waterberging. En een zomerfeest houden.

En nog meer.

Buurtcontact. Heel waardevol. Niet alleen op het platteland trouwens.






Wij aten vanavond dus maar lekker simpel. Geen tuin te zien op de borden.

En morgen ... een hele rustige dag! Ik wens je een fijn weekend en zie je weer op maandag! ;-)


5 reacties:

Wendy zei

Uiterst waardevol dit soort initiatieven en erg leuk! Ik woon midden in de bollenvelden en mijn ouders wonen een paar huizen verder en een broer en zijn gezin naast ons. Dan leun je toch automatisch meer op je familie dan de rest van de buren. Eigenlijk een gemiste kans dus ;-)

Fijne zondag, Wendy

Wieneke zei

Overal wonen erg leuke mensen, maar je moet ze wel willen tegenkomen. Dit soort initiatieven zijn ongelooflijk waardevol. Je kent elkaar, je kunt elkaar helpen en het is nog hartstikke gezellig ook. Jij met jouw kennis over het tuinen kunt zeker een belangrijke bijdrage aan het geheel leveren. Ik denk dat de mensen heel blij met jou gaan zijn :-)

Anoniem zei

Dat lijkt mij fijn wonen, op een plek waar mensen nog omzien naar elkaar. Onze familie woont niet in de buurt en wij wonen zelf in een forenzendorp, hier is weinig gemeenschapszin. Je bent voornamelijk op jezelf aangewezen en dat is jammer, mensen kunnen zo veel betekenen voor elkaar.

Original handmade by Janneke zei

Beter een goede buur, dan een verre vriend!
Mooi initiatief Clarien, om de contacten binnen de buurtschap wat te verstevigen en daarbij te genieten van jullie prachtige omgeving. Nooit geweten dat zonnedauw een vleesetende plant is. Zo leer ik weer eens wat ;-)
Ik ben al een poosje niet op je blog geweest, dus ga ik eens even gezellig teruglezen!
Fijne zondag toegewenst!

Groetjes Janneke

Willem zei

Voor ik iets naders zeg over het nabuurschap, even een opmerking over de juiste schrijfwijze. In de officiële spellingregels van het Twents en Gronings schrijf je inderdaad 'noaber', met de 'o' als eerste letter. De Grunnense boer 'gait inderdoad noar zien noaber tou', maar in Salland en de rest van het (Nederlandse) Nedersaksische taalgebied, 'giet de boer naor zien naober', gespeld met 'oa' dus. Het is dus Naoberschap, maar dat maakt jouw beschrijving er niet minder mooi om.
Het verschijnsel naoberschap bestaat in oost-Nederland al vele eeuwen. In mijn geboorteprovincie, Drenthe, was het zo dat je een 'naoberschap had met 5 buren aan je linkerkant en 5 buren aan je rechterkant. Je naaste buren waren de 'noodnaobers' Dat houdt in dat zij in geval van overlijden zorgden dat de instanties gewaarschuwd werden, de lijkkist gemaakt werd van de 'hoesholdplanken' en dat de timmerman ervoor betaald werd. Hoesholdplanken zijn de eiken delen die een pas getrouwd stel vaak al had en uitsluitend bedoeld waren om de kist te maken. De begrafenis werd geregeld, maar ook alles eromheen, zoals het inlichten van de familie, het bereiden van de maaltijd na de begrafenis, het zogenaamde 'groevemaal'. Echt alles wat je kunt bedenken gebeurde die dag door de naoberschap. het werd zelfs als een belediging ervaren als iemand van het getroffen gezin een hand uitstak om te helpen.
Een vergelijkbaar verhaal kan opgehangen worden voor wat betreft geboorte, huwelijk, en andere 'grote gebeurtenissen'
In geval van overlijden was het zelfs zo dat de noodnaobers uit eigen zak de timmerman betaalden. Iedereen hield zich aan die ongeschreven, maar o zo vastliggende, regels. Allemaal in de wetenschap dat het ook voor hen gedaan werd.
In Nederland heeft de naoberschap andere vormen aangenomen, maar een zus van me woont als een jaar of 25 in het Graafschap Bentheim en daar bloeit de naoberschap nog volop. Zoals ze een keer zei: "het is soms net alsof ik weer terug ben in de jaren '50". Ze ervoer het niet als beknellend, maar gaf haar als 77-jarige wel het prettige gevoel dat er door je buren naar je om gekeken wordt.