Vier dappere kleine planten.

on zaterdag 30 december 2017






Op 22 november 2016 kregen we vier nieuwe aloe vera plantjes. De oude kwekerij was opgedoekt met de verhuizing, en met deze vier konden we weer verder.

Aloe Vera is onze ehbo voor de huid. Ooit is onze middelste dochter in slaap gevallen in de Italiaanse zon, aan zee nog wel, met een zeer lichte huid, en is ze verschrikkelijk verbrand in de zon.

Gelukkig waren er bij ons hotel van die enorme potten met aloe vera planten. Ik heb een blad afgesneden zo groot als mijn arm, en alle gel eruit gesneden. Dat hebben we allemaal op haar huid gesmeerd, inclusief hoofdhuid en binnenkant oren etcetera, en haar vervolgens in vochtige handdoeken gewikkeld op een bed gelegd. Ze klapperde van de koorts.

Na een half uur was de koorts weg. Na nog een half uur was de huid niet meer rood.





We hebben de kuur de volgende dag herhaald, en haar huid was in 24 uur helemaal genezen. Het was bijna ongelofelijk wat voor kracht die die plant had.

Dus vanaf die dag heb ik altijd aloe vera op de vensterbank staan. Vorig jaar kregen we vier nieuwe plantjes van Marjan, en nu zijn dat al weer grote reuzen geworden.

We oogsten er regelmatig van. Er ligt altijd wel een blad in de koelkast met een mesje erbij. Voor een schaafwondje, een koortslip, een ontstekinkje, tegen eczeem of tegen roos op het hoofd, of tegen jeuk of netelroos of wat dan ook. 





De vier dappere kleine planten zijn door al dat oogsten nogal lelijk geworden en helemaal scheefgegroeid. En ze zijn zo groot dat er eigenlijk nergens meer plek voor ze is. Overal staan ze in de weg.

Normaal gesproken krijgen ze stekjes, die ik dan herplant, en de groten kunnen dan weg. Maar deze planten hebben nog geen stekken.

En vandaag was een hele geschikte dag om die planten te verpotten.

Eerst moesten we potaarde maken. Daarvoor hebben we een paar scheppen compost gemengd met zaagsel en wat aarde uit een molshoop. Dat is schone aarde zonder beestjes. De beestjes zijn door de mollen opgegeten.






En nu staan de planten weer rechtop, en hebben ze weer aarde en ruimte genoeg.

Alleen zijn ze te groot voor in huis. Geen idee waar ze moeten. Voorlopig maar even in de schuur want het is mooi lauw weer.





Er komt een deken bij te liggen voor de vorst. Want planten waar je zoveel aan te danken hebt daar moet je goed voor zorgen.

De paardenstal weer netjes maken. 






En een kado kiezen voor mijn moeder. Die is morgen jarig. Wat moet je iemand geven die 77 wordt en alles heeft?

Gewoon. Een mand eten. Want dat gaat altijd weer op.

Zoek een leuke mand, en vul hem met kleurige groenten en fruit en wat chocola en noten. Daar doe je iedereen een plezier mee! En wij hebben dan natuurlijk het geluk dat naast ons dat gezellige winkeltje is met leuke mensen!

(mam, nu niet verder kijken! 😊)







Er gaan nog wat spullen bij uit eigen voorraad, en zo gaan we morgen op pad.

Fijne jaarwisseling iedereen!! Tot in 2018!!



Van een fietser, een baby, en een kat.

on vrijdag 29 december 2017




Nou je ziet het. Paul heeft de eindstreep gehaald!! 💪💪💪

We hebben hem meteen in een heet bad gestopt en hete thee gegeven en tosti's met veel kaas en later met z'n allen aan de prosecco want dat hoort er ook bij natuurlijk.

Tweehonderd-en-vijf kilometer .... door dikke modder .... wat een bink he? ;-)

Verder zijn het hier luie dagen, we rommelen een beetje. Wat klusjes. Voortuin opruimen, schuren vegen, met hond en kat spelen. Marlieke doet de catering. Vanochtend waren dat bananen pannenkoekjes. Heel simpel, neem twee rijpe bananen, twee eieren, en een kopje havermout, alles klutsen, en bak daar kleine pannenkoekjes van.





Vanmiddag langs vrienden, daar is nu ook uitgebreid tijd voor. Ze hebben net een vierde kindje .... wat een rijkdom.





In gedachten maak ik plannen, voor het komende jaar. Wat komt er op de tuin? Komt er nog vee bij? Wat gaan we oppakken aan 'sociale' projecten?

In gedachten kan heel veel. In werkelijkheid moet je keuzes maken.

Voor vandaag was de keuze heel simpel. Ik wilde die muts gaan haken. En dankzij Anneke en Plony weet ik nu dat ik bovenop moet beginnen. En dan omlaag haken en meerderen, en af en toe es die muts passen.

Maarre ......






...... heel snel gaat het niet.


Live-tracking.

on donderdag 28 december 2017



Paul fietste vandaag zijn grote tocht. De 200 van Drenthe. Dwars door bos en hei en door héél erg veel modder en veld. 

Voor een geroutineerde atb-er is dat al 'een hel' maar voor Paul, die een echte racefietser is, is dat bijna onmogelijk. Waarom zo iemand dat doet? Ik weet het niet. Ik ben het gewend, dat hij altijd grenzen verlegd. Uitdagingen zoekt.

