Familie.

on dinsdag 31 januari 2017





Het was een chaotische dag. Maar wel gezellig.

Vanochtend om 5.15 ging de wekker en een kwartier later vertrok Paul voor zakentrip naar Londen. Da-ag. Ik kroop er nog even in maar al snel moest Brit plassen dus .... daar begon de dag.

Tussen zeven en negen, appeltaart bakken, uit met Brit, hout halen, twee houtkachels aanzetten, huis opruimen, en toen kwamen vijf auto's het erf oprijden en al snel waren overal loodgieters en timmerlieden aan het werk. Eén van de loodgieters had net een zoontje gekregen, hadden wij even geluk!! Bij de koffie een superlekkere traktatie!

Welkom op de wereld ............ babietje Naud!!






Rond elf uur .... arriveren mijn moeder en zus Marjan. Zó gezellig! Ik ben heel blij dat we nu dicht bij de familie wonen en dat ze zomaar op een doordeweekse dag kunnen langs komen!!

Het is wel chaos. Brit is door al die mannen al helemaal hieperdepieper en springt bij mijn moeder omhoog en wil haar wel graag even in de handen bijten. Wég alle moeizaam aangeleerde goeie manieren. Het is gewoon weer een wild jong wolfje.

En natuurlijk net weer bij mijn moedertje die helemaal geen honden gewend is....

We parkeren de blaffende Brit zonder pardon in de tuin, en gaan met z´n drietjes een eindje wandelen, naar de Niagara Watervallen van Punthorst. Mooi rustig is het daar. Ver weg van de wereld en alleen maar het geluid van stromend water ......

Nou ja rustig .... natuurlijk wel kletsen kletsen kletsen ....... zoals alleen moeders en dochters dat kunnen !! :D






Rondleiding door de paardenstal. Kijk mam daarboven komt jou logeerkamertje!!

Haha ..... nu durft ze de ladder nog niet op, maar je zal eens zien wat een prachtig kamertje dat wordt daar onder het dak! Compleet met groot bureau en knusse slaaphoek en super-de-super-mooi uitzicht!






Als we Brit uit de tuin halen en weer teruglopen, heeft zij ineens iets te pakken, iets weggesleept van onder een kast. Getver het is een dikke dooie rat. Alwéér eentje.

Nou ja... het is gewoon maar een rat. Eigenlijk ook best een mooi beest. Ook gewoon natuur. Ik vraag me af of het iets uitmaakt als Brit het opeet. Waarom niet? Misschien wel beter voor haar dan brokken? Er zit geen gif in deze rat want dat gebruiken we hier niet.

Maar voor de zekerheid gaat de rat toch maar op de compost.

Met familie over de vloer ... dan ga je niet aan het klussen. Dan laat je de boel de boel en ga je lekker binnen bij de kachel zitten. Chaos of niet.





Want familie gaat altijd voor.


Mijlpaal op maandag.

on maandag 30 januari 2017




Iets waar ik aan moet wennen hier .... is aan de winkeltijden.

In Bussum als we zondag op visite gingen was er altijd nog wel iets te kopen ergens, een fles wijn of doos chocola, of een bos bloemen. Maar hier dus niet. Je moet kadootjes op tijd kopen.

Nou, vergeten dus. Er was niks in huis voor de visite waar we zondag heen gingen. Dus werd het een kistje met een pompoen en een paar uien. Dus, dan weet je dat alvast, dat krijg je van ons als je ons op zondag uitnodigt! :D

Kijk en kun je zien wat dat hier onder is?? Het ziet eruit als spekkoek.





Het is een plaat van lagen geschild hout. Ik hoop dat ik het goed uitleg ....

In plaats van spaanplaat (geperste snippers hout) (niet zo mooi) heb je tegenwoordig ook platen die bestaan uit lagen hout, die van de stammen worden afgeschild. Dus het hout wordt niet in de breedte of lengte doorgezaagd, maar de stam wordn rondom afgeschild, waardoor dat hout een hele mooie structuur krijgt.

Die dunne lagen geschild hout worden verlijmd, de ene laag dwars op de andere, en zo krijg je een hele stevige plaat. Die er mooi uit ziet. Is ook mooi duurzaam materiaal gebruik. Dus winwin!! :D





Van de timmerman moest ik vandaag zo'n plaatsoort uitkiezen. Voor de kasten die hij gaat maken. Nou hop naar firma Tuin, in Staphorst. Tja de soort die ik wilde zien, de Selex plaat, lag net helemaal bovenop. Deden ze niet moeilijk over. De hele lading werd er even afgetild met de heftruck en ik kon het rustig bekijken.

