Zondag begon ik aan het maken van een plek, waar een wildernis moet komen. Omdat je naast een georganiseerde groentetuin ook een plekje moet hebben, waar dier en plant hun gang kunnen gaan.
Ik dacht dat ik al een heel eind op weg was met die bult afgraven. Maar dat viel tegen. Wát een geploeter. Na elke kruiwagen zand en aarde die van de top naar de randen gebracht wordt, lijkt het net alsof het niks opschiet. Er is aldoor weer een nieuwe lading te verplaatsen...
En wat een rotzooi aan plastic, bierflesjes, draden van versleten worteldoek, glasscherven en puin zit er in.
Affijn, het komt toch af. Op een gegeven moment is het gewoon genoeg. Het is een glooiende helling geworden, en als wilde plant zou ik me hier heel erg thuisvoelen! Beetje zon, beetje schaduw, lekker weggestopt.
En kijk es wie zich hier ook al thuisvoelt??
 |
Met takken leg ik een soort van wegennet aan over de heuvel heen. Daar komen later houtsnippers op, of dennentakjes, of iets anders wat we over hebben. Als pad dus.
 |
Zou het een mooie bloemenheuvel worden? Of..... gewoon een brandnetelberg? Mij benieuwen!
In elk geval zet ik alvast de kruidenpotten neer, die we lang geleden alweer hebben gestekt.
In de grond zetten doe ik morgen. Ben voor vandaag wel een beetje klaar met die bult! :D
En... als je moe bent, moet je stoppen. Dat is een hele goeie tip! Waar ik me niet aan hou vandaag. Ik ga ook nog even schoffelen .......
Maar helaas pindakaas schoffel ik per ongeluk een hele rij snijbiet weg, die ik vorige week net gezaaid had. Gewoon niet goed opgelet. STOM STOM STOM!!! al dat werk voor niks!
Tijd om te stoppen dus ... en lekker in de zon zitten. Nu de kruidenpotten op de heuvel staan, is er zowaar een plekje om te zitten!
 |
Als laatste stommiteit eet ik nog bijna gedachteloos een kever op. Maar zie hem net op tijd gelukkig. Hij blijft ook gewoon zitten op mijn brood.
.jpeg)
.JPG)
0 reacties:
Een reactie posten