Maar vandaag .... was ik de hele dag ongerust. Dat kwam door de App. Live- Tracking. Hij draagt een chip en daardoor kun je hem van minuut tot minuut volgen. Ik zag (op de kaart) de bossen en zandwegen waar hij over baggerde, en dat het daar ook nog ineens stortregende (dat zie je dan weer op buienradar)  

Dus ik zocht maar afleiding in mijn eigen uitdagingen. Gewoon werk, dicht bij huis.


 


De hele winter door werk ik aan de composthopen. Zodat we komend seizoen genoeg voeding hebben voor die enorme moestuin en het roggeveld.

En voor alle borders en de bessenbedden. Je hebt echt veel compost nodig, dus al het mogelijke groen uit de omgeving sleep ik aan. Afgewisseld met ons keukenafval en wat koemest.

Kijk daar komen de restanten van de kerstmaaltijd net langs. Haha je ziet alles weer langskomen. Ook een soort live-tracking.





Er werd gewerkt aan het kippenhok en er moest hout gehaald worden. Daar komt het hok op te staan. Op van die dikke balken, zodat het waterpas staat en ook iets hoger komt. Ik kan dan in de ren bijna rechtop staan.

Wat natuurlijk niet per se hoeft, maar wel makkelijk is. Bij het eieren rapen. Bij het bestuderen (live-tracking :-) van de kippen.

Hout. Welke dikte, welke breedte, allemaal weer erg leerzaam.

 



Maar toch, de dag kroop om.

En ondertussen zagen we op de app het stipje van Paul dapper voort ploeteren. Kilometer na kilometer. Maar dat wil je eigenlijk helemaal niet zien. Vroeger had je niet zo'n app en dan hoorde je de griezelverhalen pas na afloop. Nu ben je er bij. Je zit gewoon achterop.

Wat ik ondertussen wel ontdekt heb is dat je op de foto's kan tekenen. wow




😊😊

Morgen hoor je hoe het afgelopen is. Voorlopig is hij er nog niet.


Mooie dagen.

on woensdag 27 december 2017



De kerstverlichting laten we nog even hangen. Het staat zo gezellig als je van een afstand aan komt lopen, al die lichtjes .... kom maar binnen zegt het huis.

De rust is deels weergekeerd. Een deel van de kinderen is weer vertrokken en een ander deel blijft nog wat rondhangen in de kerstvakantie.

We hebben mooie dagen gehad, met alle kinderen hier, en wat extra gasten. Mijn menu´s waren simpel. Ondanks de vele recepten die ik hier deel ben ik absoluut geen hobbykok. Ik kweek liever groente, lekker buiten, dan dat ik ermee in de keuken sta. Maar dit jaar was het makkelijk.





De oesterzwammen die we op koffiedrab kweken kwamen prachtig precies op tijd uit de gaten in de emmer groeien.







Dus dat was menu nummer één.

Verder was het gewoon een beetje rommelen in de keuken. Wat is er aan aanbod, en daar maken we dan wel wat mee.

Voorafjes met bieten en met walnoten. Quiches van lagen groenten. Heel veel dingetjes met bladerdeeg. 😊







Hoe gezellig dat ook is, al dat lekkere eten, en met zijn allen aan tafel, samen zijn, maar daar gaat het uiteindelijk toch niet alleen maar om.

Het gaat ook om ... die berichten van jullie in de reacties. Anderen helpen. Je medemens. Je huis uitgaan en je handen uitsteken.

Daar draait het ook om. Allebei is belangrijk. Wat je in huis doet, hoe de sfeer is, en wat je uitdraagt.






En dan verder ...... zijn er natuurlijk de gewone dagelijks praktische dingen. Die het grootste deel van je tijd innemen! 😊

Neem vandaag. Weer een gewone dag. Iedereen lummelt wat en staat laat op. We wandelen uitgebreid in het bos. Daar verlies ik een handschoen bij het foto´s maken. Pfffft dat hele eind weer teruglopen maar gelukkig hij ligt er nog.





Als ik snel terugloop naar ons groepje zie ik ineens hoeveel dennentakken er overal liggen. Die zijn toen met die enorme sneeuwval afgebroken. Dikke laag sneeuw erop, vastgevroren, toen een pak wind en hatsjekidee daar vielen halve bomen om.

Wist je hoe waardevol dennen zijn? Ga er een nachtje onder slapen als je je niet lekker voelt en je staat herboren op. Dennen hebben heel veel vitaliteit te bieden.

Je herkent een den aan de naalden die per tweetal groeien. Op de foto is dat niet zo goed te zien maar in het echt zie je dat wel.







In het voorjaar maak je siroop van de jonge takjes.

Maar ook nu kun je er nog wel thee van maken. Neem wat verse takken mee en doe zo'n takje in je mok hete thee. Smaakt erg lekker, een beetje citroenachtig.

Het kan je net dat zetje geven om géén griep te krijgen.





Ja en zo rollen de onderwerpen weer voorbij.

Ik had over andere dingen willen schrijven, over al die leuke tips die jullie hadden om anderen te helpen. Over een aantal projecten waar ik zelf mee begonnen ben. Over een nieuwe baan. Nou ja ... baantje.

Maar er waren véél belangrijker dingen. Zoals de muts van Eline, die zó leuk was .....








 .... dat ik hem ga proberen na te maken. Hij is gehaakt.

Maar hoe dat moet? Onderaan beginnen toch? Met een rijtje vasten? En dan steken tellen en omhoog werken?

Ik heb alleen witte wol die dik genoeg is. Dus het wordt een witte muts. Of een witte eierdop, dat kan ook zomaar gebeuren.

Hoe dan ook, kerst 2017, is voorbij.




Het wordt al weer wat lichter, en een splinternieuw jaar staat op de drempel! En véél te doen.
Riemen vast, let's go! 😊