Mooi die houtnerven .... door het schillen ziet het er heel anders uit dan gezaagd, dan heb je van die jaarringen. Hier zijn het meer vlammen. Je ziet de nerven nu meer in de lengte liggen.





Maar er was ook nog een andere soort, zei heftruckman. Dan moet je even naar ons magazijn, een kilometer verderop, en naar Andre vragen.

Ik naar het magazijn. Geen Andre. Wel een hoop hout.





Even bellen en ja hoor daar kwam Andre aan, en hij had de platen al klaar staan voor mij om te bekijken. Wat een hulpvaardigheid hier overal, daar sta ik steeds van te kijken. Voor die paar platen die ik nodig heb!

Ja dit was weer een ander type, de Arauco plaat, ook heel mooi materiaal en wat rustiger. En dit wordt hem hoor! Daar gaan dus de deuren van de kasten van gemaakt worden, in de paardenstal.

Dat zul je wel weer zien binnenkort!





Ja ..... en er was nog een mijlpaal vandaag!

We hebben de eerste paal (stokje) van Moeskers Moestuin II in de grond geslagen!!!! 

Eerlijk gezegd was het te vroeg. De grond was nog half bevroren, er stonden plassen op het weiland en elke tuinder weet .... nooit op de tuin lopen als die kletsnat is ... maar helaas ik kon niet meer wachten. Eén vak heb ik aangelegd. Het eerste vak van 9 bij 9 meter is vandaag aangelegd!!!!

Het ziet er misschien saaaai uit maar voor Brit en mij was het een groots moment!!






Brit zit plechtig op een afstandje te kijken hoe het touwtje wordt uitgerold. Nou jaa eerlijk gezegd kijkt ze naar de composthoop van de buren wat voor haar verboden terrein is.

En hier .... is dan het vak voor het bladgewas. De sla-kroppen komen hier! Ik zie ze al staan hoor, rijen en rijen prachtige kroppen, en venkel en koolrabi en snijbiet .....





Groot applaus?? Welnee.

Want het publiek is verdwenen en zit alweer op de composthoop.





Jaja, eenzaam beroep hoor. Tuinder.

Gelukkig zitten we naast de tuinderij De Zonnehorst en daar werken allemaal superleuke en kundige collega's. Alleen die beginnen nog niet in januari op de tuin. Want dat is gekkenwerk.

Het is winter. Het verse aanbod in de winkel is daarom wat minder groot. Maar genoeg keuze voor ons.





Handig zulke buren. 😊



Zaterdag met hond.

on zaterdag 28 januari 2017






Klussen op zaterdag met hond.

Heb je net een grote bundel takken vast, ben je nét in balans, voorzichtig aan het manoeuvreren richting snoeibult, gaat er tien kilo hond aan een zo'n tak hangen. De hele stapel mietert om.

Leuk Brit.





Het wordt er wel lichter van, binnen in huis. Maar toch ziet zo´n boom er ineens armetierig uit. Alleen maar een sneue stam is het nog.

Ook binnen, de zaterdagklussen.









Snoeien, opruimen, met B wandelen, haarden leeghalen, wasjes draaien, taart bakken, met B wandelen, gras-bulten opruimen, boodschappen, koken, met B wandelen.

Huis nog even netjes maken, we krijgen koffiedrinkers vanavond.






B is door het dolle als er bezoek is. Blaffen blaffen. Ja dat moeten we nog een beetje bijsturen .... dat overenthousiaste ... en in iedereens hand willen bijten.

Inmiddels zijn ze alweer naar huis. De koek is op. Letterlijk. Bij mij gaat het licht ook uit ... drukke week geweest, let's hit the sack! 😫😫 

Hele fijne zondag allemaal! :D





Een mens met een verhaal.

on vrijdag 27 januari 2017





Mariam .... ik leerde haar kennen tijdens het kerstdiner voor de minima van Zwolle. Zij was daar één van de vrijwilligers.

Een bijzonder mens. Een mens met een verhaal. En ... ook nog es een Groningse .... haha dat sprak mij meteen aan natuurlijk!! :)

Haar lijfmotto is ... Nait Soezen Deurbroezen ..... vrij vertaald .... niet lullen maar poetsen. Doen wat je kunt. Ook als het soms eens tegenzit. Een prachtig mens, die Mariam. Vandaag was ik bij haar en hier volgt het verslag.




Mariam werd geboren in een gezin in Groningen, op zijn zachtst gezegd .... een probleemgezin. Al op haar zesde nam zij de huishouding deels over van haar alleenstaande moeder, die het moeilijk aankon, en zorgde voor haar broertje en zusjes. Er was armoede in het gezin. Maar Mariam herinnert zich ook de warmte van het kolenkacheltje.

Zij zorgde er voor dat die kachel 's avonds gevuld werd met papier, houtjes en kolen en dan was het 's ochtends lekker warm in huis.





Ze haalde in vier jaar het gymnasium, werkte als veertienjarige al in restaurants, later ook om haar studie te betalen, en vertrok uit Nederland op zoek naar Het Grote Geluk.

Tja .... bouw maar eens een stabiel leven op vanuit een onstabiele jeugd. Dat valt niet mee.

Maar Mariam kreeg haar leven op de rails, en ging aan het werk als Huidtherapeut. Mensen helpen met huidproblemen, allergieën en de meest uiteenlopende klachten, en ook kleine medische ingrepen.

Helaas ... alles veranderde toen ze zelf artrose kreeg, en haar handen niet meer konden wat ze moesten.





Ze moest stoppen met haar eigen bedrijfje, verhuisde, solliciteerde zich een breuk, helaas zonder werk te vinden wat ze aankon met haar ziekte, en ze kwam uiteindelijk terecht in de wijk Diezerpoort in Zwolle. Een wijk met veel sociale woningbouw.

En daar ... in haar gezellig huis .... was ik vandaag te gast. De hele wijk wordt gerenoveerd, al jaren wordt er gebouwd. Mariam is de beste maatjes met de aannemer en de bouwvakkers, maakt regelmatig een praatje of brengt ze es een pan gehaktballen en broodjes.

Ook heeft ze een deal gesloten .... er wordt niks weggegooid op de bouw, als zij het nog kan hergebruiken. Zo komt ze aan allerlei materiaal, dat weer doorgegeven wordt aan anderen. Hee kijk nou, voor mij heeft ze twee forse kozijnen 'gescoord' die ik kan gebruiken om een kas mee op te bouwen! Super!




Wat Mariam opviel .... is het gemak waarmee spullen worden afgedankt. Arm of rijk, veel mensen gooien huisraad en spullen met een klein gebrekje makkelijk weg.

Daarom begon ze in 2012 met workshops geven. Naailes, hoe repareer je kleding? Oppimpen van kleding. Recyclen en upcyclen, apparaten repareren, klusjes in huis, moestuinles, allerlei manieren om van 'niets' 'iets' te maken.

Een mooi voorbeeld staat bij haar zelf op de vloer. Een klein kacheltje, wat verbazend veel warmte afgeeft. Gewoon vier wachinelichtjes en een bloempot. Voila.





Een ander voorbeeld .....  de salontafel. Een oud vuurwerkkrat, ooit gekregen, dat ze doormidden heeft gezaagd, één van de zijkanten werd deksel, 4 wieltjes eronder. Klaar. Een heel handig en trendy tafeltje.





Ook de tuin, is één en al projecten en handigheidjes. Links komt een zelfgebouwde sauna, met een ouderwetse potkachel. Helemaal van hergebruikt materiaal.

Iets verderop, een schutting van bamboestengels met klimop, bloempotten met walnootdoppen als bodembedekking, een kruidentuin van een krat gevuld met boodschappentassen.








Alles zelfgemaakt, gerecycled, gekregen, ja zo kun je ook omgaan met tegenslag.

Wat Mariam graag wil is de buurt helpen. Er is veel stille armoede in deze buurt. Daarom heeft ze het Dieze Collectief opgericht. Een Stichting die probeert armoede te bestrijden. Niet met trompetten en tromgeroffel en applaus .... maar heel stilletjes, met kleine dingen, gratis workshops, kleine giften, aandacht.





We wandelen door de wijk. Hier en daar is de buurt al opgeknapt. De nieuwere sociale woningen zien er netjes uit. Voortuintje, achtertuintje.

In een oudere flat gaan we naar binnen. Daar is de weggeefwinkel, één van Mariams projecten.



 




'Het is meestal erg druk,' vertelt Mariam. 'Zo op een middag als we twee uur open zijn komen er twintig tot dertig mensen. Om spullen te halen, som sook spullen brengen, of gewoon voor de gezelligheid. Ook ouderen uit het verzorghuis in de buurt komen langs. Voor een bakkie koffie, een praatje.'

Wat mij opvalt is hoe verzorgd alles eruit ziet. Het is schoon, warm, de koffiehoek nodigt uit. Geen wonder dat het hier druk is!





Samen met buurtbewoners is Mariam een ontwerp aan het maken voor een buitenkeuken. Om in de zomer buiten samen te koken en te eten.






De kledingrekken heeft ze gemaakt van steen-pallets (dat zij van die halve pallets) en bezemstelen. Allemaal hergebruik.

Naaien leer je uit oude boeken. Daar leer je patronen tekenen en je eigen kleding ontwerpen, in plaats van de kant en klaar patronen uit tijdschriften zoals we die nu hebben. Ja voor sommigen is dat leren naaien een uitkomst om rond te komen.

Eén onderdeel van het Dieze Collectief is daarom het Mode-cafe. Hoe maak je een broek, een jurk, een blouse? Op maat?






Ik val van de ene verbazing in de andere. Eén ruimte is om alle binnengekomen spullen die niet verkocht worden of gerepareerd kunnen worden, te 'ontmantelen'. Alles netjes gesorteerd. Gescheiden afval.

Ook zie ik daar een rek met voedsel. Waar dat voor is?

'Ach,' zegt Mariam, 'dat is voor de mensen die even op korte termijn geholpen moeten worden. Die eventjes niks meer hebben. Die krijgen een doos eten mee.'

We lopen verder de wijk door. Kijk daar is het verzorgingstehuis.





En daar ..... hee ..... is hier nog een wijkcentrum?

'Helaas,' zegt Mariam, 'daar heb ik hard voor geknokt dat dat open zou blijven. Maar de gemeente heeft alle buurthuizen en wijkcentra in de buurt gesloten. Hier komt een gezondheidscentrum in. Er zijn geen inloop-plekken meer in deze wijk. Vandaar dus ... het Dieze Collectief.'

Iets verderop is Focus. Een andere stichting, die zich ook inzet voor mensen die niet vanzelfsprekend hun weg kunnen vinden. Daar werkt Mariam mee samen. Zij heeft daar haar Mode Cafe en haar Eetcafe. Voor 3 euro een driegangen diner, elke donderdag. Druk bezocht!








Het duizelt mij. Weggeefwinkel, workshops, Repair cafe, Mode Cafe, Eetcafe. 

'Doe je dat allemaal in je uppie?' vraag ik.

'Eigenlijk wel. Het is in deze buurt best moeilijk om iemand te vinden die structureel kan helpen. Die stevig in de schoenen staat en van aanpakken weet. Die niet zomaar schrikt van moeilijke situaties. Iemand, je weet wel, van Nait Soezen Deurbroezen.'

Weer verder wandelen we door de buurt. Ergens is iemand een mooi project begonnen. Een moestuin, midden tussen de flats. Complimenten!




Daar kun je zo blij van worden. Hoeveel problemen er ook zijn op grote en op kleine schaal, er gebeuren ook zoveel mooie dingen. Mooie initiatieven. Mensen die belangeloos al hun energie inzetten voor anderen. Zonder medaille, zonder likes, zonder applaus.

Gewoon, omdat ze goeie mensen zijn.

Kom Mariam we gaan even een Hele Foute Hap halen! 😋😋





Mariam en ik gaan samenwerken. Je zult nog wel meer over haar lezen hier!

Voor vandaag wil ik eindigen met een oproepje .... voor als je in omgeving Zwolle woont en het wel ziet zitten om Mariam te helpen. Een ochtendje ofzo. Neem dan contact op met mij Clarien1@zonnet.nl of met hetdiezecollectief@mail.com.

Eén op één, op kleine schaal, iemand helpen, je wil niet weten hoe belangrijk dat is!!!! 😊😊

..... enne ..... ken je ook iemand ... met een verhaal? Mail me dan!